Ἡ ἀπομάκρυνση τῆς δυσαρέσκειας μεταξύ τῶν συζύγων. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ.

Ὁ ἱερός Πατήρ, ὁ μέγας Παιδαγωγός Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, δίνει μία πολύ πρακτική καί ὠφέλιμη συμβουλή: Καλεῖ, κάθε στιγμή, καί τούς δυό συζύγους «νά φροντίζουν, ὥστε νά ἀποκρύνονται τά αἴτια τῆς δυσαρέσκειας».

Ἡ δυσαρέσκεια, πολλές φορές, δηλητηριάζει τήν ἀγάπη μεταξύ τῶν συζύγων.

Ὁ,τιδήποτε τούς πικραίνει ἤ τούς δυσαρεστεῖ, αὐτό πρέπει νά ἀπομακρύνεται· νά μήν ὑπάρχει οὔτε ἀνάμεσά τους, οὔτε μέσα τους .

Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό, θά πρέπει καί οἱ δύο νά ἔχουν τήν ἁπλότητα καθώς καί τήν διάκριση, ὥστε νά ὁμολογήσουν αὐτό, πού τούς πίκρανε.

Ἄς δοῦμε τί λέει σχετικά ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός μας:

«Ἄν ἁμαρτήσει σέ σένα ὁ ἀδελφός σου» –καί ὁ ἀδελφός σου, μέ τήν γενικότερη ἔννοια, μπορεῖ νά εἶναι καί ὁ σύζυγός σου ἤ καί τό παιδί σου- «νά πᾶς καί νά τόν ἐλέγξεις, νά τοῦ μιλήσεις γιά ὅ,τι σέ στενοχώρησε ἰδιαιτέρως· μεταξύ σοῦ καί αὐτοῦ μόνου»[1].

Νά τοῦ πεῖς:

-Γιατί τό ἔκανες αὐτό; Νά τοῦ μιλήσεις ἥρεμα, χωρίς πάθος καί θυμό, ἰδιαιτέρως καί ὄχι δημόσια. Ὄχι μπροστά στούς ἄλλους, ἀκόμη οὔτε καί μπροστά στά παιδιά, ἀκόμη καί ὅταν αὐτός πού σέ πίκρανε εἶναι ὁ/ἡ σύζυγός σου.

Πόσο ὡραῖα τά ’χει τακτοποιήσει ὁ Θεός! Πρέπει πάντα νά διαφυλάσσεται ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη τόσο μεταξύ μας ὅσο καί μέσα μας.

Οὔτε πάλι εἶναι σωστό νά «τά κρατᾶμε ἤ νά τά κλείνουμε μέσα μας» καί νά περιμένουμε ὁ ἄλλος -ὡς νά ἔχει προορατικό ἤ διορατικό χάρισμα- νά καταλάβει γιατί εἴμαστε μουτρωμένοι, ἤ γιατί δέν τοῦ μιλᾶμε...

Πρέπει νά ἔχουμε τήν ἁπλότητα καί νά τοῦ ποῦμε:

-Ξέρεις μ’ αὐτό πού ἔκανες μέ στεναχώρησες. Γιατί τό ἔκανες;

Νά μιλήσεις χωρίς νά θυμώσεις καί νά τόν ταπεινώσεις . Ἀποφεύγοντας μέ κάθε τρόπο νά τόν πικράνεις, πρέπει νά μιλήσεις, γιά νά φύγει ἡ αἰτία τοῦ σκανδαλισμοῦ.

Τότε, ὅλα τακτοποιοῦνται πολύ ὄμορφα. Πολλές φορές μάλιστα αὐτός, πού μᾶς εἶχε πικράνει, διαπιστώνουμε ὅτι δέν ἔφταιγε καί ἀντίθετα φταίγαμε ἐμεῖς.

Ὁ ἄλλος εἶχε ἐνεργήσει μέ ἁπλότητα, με κάποια ἀφέλεια, μέ μιά παιδικότητα καί ἐμεῖς «τό πήραμε τελείως ἀνάποδα»…, διότι ἐκείνη τήν ὥρα πλανηθήκαμε ἀπό τόν πονηρό. Ἐνεργοποιήσαμε τήν φαντασία, φτιάξαμε πολλά καί διάφορα σενάρια, μέ ἀποτέλεσμα νά καταλήξουμε σέ λάθος συμπέρασμα, ἐνῶ οὐσιαστικά δέν συμβαίνει τίποτα.

