Αἱ οἰκογένειαι εἰς τὴν Ἑλλάδα δοκιμάζονται ἐνῶ οἱ πολύτεκνοι κυριολεκτικὼς ὑποφέρουν

Αἱ οἰκογένειαι εἰς τὴν Ἑλλάδα δοκιμάζονται ἐνῶ οἱ πολύτεκνοι κυριολεκτικὼς ὑποφέρουν

Ὑπογραμμίζει ἡ ΑΣΠΕ μέ ἀφορμήν τήν παγκόσμιον ἡμέραν τῆς οἰκογενείας

 Ἡ Ἀνωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος (ΑΣΠΕ), μέ ἀφορμήν τήν Παγκόσμιον Ἡμέραν τῆς Οἰκογενείας (15ην Μαΐου), ἐξέδωσεν ἀνακοίνωσιν εἰς τήν ὁποίαν περιγράφεται ἡ δεινή θέσις εἰς τήν ὁποίαν ἔχει περιέλθει ἡ ἑλληνική οἰκογένεια ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως καί τῶν μέτρων, τά ὁποῖα λαμβάνονται ὑπό τῶν πολιτικῶν ἐξουσιαστῶν ἐναντίον της.

 Ἡ ἀνακοίνωσις
Τό πλῆρες κείμενον τῆς ἀνακοινώσεως, ὑπό ἡμερομηνίαν 14ην Μαΐου ἔχει ὡς ἀκολούθως:
 «Γιὰ 20ή φορὰ φέτος, ἀπὸ τότε ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 1994 καθιερώθηκε ὁ ἑορτασμὸς τῆς παγκόσμιας ἡμέρας τῆς Οἰκογένειας τὴν 15η Μαΐου, γιορτάζεται ἡ ἡμέρα τῆς οἰκογένειας μὲ θέμα τὴν προώθηση τῆς κοινωνικῆς ἐνσωμάτωσης καὶ τῆς ἀλληλεγγύης τῶν γενεῶν. Βρίσκουμε ὅμως τὴν ἡμέρα αὐτὴ τὴν οἰκογένεια καὶ ἰδιαίτερα τὴν πολύτεκνη, σὲ ἀκόμη χειρότερη θέση, τόσο ἀπὸ τὴ γενικευμένη φτώχεια τῆς Χώρας ὅσο καὶ ἀπὸ σωρεία παράλογων νομοθετημάτων.

Μοναδικός θεσμός

Παραγνωρίζουν οἱ νομοθέτες ὅμως ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶναι τὸ πιὸ ζωντανὸ κοινωνικὸ κύτταρο, ποὺ στέκει ἀνάμεσα καὶ συνδέει λειτουργικὰ τὸ ἄτομο καὶ τὴν κοινωνία σὰν σύνολο. Αὐτὸ ποὺ μόνο ἡ οἰκογένεια, καὶ κανένας ἄλλος Ὀργανισμὸς ἢ Ὀργάνωση δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει στὰ μέλη της εἶναι ἡ οἰκονομική, κοινωνικὴ καὶ ψυχολογικὴ ὑποστήριξη καὶ κοινωνικὴ ἐκπαίδευση, ὥστε νὰ ἐνταχθοῦν σὰν ὑγιεῖς μονάδες στὴν κοινωνία.
Ὅπως ἄλλωστε ἐπιβεβαιώθηκε γιὰ μία ἀκόμη φορά μὲ τὴν ἔρευνα τῆς Κάπα Research γιὰ λογαριασμὸ τῆς ἐφημερίδος “Τὸ Βῆμα τῆς Κυριακῆς” (4-5 Μαΐου 2013): “Ἡ οἰκογένεια εἶναι ὁ μοναδικὸς θεσμὸς στὸν ὁποῖο στρέφονται οἱ Ἕλληνες, ὅταν ἀντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρὸ πρόβλημα καὶ χρειάζονται βοήθεια σὲ ποσοστὸ 72,2%”. Κατὰ τὴν ἔρευνα: “Οἰκογένεια σημαίνει: ὑποστήριξη καὶ ἀλληλεγγύη, γιὰ τὸ 75,3% τῶν ἐρωτωμένων, ἀγάπη (66,1%), εὐτυχία (42,6%) καὶ ἀσφάλεια (42,3%)”.

Μεγαλύτερα βάρη

Ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀνέχεια, ποὺ πλήττουν τὴν κοινωνία μας, δοκιμάζουν καὶ τὴ συνοχὴ τῆς οἰκογένειας. Ἡ ἀναγκαστικὴ μετανάστευση (ἐσωτερικὴ ἢ ἐξωτερικὴ) τῶν νέων, γιὰ ἀνεύρεση ἐργασίας, ὁ περιορισμὸς στὶς δυνατότητες τῶν νέων γιὰ σπουδές, ἡ ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη ἐξάρτηση τῶν μεγαλυτέρων ἀπὸ τοὺς νέους, γιὰ ἐπιβίωση λόγῳ τῶν περιορισμῶν τῶν συντάξεων καὶ τὴ συρρίκνωση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους δημιουργοῦν ἐντάσεις καὶ δοκιμάζουν τὶς σχέσεις. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἐὰν οἱ δεσμοὶ τῶν οἰκογενειῶν διαρραγοῦν, τότε ἡ κοινωνία θὰ κλονιστεῖ στὸ σύνολό της. Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιο ποὺ οἱ κυβερνῶντες φορτώνουν ὅλο καὶ μεγαλύτερα βάρη στὴν οἰκογένεια, ἀκόμη καὶ μὲ μέτρα ποὺ δὲν ἔχουν οἰκονομικὸ κόστος γιὰ τὸ κράτος, ὅπως π.χ. ἡ κατάρ- γηση τῶν μεταγραφῶν γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν πολύτεκνων οἰκογενειῶν, ποὺ φοιτοῦν στὰ ΑΕΙ καὶ ΤΕΙ, ποὺ λειτούργησε εὔρυθμα γιὰ περισσότερα ἀπὸ 30 χρόνια.

