Τὸ ἔργο τῆς ἀδελφότητος. (Μέρος Γ')

Τὸ ἔργο τῆς ἀδελφότητος. (Μέρος Γ')

   Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Στό κέντρο τῶν λεπρῶν ἡ ὑπεύθυνη ἀδελφή ἦταν τώρα σέ θέση νά παραθέτει καθημερινά στούς τροφίμους φρέσκο καί ζεστό φαγητό, ἐνῶ ποτέ δέν τῆς ἔλειψαν τό ψωμί, τό γάλα, τά φροῦτα, τά κηπευτικά καί οἱ κονσέρβες.
Τό κέντρο ἀνακαινίστηκε, διαρρυθμίστηκε κατάλληλα καί ἀπέκτησε καινούργια ἔπιπλα, καλά κρεβάτια –στή θέση τῶν ἑλκήθρων, πού μέχρι τότε χρησιμοποιοῦνταν σάν κλίνες  τῶν ἀσθενῶν- ἐξοπλισμό κουζίνας καί τραπεζαρίας, καθώς καί ἄλλα πράγματα γιά τήν ἀπασχόληση τῶν λεπρῶν. 
Συγκεκριμένα, γιά τούς ἄνδρες προμηθευθήκαμε ὁλόκληρη τράτα καί δίχτυα γιά νά ψαρεύουν, ἐνῶ γιά τίς γυναῖκες ὕφασμα καί κλωστές γιά κέντημα.
Ἡ ἐργασία τούς ἔκανε νά ξεχνοῦν τήν κατάστασή τους καί νά γεμίζουν τό χρόνο τους μέ κάτι χρήσιμο, πού ἀπέτρεπε τήν κατάθλιψη καί τό μαρασμό.  Γιά τίς βαρύτερες περιπτώσεις ἀσθενῶν οἱ ἀδελφές ὅλοι κι ἐπινοοῦσαν κάποια ἄλλη, ἐλαφριά ἀπασχόληση, ἀνάλογη μέ τίς δυνατότητές τους.
Ἀπό τίς τελευταῖες ἀδελφές, πού ὑπηρέτησαν στό κέντρο τῶν λεπρῶν, ἦταν ἡ καλοκάγαθη γερόντισσα Ἄννα Ἰβάνοβνα Τόμσον, φιλόστοργη κι ἀκούραστη, παρά τήν ἡλικία της.  Μέ τήν καλωσύνη καί τίς φροντίδες της ἀναδείχθηκε σέ ἀληθινή μάνα τῶν λεπρῶν.
Δέν θά ξεχάσω τί ἔγινε στό σεισμό, πού συνέβη στίς ἀρχές τοῦ 1917 στήν περιοχή ἐκείνη. Ἦταν μία σκοτεινή καί κρύα χειμωνιάτικη νύχτα. Ἡ χιονοθύελλα λυσσομανοῦσε, ὅταν ὁ τόπος σείστηκε δυνατά. Ἡ ἀδελφή Τόμσον ἔμενε μόνη της σ’ ἕνα μικρό σπιτάκι, λίγο πιό πέρα ἀπό τό νοσοκομεῖο.
Μέ τίς πρῶτες δονήσεις τό σπιτάκι γκρεμίστηκε, κι ἐκείνη ἐγκλωβίστηκε μέσα στούς σωρούς τῶν ἐρειπίων.  Ταυτόχρονα ἡ ἀναμμένη λάμπα πετρελαίου ἔσπασε, τό πετρέλαιο χύθηκε κι ἔπιασε φωτιά. Οἱ φλόγες φούντωσαν γρήγορα. Ἡ καλή γερόντισσα, σφηνωμένη μέσα σέ δοκάρια καί σανίδες, κινδύνευε νά καεῖ ζωντανή. Ὁ Κύριος ὅμως δέν θέλησε κάτι τέτοιο.  Τί συνέβη λοιπόν;
Ἕνας ἄγνωστος ρῶσος κυνηγός διέσχιζε τή νύχτα ἐκείνη μέ τό σκύλο τους τά κοντινά βουνά. Λόγω τῆς χιονοθύελλας, ἔχασε τό δρόμο καί τόν προσανατολισμό του.  Προχωρώντας στήν τύχη, κατέβηκε χαμηλά, καί τήν ὥρα τοῦ σεισμοῦ βρέθηκε κοντά στά φλεγόμενα ἐρείπια. Ἄκουσε ἀνθρώπινα βογγητά.  Πλησίασε τρέχοντας.