Ἄν ἐξ ἀρχῆς εἴχαμε τήν ἁπλότητα νά τοῦ ποῦμε, ἰδιαιτέρως, μέ ἡρεμία, τήν στενοχώρια μας, τότε θά μᾶς ἔλεγε καί ἐκεῖνος τί πραγματικά συμβαίνει, ὁπότε δέν θά φθάναμε στή δύσκολη κατάσταση τῆς ψυχρότητας καί δυσαρέσκειας.

Συμβαίνει δυστυχῶς, αὐτή ἡ ἀπομάκρυνση καί δυσαρέσκεια νά «τραβάει» μερικές φορές γιά πολύ καιρό. Συμβαίνει οἱ δύο σύζυγοι νά γίνονται σάν ξένοι καί νά περιορίζονται σέ μία «καλημέρα» ἤ καί σέ τίποτα...Σέ μία πλήρη ἀφωνία γιά ἡμέρες ἤ καί μῆνες...

Τά θέματα αὐτά θά πρέπει ἀμέσως νά τακτοποιοῦνται.

Νά τί μᾶς διδάσκει σχετικά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ:«Μή ἐπιδυέτῳ ὁ ἥλιος ἐπί τῷ παροργισμῷ ἡμῶν»[2], δηλαδή «δέν πρέπει νά δύει ὁ ἥλιος καί ἐσεῖς νά εἶστε ἀκόμη ὀργισμένοι».।Εἶναι σαφής ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους: «Δέν πρέπει νά ἔχετε κάτι μέσα σας, ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Θά πρέπει νά φροντίσετε νά τό τακτοποιήσετε ὁπωσδήποτε πρίν δύσει ὁ ἥλιος. Καί βεβαίως θά πρέπει νά ἔχετε τήν καλοσύνη καί τήν ἁπλότητα νά δεχθεῖτε τήν ἐξήγηση πού θά σᾶς πεῖ ὁ ἄλλος».

Μπορεῖ νά τόν ἐρωτήσεις:

-Γιατί τό ἔκανες αὐτό;

Ἐκεῖνος τότε θά σοῦ πεῖ τήν ἀπάντηση · Μία ἀπάντηση πού ἴσως δέν θά σἑ ἱκανοποιήσει...

Ἐσύ τότε, εἶναι ἐνδεχόμενο, ἄν δέν ἔχεις καλή διάθεση μέσα σου, νά σκεφτεῖς: «Μπά.... ψέμματα μοῦ λέει».

Τότε βέβαια δέν γίνεται τίποτα. Τότε τόν κατακρίνεις μέσα σου. Τότε δέν τόν ἀγαπᾶς, ἀφοῦ σκέφτεσαι ὅτι ὁ ἄλλος σοῦ λέει ψέματα. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι: «ἡ ἀγάπη οὐ λογίζεται τό κακό». Ὅταν ἀγαπᾶς ἀληθινά ποτέ δέν δέχεσαι κακούς λογισμούς γιά τόν ἄλλο. Θά πρέπει νά ἔχεις πάντα τήν ἁπλότητα νά δέχεσαι ὡς ἀληθινή τήν ἐξήγηση πού θά σοῦ δώσει ὁ ἄλλος καί νά εἰρηνεύεις.

Λέει πολύ ὡραῖα στό Γεροντικό:

Κάνει κάποιος ἕνα λάθος, τό βλέπεις ἐσύ καί πᾶς καί τοῦ λές: «Γιατί τό ἔκανες αὐτό;» Καί σοῦ λέει: «Ὄχι δέν τό ΄κανα».

Τί πρέπει νά κάνεις ἐσύ μετά; Δέν πρέπει νά τοῦ πεῖς: «Ὄχι το΄κανες ἀφοῦ σέ εἶδα». Ἀντίθετα θά πρέπει νά τό δεχτεῖς, ὅπως σοῦ τό λέει. Νά μήν ἐπιμείνεις. Γιατί, μπορεῖ νά κάνεις ἐσύ λάθος.

Ἀκόμη καί τά μάτια μας-αὐτά πού βλέπουμε- ἄς μήν τά ἐμπιστευόμαστε ἀπόλυτα.

