Ἡ Ὀρθοδοξία μας. Εἶναι δυνατή ἡ σωτηρία; Π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος. (Μέρος Β΄)

Ἡ Ὀρθοδοξία μας 

π.Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος  

Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας

στ) «Αὐτός ἐνηθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιθῶμεν» (σελ. 141-144)   (Β΄ μέρος.)

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἑνώθηκε μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος καί «Θεός σαρκοφόρος».  Ταυτόχρονα δέ οἱ ἄνθρωποι, ἑνούμενοι «ἐν Χριστῷ» μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού εἶναι ἑνωμένο μαζί Του, γίνονται «ἕνα Πνεῦμα» καί, ἑπομένως, πνευματοφόροι.
«Διότι ἀφοῦ ἔλαβεν ἀπαρχήν ἐκ τῆς οὐσίας τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή ἐκ τοῦ σπέρματος τοῦ Ἀδάμ καί ἀφοῦ ἔγινε ὅμοιος πρός τούς ἀνθρώπους, μᾶς ἔδωσε ἀπό τήν οὐσίαν τοῦ Πατρός, δηλαδή Ἅγιον Πνεῦμα, διά νά γίνωμεν ὅλοι υἱοί τοῦ Θεοῦ μέ ὁμοιότητα πρός τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Αὐτός λοιπόν ὁ ἀληθινός Υἱός τοῦ Θεοῦ, φορεῖ ὅλους μας, διά νά φορέσωμεν ὅλοι ἕναν Θεόν»(Μ. Ἀθαν. Πρβλ. Γαλ. γ΄ 27. Β΄Πετρ. α΄4 ).
Ἡ σάρκα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὡς πρός τήν φύση τῆς θνητή, ἀφοῦ κατάγεται ἀπό χῶμα. Ὅμως ἐγινε σάρκα τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ (Ἰω. α΄ 14). 
Ἔτσι ὁ Λόγος, ἄν καί εἶναι ἀπαθής, ἐβάστασε τά ἀνθρώπινα παθήματα μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος νά ἐλευθερωθεῖ ἀπό αὐτά.  Καί ὅπως ἀκριβῶς ὁ Κύριος ἐνεδύθη τή σάρκα καί ἔγινε ἄνθρωπος ἔτσι καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ προσληφθήκαμε μέσω τῆς σαρκός Του ἀπό τόν Λόγο, θεοποιούμεθα ἀπό Αὐτόν καί κληρονομοῦμε τήν αἰώνια ζωή Του. 

Ἡ ἀνθρώπινη φύση, σάν κτιστή πού ἦταν, καί ἀφοῦ βρισκόταν κάτω ἀπό τή φθορά, δέν μποροῦσε νά «ἀντέξει» τή Θεότητα.  Γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ προσλαμβάνει αὐτό πού δέν ἦταν (ἀνθρώπινη φύση), χωρίς νά χάσει αὐτό πού ἦταν (τή θεία φύση), ὥστε νά ἔλθει σέ ἐπικοινωνία μαζί μας μέ τή σάρκα, σάν μέσα ἀπό κάποιο παραπέτασμα. Ἔτσι ὁ «ἀχώρητος» γίνεται γιά μᾶς «χωρητός» καί προσφέρει στόν ἄνθρωπο τήν κοινωνία μέ τόν Θεό (Β΄ Πετρ. α΄ 4).



Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστήριο τῆς σωτηρίας μας, πού ὀνομάζεται στήν ἁγία Γραφή «μέγα μυστήριον τῆς εὐσεβείας», τό ὅτι «ὁ Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16).  Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει:

«Τό ἀπ’αἰῶνος μυστήριον ἀνακαλύπτεται σήμερον,
καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ υἱός ἀνθρώπου γίνεται,
ἵνα τοῦ χείροντος μεταλαβῶν μεταδῷ μοι τοῦ βελτίονος.
Ἐψεύσθη πάλαι Ἀδάμ
καί Θεός ἐπιθυμήσας οὐ γέγονεν·
ἄνθρωπος γίνεται Θεός,
ἵνα Θεόν τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται.
Εὐφραινέσθω ἡ κτίσις, χορευέτω ἡ φύσις,
ὅτι Ἀρχάγγελος Παρθένῳ μετά δέους παρίσταται,
καί τό Χαῖρε κομίζει τῆς λύπης ἀντίθετον.
Ὁ διά σπλάχνα ἐλέους ἐναθρωπήσας Θεός ἡμῶν,
δόξα σοι» (Δοξαστικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ).

Τό νόημα λοιπόν τῆς σάρκωσης τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος γιά νά γίνει καινούργια δημιουργία, ἔπρεπε νά «ἀναχωνευθεῖ» μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού ἦταν ἑνωμένο μέ τή Θεότητα σέ ἕνα καί μοναδικό πρόσωπο καί νά ξαναπλασθεῖ καί νά ἀλλοιωθεῖ «εἰς τό ἔνθεον διά τῆς νοητῆς δυνάμεως καί ἐνεργείας τοῦ Χριστοῦ» (Συμεών ὁ Νεός Θεολ.). Αὐτός λοιπόν, «ἐνηθρώπησεων, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν».

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἡ Ὀρθοδοξία μας».
Ἔτος 1994
σελίδες 141-144

Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το βιβλίο πατώντας  Η Ορθοδοξία μας

___________