Μετενσάρκωσις. Πρωτ. Βασιλείου Γεωργοπούλου

Μετενσάρκωσις

 (Μία ἀκόμα διδαχή τοῦ ὄφεως)

 Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ 

 Μιά ἀπό τίς πιό διαδεδομένες θέσεις τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ κινήματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» (New Age), πού προβάλλεται κατά τρόπο συστηματικό ἀπό τήν τηλεόραση και τά ποικίλα κοσμικά περιοδικά, σχετικά γιά τή μετά θάνατον ζωή, εἶναι ἡ πλάνη τῆς μετενσάρκωσης.
Μετενσάρκωση εἶναι, ἡ πλανεμέ νη ἀντίληψη τῆς μετά θάνατον ἐνσωμάτωσης τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου σέ διαδοχικά ἀνθρώπινα σώματα, μέ σκοπό νά πετύχει ἤ τόν ἐξαγνισμό της ἤ τήν τιμωρία της ἤ την κάθαρσή της ἤ τόν ὕψιστο βαθμό τῆς ἀνέλιξής της.
Ἡ διαδοχή τῶν ἐν σωματώσεων σταμτᾶ ὅταν ἡ ψυχή φτάσει στό τέλος τῆς ἐξέλιξής της. Σέ δημοσκόπηση, πού δημοσιεύθη κε, παλαιότερα, σʼ ἐβδομαδιαῖ ο περιοδικό, ἔνθετο μεγάλης ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδας (ΝΕΑ. Ταχυδρόμος. Αρ. 264/ 19-3-2005) ἀναφέρεται σύν τοῖς ἄλλοις, ὅτι τό 33% τῶν Ἑλλήνων ἀπο δέχεται τήν ἀντιχριστιανική ἰδέα τῆς μετενσάρκωσης.
Τό ἐν λόγῳ ποσοστό ἀναδεκνύει γιά μιά ἀκόμα φορά τό μεγάλο ἔλλει μα ἐπαρκοῦς κατήχησης και γνώσης τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας, πού παρατηρεῖ ται στούς χριστιανούς μας, μέ φυσική συνέπεια, οἱ νεοεποχίτικες και ἀντιχριστιανικές ἀντιλήψεις νά διαβρώνουν σιγά- σιγά, ὕπουλα καί μεθοδευ- μένα τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ πλάνη τῆς μετενσάρκωσης εἶναι ἀντίληψη καί θρησκευτική δοξασία τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ὁ μεταπτωτικός ἄνθρωπος φαντάστηκε ὡς ἀπάντηση στό πρόβλημα τοῦ κακοῦ καί τῆς ὑπέρβασης τοῦ θανάτου τήν ἰδέα τῆς μετενσάρκωσης.
Ὁ ἀντιχριστιανικός χαρακτήρας εἶναι ἐμφανής ὄχι μόνο ὡς πρός τό περιεχόμενό της καθʼ εὑατό, ἀλλά καί ὡς πρός τίς περί ἀνθρώπου, κόσμου καί κακοῦ προϋποθέσεις καί διαστάσεις της. Κατʼ ἐξοχήν ὅμως γιατί προσκρούει καί ἀντιτίθεται στό μυστήριο τῆς ἐν Χριστῶ σωτηρίας, ἐλευθερίας καί ἐλπίδας τοῦ ἀνθρώπου.
Σήμερα, ἡ μετενσάρκωση ἐκτός ἀπό Ἰνδουϊστική καί Βουδιστική διδασκαλία ἀποτελεῖ διδασκαλία τῶν ἀποκρυφιστικῶν συστημάτων τῆς Θεοσοφίας καί τῆς Ἀνθρωποσοφίας1. Εἶναι ἐπίσης διδασκαλία διαφόρων παραθρησκευτικῶν καί ἀποκρυφιστικῶν ὀργανώσεων, πνευ- ματιστικῶν ὁμάδων, καί γκουρουϊστικῶν κινήσεων.
Κα τʼ ἐξοχήν ὅμως ἀποτελεῖ κεντρική διδασκα- λία τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ κινήματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» (New Age) σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις του2. Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἐπίσης το γεγονός ὅτι οἱ θιασῶτες τῆς ἐν λόγῳ αντιχριστιανικῆς διδασκαλίας στήν προσπάθειά τους νά πείσουν γιά τήν ὀρθότητα τῶν ἰσχυρισμῶν τους ἐπικαλοῦνται και την ἐπιβεβαίωσή της μέσῳ τῆς τεχνικῆς τῆς «ἀνάδρομης ὕπνωσης».
