Επίσκοπος Στοβίων και Τοποτηρητής Στρώμνιτσας Δαβίδ: Χριστός Ανέστη!

Επίσκοπος Στοβίων και Τοποτηρητής Στρώμνιτσας Δαβίδ: Χριστός Ανέστη!

 Ένα βλέμμα με θαυμασμό, προς τις όμορφες βουνοκορυφές στην άνοιξη, είναι επαρκής για να υπενθυμίζει στον άνθρωπο το μεγαλείο της ύπαρξής του! Πόσο περισσότερο η συμμετοχή στην Ανάσταση του Χριστού, φωτίζει το πρόσωπο και την καρδιά του ανθρώπου, ακριβώς λόγω του αναμφισβήτητου γεγονός ότι για πάντα έχει λυθεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας, το πρόβλημα του θανάτου. Ο θάνατος είναι νικημένος, η φθορά είναι παρελθόν!

Επομένως, η Ανάσταση είναι το στυλ της ζωής του Ορθόδοξου Χριστιανού. Σύμφωνα με αυτό το στυλ της υπάρξεως, ο άνθρωπος, σε διάφορες περιπτώσεις της ζωής, πάντα στέκεται όρθιος και πάντα πορεύεται προς τα εμπρός. Ζώντας αυτή την σταυρό-αναστάσημη ατμόσφαιρα η Εκκλησία  αδιάκοπτα προχωρεί προς την μελλοντική συνάντηση με τον Αναστάντα Χριστό.
Έξω, όμως, από την Καθολικότητα της Εκκλησίας, στην οποία μοναδικός μπορούμε να ζούμε την Ανάσταση, δηλαδή έξω από την Ενότητα της Εκκλησίας, βλέπουμε ότι ο εορτασμός της Αναστάσεως πραγματοποιείται στα πλαίσια της λαογραφίας και τα έθιμα. Απλή μίμηση, όπως γράφει ο Αριστοτέλης.

Πραγματικά, είναι τραγωδία όταν μερικοί άνθρωποι βιώνουν την Εκκλησία ως φυλετική συναγωγή, ως έθνο-κλαμπ, ενώ η Εκκλησία, κατά τη φύση της, ποτέ δεν βασιζόταν, ούτε θα βασίζεται στη πολιτική βούληση κάποιων ατόμων να οργανώσουν εθνική γιορτή αντί της υπερεθνικής Αναστάσεως του Κυρίου μας! Η Εκκλησία δεν είναι μια οργάνωση! Είναι, όπως λένε οι Πατέρες, ο ίδιος ο Χριστός εκτεταμένος στις αιώνες. Είπαμε και επαναλαμβάνουμε, η Εκκλησία δεν βασίζεται στις πολιτικές επιθυμίες και αποφάσεις, αλλά βασίζεται στην Ενσάρκωση, στον Σταυρό και στην Ανάσταση του Χριστού.

Η Ανάσταση είναι πάντα μια νέα εμφάνιση της ζωής μας! Ο μοναδικός τρόπος να ερμηνευτεί στη πατρίδα μας η ύπαρξη της τοπικής μας Εκκλησίας είναι αυτές οι δύο λέξεις: Χριστός Ανέστη! Για αυτό το λόγο, σήμερα, με το εορτασμό της Αναστάσεως, εμείς γιορτάζουμε την ανίκητη δύναμη του Θεού. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει, ποιοι είμαστε εμείς; Υπάρχει ένας άνθρωπος απεσταλμένος από τον Θεό, το όνομα του ο Ιωάννης, ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος. Αυτός ήρθε για να μαρτυρήσει ότι η Καθολικότητα της Εκκλησίας είναι η Ανάστασή μας. Υπάρχει ένας γένος του Χριστού από την Ι. Αρχιεπισκοπή Αχρίδος, και σε όλους από το γένος αυτό έχει δοθεί εξουσία να είναι τέκνα του Θεού. Αλλά, εξαιτίας της μαρτυρίας αυτής, ο πρώτος είναι στην φυλακή, οι υπόλοιποι είναι στα δικαστήρια των ηγεμόνων του κόσμου τούτου. Η δίωξη της Αρχιεπισκοπής μας, για τους διώκτες ουσιαστικά είναι φυγή στην δική τους πλασμένη πραγματικότητα, η οποία δεν έχει τίποτε κοινό με την πραγματικότητα της Αναστάσεως. Για αυτό το λόγο, για τους ανθρώπους που διώκουν την Εκκλησία, τα πάντα τελειώνουν με το θάνατο. Χωρίς την καθολική κατανόηση της Αναστάσεως, η ύπαρξη γίνεται το εργαστήριο του θανάτου. Μόνο η Καθολική Ευχαριστία είναι εργαστήριο της ζωής.

Η Ανάσταση ακριβώς σημαίνει και – αποκατάσταση! Ως εκ τούτου, η Ι. Αρχιεπισκοπή της Αχρίδος στη ΠΓΔΜ μαρτυρεί, και ταυτόχρονα είναι η Ανάσταση, αφού ο Προκαθήμενός της αποκατέστησε την Ενότητα με την Μία, Αγία, Αποστολική και Καθολική Εκκλησία!

Για τους σχισματικούς μας, ωστόσο, πάντοτε να δείχνουμε κατανόηση ότι είναι πολύ εύκολο για αυτούς να πουν – ας διώξουμε την Εκκλησία, διότι ακριβώς αυτό προέρχεται από την δική τους απομονωμένη γιορτή της Αναστάσεως ως λαϊκό έθιμο!

Σήμερα, πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν τις διώξεις τις οποίες αναφέραμε και καταλαβαίνουν από που προέρχεται αυτή η αναστάσιμη χαρά με την οποία είμαστε συνεχώς χαρούμενοι! Ο κόσμος, για αυτές τις διώξεις έχει την έκφραση – παραβίαση των θρησκευτικών ελευθεριών. Η Εκκλησία, στην υπομονή των διωγμών αναγνωρίζει ομολογία πίστεως! Ορισμένοι κάνουν προσπάθειες για να σταματήσουν οι διωγμοί, άλλοι δεν είναι σε θέση να κάνουν κάτι, οι τρίτοι βλέπουν τους διωγμούς με αναμονή, αλλά κανείς δεν είναι αδιάφορος. Έκτος εκείνους που εξωτερικά συμπεριφέροντε σαν να είναι αδιάφοροι!

Εμείς, όμως, στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων να ανακαλύψουμε τον Αναστάντα Χριστό. Να συγχωρούμε τους πάντες για όλα, δια της Αναστάσεως, και όπως τώρα, έτσι και πάντοτε, να συναντιόμαστε στις λειτουργικές μας συνάξεις, που πραγματικά είναι τέρμα για τα αδιέξοδα του κόσμου, και είναι αρχή της πληρότητας της εμφάνισης του Αναστάντα Κυρίου, και μεταλαμβάνοντας το Σώμα και το Αίμα Του εις εφόδιον ζωής αιωνίου, αδιάκοπτα να ψάλουμε και να βοώμε: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

epdavid.wordpress.com