Ἡ Ὀρθοδοξία μας. «Ἐν ἐξουσίᾳ καί δυνάμει». Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος.

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

ιβ) «Ἐν ἐξουσίᾳ καί δυνάμει» (σελ. 196-198)

Γιά τόν Χριστό δέν μιλοῦν μόνο οἱ Γραφικές μαρτυρίες, ἀλλά καί οἱ λόγοι καί τά ἔργα Του. Ὅσοι διατηροῦσαν ἀμφιβολίες, διατύπωναν  τό ἐρώτημα: «Ὅταν ἔλθει ὁ Χριστός, μήπως θά κάμει περισσότερα θαύματα ἀπό ὅσα κάμνει αὐτός;» (Ἰω. ζ΄ 31).

Οἱ λόγοι του καί τά ἔργα Του ἔφερναν διχασμό πολλοί ἀπό τό πλῆθος ἔλεγαν: «αὐτός εἶναι πραγματικῶς ὁ προφήτης», ἐνῶ ἄλλοι: «αὐτός εἶναι ὁ Χριστός». Ἄλλοι πάλι ἐπέμεναν στήν ἄρνησή τους: «μήπως ὁ Χριστός ἔρχεται ἀπό τή Γαλιλαία; 

Δέν εἶπεν ἡ Γραφή ὅτι ὁ Χριστός ἔρχεται ἀπό σπέρμα τοῦ Δαυΐδ καί ἀπό τήν κωμόπολη Βηθλεέμ, ἀπό ὅπου ἦτο ὁ Δαυΐδ;»

Οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ φαρισαῖοι ἔστειλαν ἀνθρώπους γιά νά τόν συλλάβουν. Ὅμως ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι καί δέχθηκαν τήν ἐρώτηση: «Διατί δέν τόν ἐφέρατε;».  Ἡ ἀπάντηση ἦταν μοναδική: «Κανείς ἄνθρωπος δέν ὡμίλησε ὅπως ὁμιλεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. ζ΄ 40-46 πρβλ. Ματθ. ζ΄ 29.  Μάρκ. α΄ 22).

Στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ προφῆτες διακήρυτταν: «Τάδε λέγει Κύριος....». Ὅμως ὁ Χριστός μποροῦσε νά πεῖ: «Ἐγώ δέ λέγω ὑμῖν», ἐγώ σᾶς λέγω ὅμως.... (Ματθ. ε΄ 21-48).

Στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ προφῆτες ἔκαναν θαύματα στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ (Γ΄ Βασιλ. ιζ΄ 20-24, ιη΄36-39. Δ΄ Βασιλ. β΄ 14, δ΄ 32-37, κ.ο.κ.). 

Ὅμως ὁ Χριστός βεβαίωσε πώς τοῦ ἐδόθη «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς». (Ματθ. κη΄ 18).  Αὐτή τήν ἐξουσία ἀσκοῦσε ὅταν ἔλεγε:

«Νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ΄ 14, πρβλ. η΄ 54. Ἰω. ια΄ 43)·  «ἔκτεινον τήν χεῖρα σου»! (Ματθ. ιβ΄13 Μαρκ. γ΄5)·  «σιώπα, πεφίμωσο» (Μάρκ. δ΄ 39)· «ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καί μηκέτι εἰσέλθη εἰς αὐτόν» (Μάρκ. θ΄ 25).

Τά ἔργα τοῦ Χριστοῦ ἦσαν σέ ἀπόλυτη ἁρμονία μέ τόν προφητικό λόγο·  μέ τό περιεχόμενο τοῦ μηνύματος τῶν προφητῶν. Αὐτή ἡ ἁρμονία ἀνάμεσα στά θαύματα τοῦ Χριστοῦ καί στίς ἐπαγγελίες τῆς Γραφῆς ἀποτελεῖ ἀπόδειξη γιά τήν γνησιότητα καί τή μοναδικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ·  τόν διαχωρίζουν ἀπό κάθε ψευδόχριστο, πού ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι στή θέση τοῦ Χριστοῦ. Ἐδῶ πρόκειται ἀσφαλῶς γιά «θαύματα» πού προέρχονται ἀπό τό πνεῦμα τῆς πλάνης· ὁδηγοῦν ἀστήρικτους ἀνθρώπους ὄχι μόνο σέ ἀπόλυτη ἐξάρτηση, ἀλλά καί στήν ἀπώλεια.

