Η χαμένη αξιοπρέπεια. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Η χαμένη αξιοπρέπεια 

Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Νικηταράς

Στα ψιλά γράμματα πέρασε η απόφαση της κυβέρνησης της Πορτογαλίας "για λόγους αξιοπρέπειας" να μην αξιοποιήσει την πρόσφατη συμφωνία της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ με την Ελλάδα. Όπως ανακοινώθηκε στη Λισσαβόνα η Πορτογαλία θα πολεμήσει χωρίς νέα δάνεια και επομένως υποχρεώσεις τη σωτηρία και την ανάκαμψη της Οικονομίας της.
    Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύω ότι πήρε το μήνυμα που έστειλε προς κάθε κατεύθυνση η Πορτογαλία και ότι θα αναζητήσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
Η ομιλία του πρωθυπουργού κ. Αντ. Σαμαρά στην Κύπρο για τον Τάσσο Παπαδόπουλο είναι μια ένδειξη ότι γνωρίζει τη σημασία της αξιοπρέπειας για κάθε άνθρωπο και για κάθε λαό, ότι έχει γνώση της Ελληνικής Ιστορίας και επίγνωση της τεράστιας ευθύνης του έναντι του Έθνους. Οι ήρωες του 1821, που δημιούργησαν το σημερινό ελεύθερο Κράτος,  είχαν ιδανικά, Πίστη στον Θεό και στην Πατρίδα, αγωνιστικότητα μέχρι θυσίας και αξιοπρέπεια.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του μεγάλου ήρωα της Επανάστασης Νικηταρά, που βίωσε αγόγγυστα την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της Ελληνικής Πολιτείας, όταν Αυτή του αρνήθηκε μια σύνταξη, ώστε να ζει αξιοπρεπώς ο ίδιος και η οικογένεια του. Αντί της τιμητικής σύνταξης για το αίμα που έχυσε στον Αγώνα της Παλιγγενεσίας, του… χορήγησε άδεια να ζητιανεύει έξω από το Ναό της Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Και το μεγαλείο του ανδρός. Δέχθηκε χωρίς να μιλήσει την ταπεινωτική σε βάρος του απόφαση. Πήγε και κάθισε στα σκαλοπάτια του Ναού, προσπαθώντας  να κρύψει την πενία του και τα ράκη που φορούσε. Κι όταν ο ρώσος πρέσβης κατέβηκε στον Πειραιά να τον επισκεφθεί και του έδωσε ένα πουγκί φλουριά, εκείνος του το επέστρεψε περήφανα και με μια παραδειγματική αξιοπρέπεια.
Για την ιστορία, το 1843 και μετά από πολλές οχλήσεις του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστρατήγου και μια πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849, σε ηλικία 68 ετών και, κατά την τελευταία του επιθυμία, ετάφη δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, του οποίου υπήρξε πρωτοπαλίκαρο.
Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι ο Νικηταράς τίποτε δεν μας δίδαξε.

Δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, δεν έχουμε συνείδηση του τι εκπροσωπούμε και δεν συνειδητοποιούμε τις ευθύνες μας για τις γενιές που θα μας διαδεχθούν στον ευλογημένο αυτό τόπο. Γι' αυτό και η πλημμύρα του ατομικισμού, του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που ζούμε. Και από τα πάθη, που μας έχουν πλημμυρίσει, έχουμε χάσει την τσίπα και την αξιοπρέπεια μας.