Ἀπὸ τὴν αἵρεσιν τοῦ Γνωστικισμοῦ, τὴν ὁποίαν ἐπολέμησεν ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἀνὴρ Ἠγήσιππος, εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Ἀπὸ τὴν αἵρεσιν τοῦ Γνωστικισμοῦ, τὴν ὁποίαν ἐπολέμησεν ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἀνὴρ Ἠγήσιππος, εἰς τὴν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ 

Νέαν ἐπίθεσιν ἐναντίον τῶν Οἰκουμενιστικῶν κύκλων τῆς Ἐκκλησίας ἐξαπέλυσεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἰερεμίας εἰς γραπτόν κήρυγμά του διὰ τὸν διδάσκαλον τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἡγήσιππον. Εἰς τὴν ἐποχήν του ἀνεπτύχθη ἡ αἵρεσις τοῦ Γνωστικισμοῦ, τὴν ὁποίαν ἐπολέμησε.
 Ἡ αἵρεσις τοῦ Γνωστικισμοῦ ἦτο φοβερὰ αἵρεσις. Σήμερον ἡ Ἐκκλησίας εὑρίσκεται ἀντιμέτωπος ἐκτὸς ἀπὸ τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ, μὲ τὴν παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὀπαδοὶ τοῦ ὁποίου ὑβρίζουν καὶ περιφρονοῦν ὅλους ὅσους ἀκολουθοῦν τὴν πίστιν τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ἔφθασαν ἕως τοῦ σημείου ὡρισμένοι ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς νὰ μὴ ὁμιλοῦν περὶ αἱρέσεων, ἀλλὰ περὶ ἐκκλησιῶν. Ζητεῖ ἀπὸ τὸν πιστὸν λαὸν νὰ εὑρίσκεται εἰς ἐπαγρύπνησιν καὶ νὰ τηρῆ τὰς παραδόσεις τῶν Πατέρων μας.
Τὸ πλῆρες κείμενον ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«1. Τὰ κηρύγματά μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὅπως σᾶς εἶναι γνωστό, ἀναφέρονται στοὺς Ἁγίους Πατέρες. Παίρνουμε κατὰ χρονολογικὴ σειρά, ἕνα-ἕνα Πατέρα ἢ Ἐκκλησιαστικὸ συγγραφέα καὶ λέμε λίγα λόγια γιὰ τὸν βίο του καὶ τὴν διδασκαλία του.
Ἴσως σὲ πολλοὺς νὰ φαίνονται ἀνιαρὰ τὰ κηρύγματα αὐτά, ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶτε, χριστιανοί μου, ὅτι τὸ κήρυγμα εἶναι μάθημα, εἶναι διδασκαλία, μὲ τὴν ὁποία μορφώνονται οἱ χριστιανοί. Καὶ μορφωνόμαστε θεολογικὰ καὶ μαθαίνουμε τὸ βάθος τῆς πίστης μας μὲ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας.
2. Μὲ τὴν χρονολογικὴ σειρά, ποὺ ἀκολουθοῦμε, σήμερα θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ ἕνα ἄλλο διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Ἡγήσιππο. Εἶναι σπουδαῖος ἐκκλησιαστικὸς ἄνδρας ὁἩγήσιππος. Καὶ ἡ προσφορά του στὴν Ἐκκλησία, στὴν ἐποχὴ μάλιστα ποὺ ἔζησε, ἦταν πολὺ–πολὺ μεγάλη. Γιὰ νὰ καταλάβετε τὴν προσφορὰ τοῦ Ἡγησίππου, θὰ σᾶς περιγράψω, ἀδελφοί μου, μὲ λίγα λόγια τὴν ἐποχή, ποὺ ἔζησε.
Ἦταν ἡ ἐποχὴ μετὰ τὰ μέσα τοῦ 2ου αἰ. Μιὰ ἐποχὴ μὲ σύγχυση στὴν πνευματικὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν, γιατί εἶχε γίνει κάποιο μπέρδεμα. Ἂν καὶ ἦταν μία ἐποχὴ κοντὰ σχεδὸν στοὺς Ἀποστόλους, ὅμως εἶχαν ἐμφανιστεῖ αἱρέσεις. Καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς αἱρέσεις ἡ πιὸ μεγάλη ἦταν ἡ αἵρεση τοῦ Γνωστικισμοῦ. Ὅσοι μάλιστα ἀνῆκαν στὸν Γνωστικισμὸ ἔλεγαν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ὅτι “εἶναι ὀπαδοὶ τοῦ ἀνωτέρου χριστιανισμοῦ”! Βέβαια, μὲ ἐκεῖνα τὰ ὡραῖα, ποὺ ἔγραψε ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος, ποὺ εἴδαμε, γιὰ τὴν ἀπόλαυση τοῦ Χριστοῦ στὴν θεία Λειτουργία μὲ τὴν Θεία Κοινωνία καὶ μὲ τὸν θερμὸ ἔρωτα σ᾽ Αὐτόν, ξεπερνιόνταν ὅλες οἱ αἱρέσεις.
Ἀλλὰ εἶχε μεσολαβήσει καὶ ἡ ἐποχὴ τῶν Ἀπολογητῶν, περὶ τῶν ὁποίων μιλήσαμε. Μὲ τοὺς Ἀπολογητὲς ξεχάσαμε κάπως τὴν θεολογία καὶ τὴν ἀτμόσφαιρα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου. Μὴ παρεξηγηθῶ γι᾽ αὐτὸ ποὺ γράφω, γιατί οἱ Ἀπολογητὲς πρόσφεραν μεγάλο ἔργο στὴν Ἐκκλησία, ὅπως τὸ εἴδαμε σὲ προηγούμενα κηρύγματα. Ἀλλὰ τὰ κηρύγματά τους ἦταν μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα, γιατί ἔτσι ἔπρεπε νὰ κάνουν, ἀφοῦ ἀπευθύνονταν σὲ εἰδωλολάτρες ἀναγνῶστες. Δὲν μιλοῦσαν ὅμως οἱ Ἀπολογητὲς γιὰ τὸ σκίρτημα τῶν χριστιανῶν στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ γιὰ τὸν γλυκασμὸ τῆς θείας Κοινωνίας.
 Τέλος πάντων! Ἡ ἐποχή, γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦμε, ἦταν συγκεχυμένη ἀπὸ αἱρέσεις καὶ σὲ μεγάλη κλίμακα οἱ πιστοὶ φαίνονταν ὅτι χάνουν τὸ βάθος τῆς πίστης μας καὶ τῆς Παράδοσής μας.

