Για την αγάπη από γράμμα σε πρόσωπα μοναχών. Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη. Μέρος Γ'

  

Για την αγάπη από γράμμα σε πρόσωπα μοναχών

 Μέρος Γ'

  Υπάρχει ίσως η όχι σωστή αντίληψη, ότι δήθεν ο μοναχός αγαπάει μόνο εσωτερικά με τρόπο που δε φαίνεται εξωτερικά. Αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα. Η αγάπη του μοναχού, που υπάρχει μέσα του, όπως και κάθε άλλη αγάπη, πρέπει να εκδηλώνεται και εξωτερικά.
Είναι όρος απαραίτητος αυτός για να είναι η αγάπη αγάπη. Χωρίς την εξωτερίκευση αυτή, εκτός αν τα πράγματα δεν την επιτρέπουν σε συγκεκριμένες πράξεις, θα ήταν η αγάπη μας είτε φαντασίωση είτε υποκρισία είτε καθαρή αυταπάτη.
Μόνο που η αγάπη του μοναχού ως πράξη είναι πιο διακριτική, πιο ανάλαφρη, πιο αθόρυβη, κρυμμένη μέσα σε μια καθημερινότητα και πεζότητα, κρυμμένη σε μια πράξη υπακοής ή μια έκχυση θερμών δακρύων μέσα σε ολονύχτια προσευχή για κάποια ή κάποιες ψυχές, για ολόκληρο τον κόσμο, ή σε κάποια ταπεινά διακονήματα, που κανένας ίσως δεν δίνει σ’ αυτά σημασία.
   Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς η αγάπη πρέπει να εκδηλωθεί με συγκεκριμένους τρόπους προς τα έξω. Και θα ιδούμε πιο κάτω πως πολλά εμπόδια δεν επιτρέπουν να αγαπήσουμε τους άλλους σαν αδέρφια μας, σαν άλλους «εαυτούς».

Και αυτό σημαίνει πως η απόκτηση αγάπης δεν είναι εύκολη δουλειά, ούτε πετυχαίνεται στα γρήγορα, σαν ένα μανιτάρι που μεγαλώνει μέσα σε μια νύχτα.
Θα χρειαστεί κόπος και μόχθος πολύς και χρόνος αντίστοιχος, προκειμένου να πετύχουμε να κάνουμε την αγάπη μόνιμη κατάσταση των ψυχών μας, ώστε να ακτινοβολεί γύρω της ως συνεχής πράξη, όπως ακτινοβολεί ένα σώμα που έχει πυρακτωθεί ως τα έγκατά του.
   Μέσα στα βάθη της ψυχής μας βρίσκονται όγκοι καθόλου ευκαταφρόνητοι φιλαυτίας και υπερηφάνειας, και δύσκολα αναγνωρίζουμε πως δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να αγαπήσουμε σωστά.
Ακριβώς, γιατί τέτοιο είναι το εσωτερικό μας, πέφτουμε εύκολα στην κατάκριση των άλλων, μάλιστα κατακρίνοντάς τους για έλλειψη αγάπης! Και όχι σπάνια δίνουμε στην κατάκριση ένα «ευπρεπές» όνομα, για να καλύψουμε την ασχήμια της.
Και έτσι άνετα παρακολουθούμε τους άλλους με κάποια χαιρεκακία, όταν είναι στις κακές τους, νιώθοντας μια αφύσικη ικανοποίηση καθώς πέφτουν σε λάθη, που κι εμείς πέσαμε σ’ αυτά, ή θεωρώντας τους κατώτερους από μας, αν τυχόν δεν πέσαμε όπως αυτοί.
   Όλα αυτά και ό, τι συναφές με αυτά πρέπει να τα ανακαλύψουμε, όσο κι αν κρύβονται επιμελώς μέσα μας, και, αφού τα ανακαλύψουμε, να τα αναγνωρίσουμε ως στοιχεία της «παλαιότητός» μας, ως στοιχεία εγωιστικότητος και αυτοφιλίας, που δύσκολα τα απαρνούμαστε. Όμως πρέπει να τα απαρνηθούμε, αν θέλουμε να καθαριστεί το έδαφος της ψυχής μας, προκειμένου να ανθοφορήσει σ’ αυτήν η αγάπη.
Πώς όμως θα ανακαλύψουμε όλα αυτά τα στοιχεία; Δεν είναι τόσο δύσκολο το εγχείρημα, όσο κι αν φαίνεται τέτοιο. Αν π.χ. προσέξουμε λίγο περισσότερο και επιμελέστερα τον εαυτό μας, θα ανακαλύψουμε πόσο εύκολα δε θέλουμε να μας ενοχλούν οι άλλοι, πόσο δεν επιθυμούμε να «χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας» στο χρόνο που τον θεωρούμε εντελώς δικό μας.
 Δε μας ευχαριστεί να κουραζόμαστε για τους άλλους, αν μάλιστα συμβαίνει να μην είναι ευχάριστοι τύποι.
Δεν νιώθουμε πρόθυμοι να αφουγκραστούμε τον πόνο τους και τις δυσκολίες τους. Συγκεντρωμένοι στα δικά μας μικρά ή μεγάλα προβλήματα, απορροφημένοι από τις δικές μας δυσκολίες, γινόμαστε σιγά σιγά αναίσθητοι έναντι των άλλων, αδιάφοροι, σκληροί και τελικά ανάπηροι κατά κάποιο τρόπο στο ζήτημα αυτό.

Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη

Εμείς και η αγάπη μας

Εκδόσεις Μονής Οσίου Γρηγορίου

Άγιον Όρος 2012

(σελ. 47-64)

Επιμέλεια και μεταφορά στο Διαδίκτυο  Αναβάσεις

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα πατώντας   Εμείς και η αγάπη μας