Συμπερασματικά παρατηροῦμε πώς στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ προσωπική ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἔγινε ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστός εἶχε μία ὑπόσταση, ἦταν δηλαδή ἕνα καί μοναδικό πρόσωπο, στό ὁποῖο ἡ θεία φύση ἑνώθηκε μέ τήν ἀνθρωπίνη, χωρίς ἡ καθεμμιά ἀπό τίς φύσεις αὐτές νά μεταβληθεῖ στήν ἄλλη. 

Ἡ ἑνότητα τῶν δύο φύσεων πραγματοποιεῖται χωρίς νά συγχέονται καί χωρίς νά τρέπονται ἡ μία στήν ἄλλη, ὅπως ὁ σίδηρος στή φωτιά. Ἡ καθεμιά ἀπό τίς δύο φύσεις μεταδίδει στήν ἄλλη τά ἰδιαίτερα γνωρίσματά της. 

Ὑπάρχουν βέβαια δύο φυσικές θελήσεις καί δύο φυσικές ἐνέργειες, ὅμως καί οἱ δύο ἐνεργοῦν ἑνωμένα, ὄχι ξεχωριστά. Ἀκόμη καί ἐκεῖνα πού ἁρμόζουν στήν ἀνθρώπινη φύση, ἐνεργοῦνται μέ τή θέληση τῆς θείας φύσης. Ἡ θεία φύση δωρίζει τό μεγαλεῖο της στήν ἀνθρώπινη φύση, χωρίς νά συμμετέχει στά πάθη τῆς ἀνθρωπίνης σάρκας.

Ἔτσι ἀποδίδεται στήν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ προσκύνηση, ὄχι ὡς  ἁπλῆ σάρκα, ἀλλά ὡς ἑνωμένη μέ τήν Θεότητα· καί οἱ δύο φύσεις ἀναφέρονται στό ἕνα πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ! Οἱ ταπεινές ἐκφράσεις στήν ἁγία Γραφή ἀποδίδονται στήν ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ τά ἀνώτερα στή θεία. Ὅμως τά κοινά ἀποδίδονται στό ἕνα πρόσωπο, στόν Ἰησοῦ Χριστό.

Μέ βάση τή διάκριση αὐτή κατανοοῦμε πολλά δυσνόητα ἐδάφια ἀπό τήν ἁγία Γραφή.

Ἐκτός ἀπό τίς Γραφικές μαρτυρίες,  πού βεβαιώνουν τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχουν πολλά ἐδάφια, πού κατοχυρώνουν τήν Θεία Του φύση καί τήν ἰσότητα τῆς Οὐσίας, ὅπως καί τή διάκριση τῆς προσωπικῆς Του ὑπόστασης. Ὁ χαρακτηρισμός Υἱός Θεοῦ εἶναι προσδιοριστικός τῆς ὁμοουσιότητάς Του μέ τόν Πατέρα· ὅλοι οἱ λοιποί χαρακτηρισμοί πού τυχόν ὑπάρχουν στή Γραφή πρέπει νά προσαρμόζονται σ’ αὐτόν.

Ὁ Πατέρας λοιπόν καί ὁ Υἱός δέν εἶναι διαφορετικά ὀνόματα ἑνός προσώπου, ἀλλά προσδιορίζουν δύο ξεχωριστά πρόσωπα, πού ἑνώνονται μέ βάση τή μία φύση.  Γι’ αὐτο καί ἡ λέξη «Θεός» ἀποδίδεται ὄχι μόνο στό ἕνα ἀλλά σέ ὅλα τά Θεῖα πρόσωπα τῆς μιᾶς Θεότητας. Ὁ Υἱός δέν εἶναι «ἄλλος θεός», ἀλλά ὁ Θεός, ὁ Κύριος, ὁ Σωτήρας.  Γι’ αὐτό καί ὁ κοινός χαρακτηρισμός «Θεός» ἤ καί Γιαχβέ ἀποδίδεται καί σ’ Αὐτόν.  Δέν ἀποτελεῖ «ἄλλη θεότητα» (ἄλλον θεό), ἀλλά ἄλλη ὑπόσταση.  Γι’ αὐτό καί ἀποδίδεται στόν Πατέρα καί στόν Υἱό, ὅπως καί στό Ἅγιο Πνεῦμα μία προσκύνηση!

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 196-198

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας

___________