3. Σ᾽ αὐτὴν τὴν ἐποχή, ἀγαπητοί μου, ἔζησε ὁ Ἡγήσιππος. Αὐτὸς δὲν συμμορφώθηκε μὲ τὸ κλῖμα τῆς ἐποχῆς του, δὲν ἀναπαύθηκε σ᾽ αὐτό, ἀλλὰ ἀναζήτησε ἐκεῖνο τὸ γλυκὸ καὶ καθαρὸ τῆς πρώτης καὶ γνήσιας Παράδοσης, τῆς Παράδοσης τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου. Ἀπὸ τὸν μεγάλο του πόθο, γιὰ νὰ βρεῖ αὐτὴν τὴν λησμονημένη κάπως Παράδοση σκέφτηκε ὅτι πρέπει νὰ ἐπισκεφτεῖ τὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες, ποὺ εἶχαν Παράδοση ἀπὸ μεγάλους Γεροντάδες. Ἔτσι δὲν λυπήθηκε τὸν κόπο νὰ πάει στὴν Κόρινθο καὶ στὴν Ρώμη καὶ προπαντὸς στὰ Ἱεροσόλυμα. Γιατί προπαντὸς στὰ Ἱεροσόλυμα; Γιατί ἐκεῖ ἦταν ἡ Παράδοση τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ ἀδελφοθέου. Καὶ αὐτὴν τὴν Παράδοση ἤθελε νὰ δεῖ καὶ νὰ παραλάβει. Μετὰ ἀπὸ τὰ ἐπίπονα ταξίδια του, τὴν τότε ἐποχὴ μάλιστα, κατέγραψε σὲ πέντε βιβλία ὅσα εἶδε, ὅσα ἄκουσε καὶ ὅσα ἔζησε στὶς ἱερές του αὐτὲς περιοδεῖες. Τὰ βιβλία αὐτὰ τὰ ὀνόμασε «Ὑπομνήματα».
 Εἶναι δυστύχημα, χριστιανοί μου, τὸ ὅτι τὸ πεντάτομο αὐτὸ ἔργο τοῦ Ἡγησίππου χάθηκε στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Ὅσα ξέρουμε ἀπ᾽ αὐτὰ τὰ ξέρουμε ἀπὸ τὸν ἱστορικὸ Εὐσέβιο, ὁ ὁποῖος ὅμως μᾶς διέσωσε μικρὰ μόνο ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ περίφημο αὐτὸ ἔργο.

