Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος Γρηγοριάτης (+1915-2002). Μέρος Α'

  

 Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος Γρηγοριάτης (+1915-2002). Μέρος Α'

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

    Ὁ Γέροντας Ἀντώνιος, κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Νικολάου, καταγόταν ἀπό τόν Πύργο τῆς Ἠλείας. Γεννήθηκε τό 1915 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἐπειδή, εἶχα συνάψει μαζί του στενές ἀδελφικές σχέσεις, συχνά τόν ρωτοῦσα γιά τήν ζωή του καί τήν οἰκογένειά του.
Ὁ ἴδιος λοιπόν μοῦ ἔλεγε τά  ἑξῆς: "Οἱ γονεῖς μου, ὀνόματι Νικόλαος καί Ἀθηνᾶ, ἦταν εὐσεβεῖς ἀπό τήν παιδική τους ἡλικία.
 Ὁ πατέρας μου ἐγνώριζε λίγα γράμματα, ἐνῶ ἡ μητέρα μου καθόλου, ἀφοῦ μετά δυσκολίας κατάφερε νά μάθη στά γεράματά της τό "Πάτερ ἡμῶν...". Μόνο ἕνα πρᾶγμα ἐγνώριζαν: Νά θρησκεύουν, ὅπως τούς ἐφώτιζε ὁ Πανάγαθος Θεός.
    Ὁ πατέρας μου ἀπέθανε στίς 17 Ἰανουαρίου τοῦ 1944, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Τότε στήν Ἑλλάδα ὑπῆρχε ἡ γνωστή φοβερή πεῖνα, ἡ ὁποία ἐθέριζε ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας. Ἐμεῖς εἴμασταν τρία ἀδέλφια καί ἐμέναμε τότε στήν Ἀθήνα.
Ἡ μητέρα μας, μέ τήν βοήθεια καλῶν γειτόνων τακτοποιοῦσε στό πατρικό μας σπίτι τά ἀναγκαῖα γιά τήν κηδεία τοῦ πατέρα μας. Σέ λίγο θά κατεβαίναμε κι ἐμεῖς ἀπό τήν Ἀθήνα στόν Πύργο. Τό βράδυ στήν κηδεία ἦσαν πάνω ἀπό 100 ἄτομα. Λόγῳ τῆς πείνας ἔβρασαν χυλό ἀπό καλαμποκάλευρο καί ἔφαγαν.

Τήν ἑπομένη τό πρωΐ, ὅταν ἐπρόκειτο νά γίνη ἡ ἔξοδος τοῦ νεκροῦ ἀπό τό σπίτι γιά τήν ἀκολουθία τῆς κηδείας στήν ἐκκλησία, εἶδε ἡ μητέρα μου ἕνα ἐξαίσιο φαινόμενο. Τό πρόσωπο τοῦ νεκροῦ πατέρα μου  ἔλαμπε σάν τόν ἥλιο. Τό φῶς πού εἶδε, μοῦ εἶπε κατόπιν, ἦτο τόσο ἐκτυφλωτικό, ὥστε παρ᾿ ὀλίγο νά βάλη τίς φωνές. Ἴσως μ᾿ ἐρωτήσετε, ποιά ἦταν ἡ ἀρετή τοῦ πατέρα μου, ὥστε νά τόν περιλούση τό ἄκτιστο φῶς μετά τήν κοίμησί του;
Οἱ γονεῖς μου, συνεχίζει νά διηγῆται ὁ Γέρο-Ἀντώνιος, ἦσαν ἄνθρωποι τοῦ πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ. Εἶχαν μιά ἀρκετά μεγάλη ἀγροτική περιουσία, τήν ὁποία καλλιεργοῦσαν μαζί μέ ἄλλους πατριῶτες κι ἔτσι στήν Κατοχή ὄχι μόνο δέν ἐπείνασαν, ἀλλά καί βοήθησαν πολύ κόσμο.
Μάλιστα, μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα μου, μέ πλησίασε μία γυναῖκα χήρα καί μοῦ εἶπε ὅτι, ἐπί πέντε χρόνια, τήν περίοδο τῆς Κατοχῆς, τήν βοήθησε ὁ πατέρας μου δίνοντάς της κάθε ἡμέρα σιτάρι καί ἄλλα ἀναγκαῖα.
Οἱ γονεῖς μου εἶχαν ἀγάπη μεταξύ τους καί μέ ὅλο τόν κόσμο. Ἀπό τόν πατέρα μου οὐδέποτε δέχθηκα κάποιο ράπισμα, μά οὔτε καί σκανδαλίσθηκα ἀπό κάποια ἄπρεπη συμπεριφορά του. Τούς ἐγνωμονῶ, διότι μέ δίδαξαν τήν ἀρετή μέ τήν ζωή τους, ἀσχέτως ἄν ἐγώ, δέν τούς μιμήθηκα στήν τόσο ὑψηλή κοινωνική τους ἀλληλεγγύη καί καλωσύνη. Ἀξιώθηκα μέ τίς εὐχές τους νά γίνω μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος καί πάντοτε ζῶ μέ τήν ἐντύπωσι αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἐμπειρίας πού συνέβη στήν ἁπλῆ καί ἀγράμματη μητέρα μου. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τους".
    Μετά τήν ἐπιστροφή του στόν Πύργο, λόγω καί τοῦ θανάτου τοῦ πατέρα του, ἔμεινε πλέον ὁριστικά ἐκεῖ, ἀσχολούμενος λίγο μέ γεωργικές ἐργασίες καί περισσότερο ἀναστρεφόμενος ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐπί πολλά χρόνια ὑπηρέτησε ἐπίτροπος τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Πύργου. Πολλές ἐπισκευές τοῦ ναοῦ, ὅπως τό καινούργιο τέμπλο, τά προπύλαια, ἡ ἐπίστρωσις μέ μαρμάρινες πλάκες τῆς αὐλῆς ἔγιναν καί μέ τήν δική του συμβολή καί συμπαράστασι.

   Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου
Ἅγιον Ὅρος Ἄθω
2005

 Ἀναβάσεις
29  Ἰουλίου 2013
_______________________________________________

  Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   π.Δαμασκηνός - Γρηγοριάτικο γεροντικό