Τί εἶναι ὅμως αὐτή ἡ τεχνική; Ἡ “ ἀνάδρομη ὕπνωση” εἶναι μιά τεχνική ὕπνωσης πολλαπλῶς ἀμφισβητήσιμη ὡς πρός τήν ἀξιοπι- στία της καί τίς δυνατότητές της.Ἡ ἀναξιοπιστία της κατά τούς εἰδικούς, ἔγκειται σύν τοῖς ἄλλοις καί στό γεγονός, ὅτι ἐπιθυμίες, φόβοι, ἡ ὑποβολή ἰδεῶν, φαντασιώσεις κ.ἄ., παρουσιάζονται ὡς δῆθεν βιωμένα γεγονότα στό παρλθόν.
Αὑτή, λοιπόν, ἡ πρακτική ὑπνωτισμοῦ παρουσιάζεται ἀπό τούς θιασῶτες τῆς μετενσάρκωσης ὡς δῆθεν “ἐπιστημονική μέθοδος”, πού ἀποδεικνύει ὡς πραγματικότη τα τήν δοξασία τῆς μετενσάρ - κωσης ἐπικαλούμενοι τήν πολύγνωστή ἐργασία τοῦ καθηγητοῦ στό Πανεπιστήμιο τῆς Βιρτζίνια Ian Stevenson γιά τή μετενσάρκωση Twenty Cases Supportive of Reincarnation, Charlottesville Virginia USA 1966.
 Πολλές φορές ἐπίσης, ἀντί γιά ὕπνωση χρησιμοποιεῖται ἡ λεγόμενη αὐθόρμητη ἀναδρομή. Ἀποδεικνύουν αὐτές οἱ πρακτικές τή δυνατότητα ὅμως μετενσάρκωσης; Ἀναμφιβόλως ὄχι. Τοῦ  το μαρτυρεῖται σαφῶς, γιατί πολλά ἀπό τά περιγραφόμενα ὡς δῆθεν ἐμπειρίες ἀναδρομῶν σέ προη - γούμενες ζωές εἴτε μέσω ὕπνωσης, εἴτε αὐθόρμητα ,κατα γράφονται καί ὡς “ἐμπειρίες” σέ ἄλλες ἀ - ποκρυφιστικές πρακτικές, ὅπωςστόν Πνευματισμό.
Σχετικά με αὐτή την ἐργασία τοῦ Ian Stevenson ὑπάρχει μία ἐπιπλέον ἐνδιαφέρουσα πτυχή πολύ διαφωτιστική, πού σπανίως ἀναφέρεται. Δύο χρόνια ἀργότερα ἕνας παραδοσιακός Ἰνδουϊστής δάσκα- λος σέ ἀνοικτή ἐπιστολή, πού ἀπηύθυνε στόν Ian Stevenson τοῦ ἔγραφε ὅτι καμμία ἀπολύτως ἀπό τίς περιπτώσεις πού εἶχε καταγρά ψει δέν ἦταν περίπτωση μετενσάρκωσης, ἀλλά ἦταν περιπτώσεις κατάληψης ἀπό πνεύματα3.
Θά ὁλοκληρώσουμε τήν ἀναφορά μας στό θέμα τῆς μετεν σάρκωσης μέ μιά ἐξόχως ρεαλιστική ἐπισήμανση τοῦ Μ. Βασιλείου ἀπό τίς Ὁμιλίες του στήν Ἑξαήμερο. Ἀναφέρει, λοιπόν, ὁ ἱερός πατέρας γιά τό ἴδιο θέμα: “Διῶξε μακριά τίς φλυαρίες τῶν σοβαρῶν φιλοσόφων, πού δέν ντρέπονται νά ὑποστηρίζουν, ὅτι οἱ ψυχές τους καί οἱ σκυλίσιες ψυχές εἶναι ὁμοειδεῖς μεταξύ τους˙ πού λέγουν ὅτι οἱ ἴδιοι ὑπῆρξαν κάποτε καί γυναῖκες καί θάμνοι καί ψάρια θαλασσινά.
 Ἐγώ δέ δέν λέγω ὅτι ὑπῆρξαν ποτέ ψάρια˙ τό λέγω ὅμως καί τό ὑποστηρίζω, ὅτι, ὅταν ἔγραφαν αὐτά τά πράγματα ἦταν ἀλογώτεροι καί ἀπό τά ψάρια” (Ὁμιλία 8, 2)».

Σημειώσεις:

 1.Βλ.R.Hempelmann u.a. (Hrsg), Panorama der neuen Religiosität, 2001, σς. 327- 329
2.Βλ. H.Reller, H. Krech, M. Kleiminger (Hrsg), Handbuch Religiöse Gemeinschaften und Weltanschauungen, 20005, σ. 711.
3. Βλ.M.C.Αlbrecht, Μετενσάρκωση, 2004, σ. 163. Πρβλ. Πρωτ. Ἀ. Ἀλεβιζοπούλου, Μετενσάρκωση ἤ Ἀνάσταση; 1992, σ. 49 . π. Seraphim Rose, Ἡ Ψυχή μετά τό θάνατο 20032, σ. 200 .


Ὀρθόδοξος Τύπος άρ τεύχ. 1942, 21 Σεπτεμβρίου 2012