4. Καὶ τώρα, ἀγαπητοί μου, προσέξτε ἰδιαίτερα αὐτό, ποὺ θὰ πῶ: Ἂν φύγουμε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τοῦ Ἡγησίππου καὶ ἔλθουμε στὰ σημερινά μας χρόνια, θὰ δοῦμε, ἂν ἐξετάσουμε καλὰ τὰ πράγματα, ὅτι δὲν διαφέρει ἡ ἐποχή μας ἀπὸ τὴν δική του. Μάλιστα ἡ ἐποχή μας εἶναι πολὺ – πολὺ χειρότερη ἀπὸ τὴν δική του. Καὶ σήμερα ἔχουμε φοβερὴ σύγχυση στὴν πίστη.
Γύρω μας εἶναι ὄχι μία καὶ δυό, ἀλλὰ πολλὲς αἱρέσεις. Τὸ δὲ μεγάλο καὶ ἀνησυχητικὸ κακὸ εἶναι ὅτι καὶ ἱερωμένοι ἀκόμη, καὶ «θεολόγοι» ἀκόμη, δὲν λέγουν τὶς αἱρέσεις ὡς αἱρέσεις, ἀλλὰ τὶς θεωροῦν ὡς μία ἄλλη θρησκευτικὴ ἰδεολογία καὶ συνιστοῦν μάλιστα νὰ ἔχουμε ἀγάπη καὶ συναναστροφὴ καὶ συμπροσευχὴ μὲ τοὺς ὀπαδοὺς τῶν αἱρέσεων αὐτῶν. Γιὰ νὰ ἀφήσουμε τὴν μεγάλη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἐρχόμαστε στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ναί! Ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡγησίππου εἶχαν τὴν μεγαλύτερη αἵρεση, τὸν Γνωστικισμό, τὸν ὁποῖο θεωροῦσαν ὡς “ἀνώτερο χριστιανισμό”, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ σήμερα ἔχουμε τὸν Οἰκουμενισμό. Καὶ μάλιστα ὅσοι εἶναι Οἰκουμενιστὲς πιστεύουν τοὺς ἑαυτούς τους γιὰ ἀνωτέρους, γιὰ προοδευμένους καὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἀνθρώπους (!...) καὶ περιφρονοῦν καὶ ὑβρίζουν ἐμᾶς, ποὺ θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Ὅπως δηλαδὴ στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἡγησίππου εἶχαν τὸν Γνωστικισμὸ καὶ τὸν ἔλεγαν “ἀνώτερο χριστιανισμό”, ἔτσι συμβαίνει σήμερα μὲ τὸν Οἰκουμενισμό.

 Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, χριστιανοί μου; Οἰκουμενισμὸς σημαίνει ὅλα τὰ θρησκεύματα ὅλων τῶν λαῶν, καὶ ἡ δική μας βέβαια πίστη, ἡ Ὀρθόδοξη, νὰ ἑνωθοῦν ὅλα καὶ νὰ συμπροσευχόμαστε ὅλοι μαζί, ὁ καθένας στὸν θεό του. Καὶ ὅλες αὐτὲς οἱ προσευχές, ἀπὸ κοινοῦ λεγόμενες (“συμπροσευχή”), ἑνώνονται καὶ κατευθύνονται ὅλες στὸν ἕνα κοινὸ θεό.
Δηλαδή, μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν φαίνεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη ἡ μόνη ἀληθινή, ἀλλὰ ὡς μία σὰν τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Οἰκουμενισμός, ὅπως τὸν χαρακτήρισε ὁ Γέροντας τῆς Φλώρινας πατὴρ Αὐγουστῖνος, εἶναι “ἕνα παπούτσι, γιὰ ὅλα τὰ πόδια”! Στὴν ἐποχή μας ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει “πιάσει” πολύ, γιατί κηρύττεται μὲ τὸ ὡραῖο σύνθημα τῆς ἀγάπης καὶ τῆς συναδελφώσεως τῶν λαῶν. Καὶ βέβαια πρέπει νὰ εὐχόμαστε “ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως” καὶ πρέπει νὰ ἀγαποῦμε ὅλους τοὺς λαούς, ὄχι ὅμως να συμπροσευχόμαστε μαζί τους καὶ νὰ ἀναμείξουμε τὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθειά μας μὲ τὸ δικό τους ψέμα. Αὐτὸ ΠΟΤΕ!

 5. Τί νὰ κάνουμε, χριστιανοί μου, γιὰ νὰ ῾"σταθοῦμε στὰ πόδια μας” καὶ νὰ κρατήσουμε καθαρὴ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας; Νὰ κάνουμε αὐτό, ποὺ ἔκανε ὁ Ἡγήσιππος, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλᾶμε. Ὁ Ἡγήσιππος πῆγε σὲ κέντρα, ποὺ φυλασσόταν ἡ Παράδοση, γιὰ νὰ τὴν ζήσει καὶ γιὰ νὰ τὴν δώσει καὶ στοὺς ἄλλους χριστιανούς, ποὺ φαινόταν ὅτι τὴν εἶχαν λησμονήσει. Τὸ ἴδιο καὶ ἐμεῖς. Νὰ ἐπισκεπτόμαστε τέτοια κέντρα. Ἕνα τέτοιο κέντρο, ποὺ κρατᾶ τὴν Παράδοση, κάστρο τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης, εἶναι τὸ Ἅγιον Ὄρος!
Μὲ μεγάλη μας χαρὰ μαθαίνουμε καὶ βλέπουμε ὅτι πολλοὶ ἄνδρες χριστιανοὶ καὶ μάλιστα νέοι στὴν ἡλικία, ἐπισκέπτονται συχνὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ βρίσκουν σ᾽ αὐτὸ ἅγιους πνευματικοὺς Πατέρες, στοὺς ὁποίους ἐξομολογοῦνται καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους κατευθύνονται πνευματικά. Στὶς γυναῖκες καὶ σὲ ὅσους δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐπισκεφθοῦν τὸ Ἅγιον Ὄρος, τοὺς συνιστοῦμε, στὸν κόσμο ποὺ εἶναι, νὰ ψάξουν καὶ νὰ βροῦν ἁγίους Παπούληδες, μὲ ἀσκητικότητα καὶ μὲ ἀγωνιστικότητα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας.

 Χριστιανοί μου, τὴν πίστη μας καὶ τὴν ἅγια Παράδοσή μας! Αὐτὴ ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός μας καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ δίδαξαν καὶ ἑρμήνευσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας! Καὶ ἂν ἔρθουν χρόνια μαρτυρίου, ἂς μᾶς δώσει τὴν Χάρη Του ὁ Χριστός, διὰ τῶν Εὐχῶν τῆς Παναγίας μας, νὰ μὴ ἀρνηθοῦμε τὴν Πίστη μας, ἀλλὰ νὰ δώσουμε καὶ μὲ τὸ αἷμα μας τὴν μαρτυρία μας γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τὸ ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, ποὺ προσκυνᾶμε τὰ Ἅγια Λείψανά τους».

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ φύλ. 1984 19 Ἰουλίου 2013