Οι καιροί της διαίρεσης και το αντίδοτο ο χώρος της ενότητας. π. Αντωνίου Χρήστου

Οι καιροί της διαίρεσης και το αντίδοτο ο χώρος της ενότητας

 π. Αντωνίου Χρήστου

Στην Επιστολή του Αδελφοθέου Ιακώβου μεταξύ άλλων διαβάζουμε «ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. (Ιακ. 3,16) δηλαδή σε μετάφραση: Διότι, όπου υπάρχει ζηλοφθονία και φατριασμός και εριστικότης, εκεί επικρατεί ακαταστασία και αναταραχή και κάθε φαύλο πράγμα. Ενώ είναι ένα θεολογικό κείμενο του πρώτου αιώνος μ.Χ. θα έλεγε κανείς ότι είναι το ιδανικότερο κείμενο για να περιγράψει την κοινωνική και εθνική μας κρίση των τελευταίων χρόνων στη πατρίδα μας του 2013 όχι μόνο μ.Χ. αλλά και εντός κρίσεως και μνημονίου.

Θα έλεγε κανείς ότι η ιστορική «κατάρα» του λαού μας, η διχόνοια δεν μας έγινε μάθημα στα δεινά που έχουμε πάθει από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Ο Ελληνισμός όταν ενώθηκε μεγαλούργησε αλλά όταν έφευγε ο εχθρός τρωγόμασταν πάντοτε μεταξύ μας και αυτό συμβαίνει σήμερα και μάλιστα σε κορυφαίο επίπεδο εντός Κοινοβουλίου όπου ο ο φανατισμός των ανταγωνιστικών κομμάτων δεν έχουν μόνο αντιπαραθέσεις σε λεκτικό επίπεδο επιχειρημάτων αλλά όλο και συχνότερα και ύβρεων, αλλά δυστυχώς παρασύρουν ολόκληρες κοινωνικές ομάδες σε εκδηλώσεις βίας, λες και έχουμε εμφύλιο πόλεμο και μάλιστα οδηγούν και σε δολοφονίες νέων ανθρώπων με αποκορύφωμα του 34χρονου στο Κερατσίνι.
Θα περίμενε κανείς ότι ο κοινός «εχθρός» μας, το ΔΝΤ και όλοι οι ξένοι με την λιτότητα, την ταπείνωση και ουσιαστικά κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, που έχουν υποβάλλει τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, να μας είχε πεισμώσει και περισσότερο ενώσει σε όλα τα επίπεδα ως λαό. Όμως δυστυχώς στη πράξη συμβαίνει το αντίθετο με αποτέλεσμα οι συγκρούσεις να είναι καθημερινό φαινόμενο και ο ένας όχι μόνο προσπαθεί να πείσει για το «δίκιο» του τον άλλον άλλα θα λέγαμε προσπαθεί να το επιβάλλει καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατικότητας, κάθε έννοια πολιτισμού και κάθε έννοια συναλληλίας.

Σε όλη αυτή τη μαύρη και μη τιμητική μας εικόνα ως πολίτες αλλά και ως χώρα, άραγε υπάρχει ελπίδα; Φυσικά και υπάρχει, αρκεί να θυμηθούμε ότι εκτός από Έλληνες είμαστε και Χριστιανοί και ως Χριστιανοί δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τα λόγια του Χριστού μας : ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις. Ιω. 13,34-35.
Δηλαδή σε Μετάφραση :  Σας δίδω μίαν νέαν εντολήν• να αγαπάτε με όλην σας την δύναμιν ο ένας τον άλλον• όπως εγώ σας ηγάπησα με πλήρη και τελείαν αγάπην, έτσι και σεις με την ίδιαν αγάπην πρέπει να συνδέεσθε μεταξύ σας. Με αυτό θα μάθουν και θα πεισθούν όλοι ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχετε αγάπην μεταξύ σας”.
Τα λόγια του Χριστού μας είναι αφοπλιστικά αλλά συγχρόνως και τόσο θεραπευτικά. Έχουμε τις λύσεις μέσα από τους θησαυρούς της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας μας, αλλά δυστυχώς δεν τις μελετούμε και ψάχνουμε να τις βρούμε σε λάθος μονοπάτια. Ας ξυπνήσουμε και μετανοήσουμε σαν λαός και ας μην αφήσουμε να χυθεί άλλο αίμα στη πατρίδα μας…!