Ἄς ἀναρωτιόμαστε:Τό εἶδα σἰγουρα;

Πόσες φορές «βλέπουμε» καί ὅμως δέν βλέπουμε σωστά. Νομίζουμε, ὅτι βλέπουμε... Ἄς ἔχουμε τήν ἑτοιμότητα νά δεχτοῦμε ὡς εἰλικρινή τόν λόγο τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Ἄς σκεφτοῦμε: ἀφοῦ μοῦ λέει «δέν τό ἔκανα», πράγματι δέν τό ἔκανε...Ὁπότε κατόπιν εἰρηνεύουμε.

Ἐνῶ, μέ τό νά ἐπιμείνουμε λέγοντας: «Τό ἔκανες, βέβαια τό ἔκανες καί πρέπει νά τό παραδεχτεῖς, νά βάλεις μυαλό, νά διορθωθεῖς», δέν γίνεται τίποτα. Οὔτε ἐμεῖς εἰρηνεύουμε καί τόν ἀδελφό μας τόν ταράζουμε.

Ἔτσι λοιπόν θά διασφαλίζεται ἡ βαθειά εἰρήνη στήν οἰκογένεια: Ὅταν καί οἱ δυό φροντίζουν νά ἀπομακρύνουν τά αἴτια τῆς δυσαρέσκειας.

Πολύ εὔκολα, ὅταν ζοῦμε εἴκοσι τέσσερις ὥρες μαζί, δημιουργοῦνται τέτοια αἴτια δυσαρέσκειας καί ἀπ΄τόν ἕναν καί ἀπ΄ τόν ἄλλον. Ἀπό μιά κουβέντα πού θά πεῖ, ἀπό μιά συμπεριφορά, ἀπό μια κίνηση καί ἀπό ἕνα κοίταγμα ἀκόμα.

Ἀπ΄τήν ἄλλη πλευρά, βέβαια, θά πρέπει νά προσέξουμε ὥστε νά μήν γίνουμε «μυγιάγγιχτοι». Δέν θά πρέπει κάθε στιγμή, δηλαδή, νά πηγαίνει ὁ νοῦς μας στό κακό καί νά ζητᾶμε ἀπό τόν ἄλλον νά ἀπολογηθεῖ. Θά πρέπει νά μάθουμε νά ξεπερνᾶμε κάποια πράγματα καί νά μήν εἴμαστε καχύποπτοι.

Ὁ ἱερός Πατήρ συνιστᾶ οἱ σύζυγοι νά μήν παίρνουν κατά γράμμα τίς ἐνδεχόμενες κατηγορίες, πού, ἀπό ἀδυναμία καί ὑποβολή τοῦ πονηροῦ, ἐκτοξεύουν κάποτε ὁ ἕνας στόν ἄλλο.। Πολλές φορές μάλιστα, εἶναι ἄδικη ἡ κατηγορία.।

Σοῦ προσάπτει μία κατηγορία ὁ ἄλλος πού δέν ἰσχύει: «Γιατί τό ἔκανες αὐτό;» Καί ἐσύ δέν τό ἔχεις κάνει... Ἔ! Δέν πρέπει νά τό πάρεις κατά γράμμα, νά θυμώσεις, νά ἀντιδράσεις ἄγρια. Θά πρέπει νά τόν δικαιολογήσεις μέσα σου: «Ὁ καϋμένος δέν πρόσεξε, ὁπότε τόν πείραξε ὁ πονηρός, τόν ξεγέλασε τοῦ ἔβαλε αὐτήν τήν ἰδέα».

Στό πονηρό θά τά φορτώσεις καί ὄχι στόν ἀδελφό ἤ στόν/στήν σύζυγο. Δέν πρέπει νά ἀκριβολογοῦμε καί νά πολυεξετάζουμε τά λόγια ἤ τήν συμπεριφορά τοῦ ἄλλου καί νά βγάζουμε συμπεράσματα λανθασμένα καί γενικευμένα.

Ἄς γινόμεθα ὁ ἕνας στόν ἄλλο καλωσυνάτοι, συγχωρητικοί, ἔχοντας πάντα «ἕνα ἐργοστάσιο καλῶν λογισμῶν», γιά νά διαφυλάσσουμε τήν ἐν Χριστῷ εἰρήνη μέσα μας καθώς καί στήν οἰκογένειά μας.

[1] Ματθ. 18, 15

[2] Ἐφ. 4, 26.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://Hristospanagia3.blogspot.com

---