Προχώρα! Νεανικά ζητήματα. Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Προχώρα!

Θὰ ἔχετε ἀσφαλῶς δεῖ, καλοί μου φίλοι, τὴ στιγμὴ ποὺ στεφανώνεται κάποιος Ὀλυμπιονίκης ἢ κάποιος ἄλλος νικητὴς στὸ στίβο. Τὴ στιγμὴ ποὺ τοῦ δίνουν τὸ μετάλλιο. Τὸν κυριεύει ὁλοκληρωτικὰ ἡ χαρὰ τῆς νίκης του!
Τὰ χειροκροτήματα καὶ τὰ παιανίσματα, εἶναι τὸ συμπλήρωμα τῆς χαρᾶς του.
Ὡστόσο ἡ χαρά του αὐτή, δὲν εἶναι τίποτʼ ἄλλο τελικά, παρὰ ἡ ἴδια ἡ κατάληξη τῶν κόπων, τῶν μόχθων, τῶν προσπαθειῶν καὶ τῶν στερήσεών του ἀκόμη.
Στʼ ἀλήθεια πόσος ἱδρώτας ἔχει χυθεῖ! Ὁλόκληρος ὅμως ὁ ἀγώνας του αὐτός, ὁ ὄντως μεγάλος, ὁ πολυσχιδής, τὸν δυνάμωσε, τὸν μεγάλωσε, τὸν γιγάντωσε λές, καὶ νὰ τώρα ποὺ τὸν καταξίωσε. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐκφράζει τούτη ἡ χαρά του!

 * * *

Ἀλλὰ καὶ ὁ καθένας μας σ᾽ ἕνα τέτοιο στίβο βρίσκεται. Μικρὸ ἢ μεγάλο. Ἰδιαίτερα δὲ ἕνας νέος. Βλέπεται ἡ πορεία του στὴ ζωή, τὴν ὁποία τώρα μόλις ἀρχίζει, ἀσφαλῶς ἀρχίζει ἀπὸ κάποιο στίβο. Δὲν γίνεται ἀλλιῶς… Ἀκόμη κι ἂν δὲν τὸ θέλει! Στὸ στίβο τῆς γνώσης καὶ τῆς σπουδῆς.
Στὸ στίβο τῆς ἐπιτυχημένης ζωῆς. Στὸ στίβο τῆς πνευματικῆς πορείας. Στὸ στίβο τοῦ καλύτερου αὔριο. Στὸ τέλος, λίγοι θὰ εἶναι οἱ νικητές. Συμβαίνει ὅ,τι ἀκριβῶς σὲ ὅλους τοὺς ἀγῶνες. Ἄλλοι τὸν ἐγκαταλείπουν εὐθὺς μὲ τὸ ξεκίνημά τους! Ἄλλοι κατὰ τὴν πορεία τους, ἐκεῖ στὴ μέση! Κι ἄλλοι ἀκόμη καὶ στὸ τέλος!
Κι εἶναι κι ἐκεῖνοι, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀγωνίζονται, ἐπειδὴ κάποιοι τοὺς πιέζουν πολὺ γιʼ αὐτό, ὁπότε τερματίζουν μέν, ἀλλʼ ὡς οὐραγοί! Ἔτσι ὅλα συνεργοῦν γιὰ τοὺς νικητές. Κι εἶναι ἀκριβῶς αὐτοί, ποὺ τελικὰ θὰ πάρουν τὰ ἔπαθλα, γιατί θέλησαν πολὺ τὴ νίκη, καὶ γι᾽ αὐτὸ προπονήθηκαν σκληρά, μόχθησαν καὶ ἀγωνίστηκαν πραγματικά.

* * *

 Στʼ ἀλήθεια, καλέ μου φίλε, ποθεῖς κι ἐσὺ τοῦτο τὸ προβάδισμα; Σὲ θέλγει ἡ νίκη; Ποθεῖς τὴ χαρὰ τούτη τοῦ νικητῆ; Τότε μάθε τὰ μυστικὰ τῶν νικητῶν, ποὺ εἶναι: Πίστη στὸν ἀγώνα! Θέληση καὶ ὑπομονή! Ἀπόφαση γιὰ στερήσεις καὶ μόχθο! Προσευχὴ μὲ ἐλπίδα καὶ ταπείνωση!
Ἂς σταθοῦμε λίγο σʼ αὐτὸ τὸ τελευταῖο. Πρόκειται ἀσφαλῶς γιὰ τὴν καταφυγή σου στὴν πηγὴ τῆς κάθε λαμπρῆς νίκης, τὸν Χριστό! Τίποτα δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε χωρὶς τὴ δική Του βοήθεια. Κοντά Του τὰ πάντα κατορθώνονται. Ὅ,τι ἀνώτερο, μεγάλο καὶ ὑψηλό.
Μακριά Του, ὅλοι γνωρίζουν τὴ γεύση τῆς ἀποτυχίας, τὸν ἀποτροπιασμὸ ἀπʼ τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ στίβου ἢ τὸν τερματισμὸ μαζὶ μὲ τοὺς τελευταίους. Ἀκόμη κι ἂν γνωρίζουν στὴν ἀρχὴ ἐπιτυχίες, ἀκόμη κι ἂν δείχνουν ἐπιτυχημένοι μὲ ὅλα τὰ ἀθέμιτα μέσα, ποὺ χρησιμοποίησαν.

 * * *

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔκαναν ἰαχή τους τὸ «Ζῆθι», νὰ ζεῖς! Οἱ Λατῖνοι τὸ «Saive», νὰ διασώζεσαι! Εἶχαν ἐπίσης καὶ τὸ «Vale», νὰ ὑγιαίνεις! Οἱ Βυζαντινοὶ ὅμως, ἔμπλεοι ἀπʼ τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, φώναζαν τὸ «Νίκα»! Τοῦτο δὲ τὸ «Νίκα» εἶχε τὴν ἔννοια: Μὴ καταβάλλεσαι!
Μὴ σταματᾶς ποτέ! Προχώρα γενναῖα, ἐνθουσιαστικά! Ὁπότε ἔτσι τὸ σύνθημα αὐτό, τὸ «Νίκα», δὲν ἦταν τίποτʼ ἄλλο τελικὰ ἀπʼ τὸ «Ἀγωνίζου»! Νὰ ἀγωνίζεσαι ἀκατάπαυστα, ὅπως πρέπει, μέχρι τέλους…

 * * *

Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, καὶ σὲ μᾶς μία θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἰαχή, ἡ ὁποία θὰ πηγάζει μέσα ἀπʼ ὅλο αὐτὸ τὸ πνεῦμα, ἡ ἰαχή: Προχώρα! Σὲ κάθε μας βῆμα πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει καὶ νὰ μᾶς συνεπαίρνει, μέχρι ποὺ νὰ τερματίσουμε πρῶτοι! Μέχρι τότε ποὺ θὰ γευτοῦμε κι ἐμεῖς τὰ ἔπαθλα τῆς νίκης…

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ἄρθρο, εἶναι τὸ 150ο αὐτῆς τῆς στήλης. «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» (ἱ. Χρυσόστομος).

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1988  6 Σεπτεμβρίου 2013