Ἡ Ὀρθοδοξία μας. «Ἀληθής Θεοτόκος» Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

β) Ἀληθής Θεοτόκος (σελ.200-203)

Μέ ποιά ἔννοια ὀνομάζεται ἡ παρθένος Μαρία Θεοτόκος;

Μετά τή συγκατάθεσή της ἦλθε σ’ αὐτήν τό  Πνεῦμα τό Ἅγιο, σύμφωνα μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου (Λουκ. α΄ 35) καί τήν ἐξάγνισε χορηγώντας σ’ αὐτήν τή δύναμη νά δεχθεῖ νά Τόν γεννήσει:

«Καί τότε ἔπεσεν ἐπάνω της, ὡσάν σκιά, ἡ ἐνυπόστατος Σοφία καί Δύναμις τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα, ὡσάν θεῖος σπόρος, καί ἐδημιούργησε διά τόν ἐαυτόν Του, σάρκα μέ ψυχήν λογικήν καί νοεράν, τήν πιό ἐκλεκτήν ἐκπροσώπησιν τοῦ γένους μας, ὄχι σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς, μέ τήν συνεργασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...ἐδημιούργησε μέ ἀνέκφραστον τρόπον μέσα εἰς τήν ἰδικήν Του προσωπικήν ὑπόστασιν, ἀπό τά Ἁγνά αἵματα τῆς ἀειπαρθένου, σάρκα μέ ψυχήν λογικήν καί νοεράν, παίρνοντας, ὅ,τι ἐκλεκτόν ἀπό τό ἀνθρώπινον γένος, μέ τό νά γίνει ὁ ἴδιος ὁ Λόγος ἀληθινή ὕπαρξις διά τήν σάρκα» (Ἰω. Δαμασκ.).

Ἡ διδασκαλία αὐτή τῆς Ἐκκλησίας (Α΄ Τιμ. γ΄ 15) εἶναι Γραφική: «Ἡ σοφία οἰκοδόμησε γιά τόν ἑαυτόν της οἶκον..» (Παροιμ. θ΄ 1)· «καί ὁ Λόγος ἔγινε σάρξ, πού κατώκησε μεταξύ μας, καί εἴδομεν τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν πού ἔχει ἕνας μονογενής Υἱός ἀπό τόν Πατέρα, γεμάτος χάριν καί ἀλήθειαν» (Ἰω. α΄ 14. Πρβλ. Ἰω. ι΄ 18).

Ἦταν λοιπόν πραγματικός ἄνθρωπος, τό ἀναμενόμενο «σπέρμα τῆς γυναικός» (Γεν. γ΄ 15). Ὁ προφήτης Ἡσαΐας βεβαιώνει τόν Ἄχαζ, βασιλέα τῶν Ἰουδαίων γιά τήν προστασία τοῦ Θεοῦ καί τόν παρακινεῖ νά ζητήσει «σημεῖον παρά Κυρίου», δηλαδή θαυματουργική ἀπόδειξη εἴτε στά βάθη τῆς γῆς, εἴτε στά ὕψη τῶν οὐρανῶν (Ἡσ. ζ΄ 10-11). 

 Τότε ὁ Ἄχαζ λέει:  

«Δέν θά ζητήσω, οὔτε θά ἐκπειράζω τόν Κύριον».

Καί ὁ προφήτης τοῦ ἀπαντάει:

«Ἀκούσατε λοιπόν σεῖς, πού ἀνήκετε στόν οἶκο τοῦ Δαυΐδ·

εἶναι μικρόν νά παρέχετε ἀφορμάς σέ ἀνθρώπους;

καί πῶς τολμᾶτε νά στεναχωρεῖτε τόν Κύριον,

Διά τοῦτο θά δώσει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος σημεῖον:

Ἰδού ἡ παρθένος θά συλλάβει καί θά γεννήσει υἱόν

καί θά τοῦ δώσεις τό ὄνομα Ἐμμανουήλ,

δηλαδή ‘‘μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός’’» (Ἡσ. ζ΄ 12-14, Πρβλ. θ΄ 6).

Βέβαια τό «σημεῖον» αὐτό ἀναφέρεται κατ’ ἀρχήν στή σωτηρία τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀλλά ταυτόχρονα μαρτυρεῖ καί γιά τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, δηλαδή τῆς μητέρας Ἐκείνου, πού ἔγινε Σωτήρας τῆς Νέας Ἱερουσαλήμ, τῆς Ἐκκλησιας (πρβλ. Ματθ. α΄ 21-23, δ΄ 14-16. Ἡσ. θ΄ 1-2. Μιχ. ε΄ 2).