Φέτος, γιορτάζουμε στὴν Ἑλλάδα τὴν ἡμέρα τῆς οἰκογένειας μέ:
• φορολογία εἰσοδήματος, ποὺ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ κόστος ἀπόκτησης καὶ ἀνατροφῆς παιδιῶν, ἀφοῦ καταργεῖ πλήρως τὸ ἀφορολόγητο γιὰ κάθε παιδί,
 • μειώσεις σὲ μισθοὺς καὶ συντάξεις, ἴδιες γιὰ τὸν ἄγαμο καὶ τὸν πολύτεκνο, μὲ διάφορα χαράτσια, ποὺ τρομοκρατοῦν, μὲ τὴν κατάργηση τοῦ ἐπιδόματος Γάμου καὶ κάθε δημογραφικοῦ κινήτρου, μὲ κατάργηση πολυτεκνικῶν ἐπιδομάτων καὶ τῆς ἰσόβιας σύνταξης στὴν πολύτεκνη Μάνα,
 • φορολογία στὰ ἀκίνητα ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ πόσες ψυχὲς ζοῦν στὸ σπίτι αὐτό,
• ἀδυναμία τῶν παιδιῶν τῶν πολυτέκνων νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιὰ τους, γιατί οὐσιαστικὰ καταργήθηκαν οἱ μετεγγραφὲς στὰ ΑΕΙ καὶ ΤΕΙ, κι ἔτσι δὲν μποροῦν νὰ σπουδάζουν τὰ ἀδέλφια στὸν τόπο κατοικίας τῶν γονιῶν τους καὶ πολλὰ ἄλλα.

Ἐθνική διάλυσις

Ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ στήριξη τῆς οἰκογένειας, φτωχοποιοῦνται τὰ παιδιά, οἱ γονεῖς καταντοῦν στὸ κοινωνικὸ περιθώριο, ἡ κοινωνία γερνάει μὲ τραγικὲς οἰκονομικὲς καὶ ἀσφαλιστικὲς ἐπιπτώσεις, μὲ τὸ 65% τῶν νέων μας νὰ εἶναι ἄνεργοι καὶ νὰ μεταναστεύουν πρὸς ἀνεύρεση ἐργασίας. Ἡ κρίση μετατρέπεται ἔτσι σὲ ἐθνικὴ διάλυση. Ὁ δημογραφικὸς κατήφορος δὲ σταματᾶ μὲ “εἰσαγωγὴ” ἀτόμων, ποὺ δὲν ἔχουν συνοχὴ μεταξύ τους καὶ ἀπαιτοῦνται τεράστια ποσὰ γιὰ τὴν κοινωνική τους ἐνσωμάτωση.
Ἡ προσπάθεια εἶναι ἐκ προοιμίου καταδικασμένη, ὅπως δείχνει ἡ Διεθνὴς ἐμπειρία, καὶ εἶναι περίεργο ποὺ ὁρισμένοι κύκλοι ἐξακολουθοῦν νὰ τὴν εἰσηγοῦνται καὶ νὰ τὴν ἐφαρμόζουν. Ἡ Παγκόσμια Ἡμέρα τῆς Οἰκογένειας δίνει ἀφορμὴ σὲ ὅλους, τὴν κοινωνία καὶ τὴν Κυβέρνηση, νὰ ξανασκεφτοῦν καὶ νὰ ἀποφασίσουν γιὰ πράξεις καὶ μέτρα, ποὺ θὰ στηρίξουν τὴν οἰκογένεια στὶς νέες δύσκολες συνθῆκες, κάτι ποὺ τὸ Σύνταγμα ἀλλὰ καὶ πλῆθος Διεθνῶν Συμβάσεων, κάτω ἀπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ΟΗΕ, προβλέπουν καὶ ἐπιτάσσουν.
 Ἡ στήριξη τῆς οἰκογένειας δὲν εἶναι δαπάνη, εἶναι ἐπένδυση στὸ μέλλον τῆς Χώρας. Ἡ εἰδικὴ μέριμνα τῆς φροντίδας γιὰ τὴν πολύτεκνη οἰκογένεια, ὅπως ἐπιτάσσει τὸ Σύνταγμα, πρέπει νὰ γίνει πράξη, ἀλλιῶς δὲν θὰ ὑπάρξει αὔριο στὴν πατρίδα μας».

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1977 31 Μαΐου 2013