-Εἶναι κανέις ἐδῶ; φώναξε ἀνήσυχα.
-Ναί! ..., ἄκουσε μιά ἀδύναμη, πνιχτή φωνή.  Σῶστε με!...
Ὁ γεροδεμένος κυνηγός μέ σβελτάδα σκόρπισε τά φλεγόμενα ξύλα, ἔσβησε τή φωτιά καί ἔσυρε τή γυναίκα μέσ’ ἀπό τά ἐρείπια.
-Ποιά εἶστε; ρώτησε μετά ἀπ’ ὅλ’ αὐτά.
-Εἶμαι ἡ ἀδελφή Τόμσον, ἀπό τόν καταυλισμό τῶν λεπρῶν, ἐδῶ πιό κάτω... εἶπε μέ δυσκολία ἡ γερόντισσα, στενάζοντας καί μορφάζοντας ἀπό τούς πόνους. Ἀλλά τώρα δέν μπορῶ νά σᾶς ἐξηγήσω πολλά πράγματα. Ἀνησυχῶ γιά τούς ἀσθενεῖς μου. Εἶναι ἄραγε ζωντανοί;.... Εἶναι καλά;....  Ποιός θά τούς βοηθήσει;   Σᾶς παρακαλῶ, βοηθῆστε με νά πάω ἀμέσως κοντά τους!....
Συγκινητική ἦταν ἡ σκηνή στό νοσοκομεῖο, ὅταν ἡ καλή «μάνα» βρέθηκε κοντά στά «παιδιά»της. Ἐκείνη ἄρχισε νά κλαίει ἀπό χαρά, ὅταν διαπίστωσε πώς τό γερό οἴκημα δέν εἶχε πάθει τήν παραμικρή ζημιά καί οἱ τρόφιμοι ἦταν ὅλοι καλά.
 Οἱ λεπροί πάλι ἀγκάλιαζαν τήν ἀδελφή μέ γέλια καί μέ δάκρυα, γιατί ὁ νυχτερινός σεισμός τούς εἶχε γεμίσει περισσότερο τρόμο κι ἀνησυχία γιά τη δική της ζωή παρά γιά τήν δική τους. Ἔτσι, ὅταν τήν εἶδαν, ἔστω καί τραυματισμένη, δέν μποροῦσαν νά συγκρατήσουν τή χαρά καί τή συγκίνησή τους.
Ὁλ’ αὐτά τά πληροφορήθηκα ἀπό τόν κυνηγό, πού πέρασε λίγο ἀργότερα ἀπό τό Πετροπαυλόφσκ καί, ὕστερα ἀπο σχετική παράκληση τῆς ἀδελφῆς Τόμσον, ἦρθε νά μέ βρεῖ καί νά μοῦ διηγηθεῖ τά συμβάντα.
Χωρίς ἀργοπορία, φόρτωσα μέ φάρμακα καί προμήθειες μερικά ἕλκηθρα κι ἔτρεξα κοντά στούς λεπρούς. Ἡ παρουσία μου ἔδωσε πολύ κουράγιο καί σ’ αὐτούς καί στήν ἡλικιωμένη ἀδελφή. Ἔμεινα γιά λίγες ἡμέρες κοντά τους καί ξαναγύρισα στή βάση μου.

      Μητροπολίτου Κυροβογκράντ καί Νικολάεφ Νέστορος

Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα

Ἀπόδοση ἀπό τά ρωσικά

Ἔκδοση Τρίτη

Ἱερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπός Ἀττικῆς 2001

σελ.253-264

Ἀναβάσεις

   Σεπτεμβρίου  2013

 Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας  Ἀναμνήσεις ἀπό τήν Καμτσάτκα