Ὁ Υἱός τῆς Παρθένου δέν ἦταν μόνο τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλά καί τέλειος Θεός· ὄχι θεοφόρος ἄνθρωπος, ἀλλά Θεός μέ σάρκα.  Δέν ἦταν κάποιος προφήτης πού ἐχρίσθη μετά τή γέννησή του ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Θεός πού ἐσαρκώθη χωρίς ὅμως ἡ θεία φύση νά «τραπεῖ» σέ ἀνθρωπίνη ἤ ἡ ἀνθρωπίνη φύση νά μεταβληθεῖ σέ θεία.  

 Κι αὐτό τό γεγονός λογίζεται ὡς «χρίσις» τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὡς «Σωτήρ» καί «Κύριος» καί ἦταν ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεώς Του Χριστός (πρβλ. Λουκ. α΄35-43, β΄ 11). 

«Ὁ χρίσας ἔγινε ἄνθρωπος καί ὁ χριόμενος ἔγινε Θεος· ὄχι μέ μεταβολή τῆς φύσεως, ἀλλά μέ ὑποστατική ἕνωση», δηλαδή μέ ἕνωση στό ἕνα καί μοναδικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἁγία Γραφή δέν ἀφήνει ἀμφιβολία:

«Καί θά ἐκχύσω ἐπί τόν οἶκον Δαυΐδ

καί ἐπί τούς κατοικοῦντας τήν Ἱερουσαλήμ

Πνεῦμα χάριτος καί οἰκτιρμοῦ,

καί θά ἐπιβλέψουν πρός ἐμέ, τόν ὁποῖον ἐξεκέντησαν»

(Ζαχ. ιβ΄10).

«Πρόσεχετε λοιπόν εἰς τούς ἑαυτούς σας καί εἰς ὅλον τό ποίμνιον, εἰς τό ὁποῖον τό Πνεῦμα τό Ἅγιον σᾶς ἔθεσεν ἐπισκόπους, διά νά ποιμάνετε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἀπέκτησε διά τοῦ ἰδίου αἵματος» (Πραξ. κ΄28).

Στά σπλάχνα τῆς Παρθένου ἑνώθηκαν σέ μία ὑπόσταση (πρόσωπο) ἡ θεία μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, χωρίς νά διαιροῦνται  ἀλλά καί χωρίς νά συγχέονται καί χωρίς νά μεταβάλλεται ἡ μία στήν ἄλλη. Ἡ καθεμιά ἀπό τίς φύσεις τοῦ Χριστοῦ διατηρεῖ τά δικά της γνωρίσματα. Ὅμως ἐπειδή τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα, γίνεται κοινοποίηση τῶν ἰδιωμάτων μεταξύ τῶν δύο φύσεων. Ἔτσι αὐτό πού συμβαίνει στή μία, συμβαίνει στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Υἱου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ παρθένος Μαρία δέν ἐγέννησε τή Θεότητα, ἐγέννησε τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή ὅμως πρόκειται γιά τό ἴδιο πρόσωπο, στό ὁποῖο καί οἱ δύο φύσεις εἶναι ἀχώριστα ἑνωμένες, ὀνομάζει ἡ ἁγία Γραφή τήν παρθένο Μαρία «μητέρα τοῦ Κυρίου» (Λουκ. α΄ 3) καί τόν Χριστόν» «Κύριον» καί «Θεόν» (Λουκ. α΄35, 68, 76, β΄ 11 Πρβλ Μαλαχ. γ΄1).

Ἔτσι, ὅταν ἀναφέρει ἡ ἁγία Γραφή πώς ἐξεκέντησαν τόν «Κύριον» (Γιαχβέ) δέν ἐννοεῖ τή θεία φύση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά τό σῶμα Του, τό ὁποῖο ὅμως ἦταν ἀχώριστα ἑνωμένο μέ τή Θεότητα μέ βάση τό ἕνα πρόσωπο. (Κορ. β΄ 9.) Μέ τόν ἴδιο τρόπο κατανοοῦμε καί τό ἄλλο ἐξδάφιο, τό ὁποῖο κάνει λόγο γιά τό αἷμα τοῦ Θεοῦ (Ζαχ. ιβ΄ 10, Ἀποκ. α΄ 7).

Ἀλλοῦ ἀναφέρεται πώς ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, πού «κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανόν» ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη στή γῆ, ἔλεγε πώς βρισκόταν ταυτόχρονα στόν οὐρανό (Ἰω. γ΄ 13), ἤ : «πρίν γίνει ὁ Ἀβραάμ ἐγώ εἶμαι» (Ἰω. η΄ 58).

Ἡ παρθένος Μαρία λοιπόν εἶναι ἀληθινά Θεοτόκος· ὅποιος τό ἀρνεῖται, ἀρνεῖται τό χριστολογικό δόγμα, δηλαδή τή σωτηρία (Κολ. β΄9. Α΄ Τιμ. γ΄ 16).

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 200 - 203

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας

___________