Ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς καί ἡ διαχρονική μας πορεία . Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Ὅλοι μποροῦν νά ἐπιτύχουν τήν θεραπεία· oἱ «ἐν τῷ κόσμῳ» λίγο δυσκολώτερα σέ σχέση μέ τούς μοναχούς.

Οἱ ἐντολές, οἱ θεραπευτικές πρακτικές τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, εἶναι κοινές γιά ὅλους (καί γιά τούς μοναχούς καί γιά τούς κοσμικούς). Μποροῦν ὅλοι, ἐάν ὑπάρξει βούληση, ἐπιθυμία καί μετά-νοια  νά καθαρθοῦν, νά φωτιστοῦν καί νά θεωθοῦν.

«Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μιλώντας γιὰ τὴν καρδιακὴ καθαρότητα, λέει ὅτι καὶ οἱ ἔγγαμοι μποροῦν νὰ τὴν ἐπιμεληθοῦν, ἀλλὰ φυσικὰ μὲ περισσότερη δυσκολία. Ἄλλωστε ἡ ὕπαρξη πολλῶν ἐγγάμων ἁγίων στὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη ποὺ εἶχαν νοερὰ προσευχὴ ὅπως ἡ προφῆτις Ἄννα, δείχνει πὼς εἶναι δυνατὸν ὅλα τὰ στοιχεῖα ποὺ συγκροτοῦν τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, νὰ τὰ βιώσουν καὶ οἱ ἔγγαμοι.

 Ἡ προφῆτις Ἄννα μητέρα τοῦ προφήτου Σαμουήλ, εἶχε τὴν νοερὰ προσευχὴ μέσα στὴν καρδιά της καὶ προσευχόταν τόσο ἀφοσιωμένα, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ μεγάλου της πόνου, ὥστε τὴν πέρασαν γιὰ μεθυσμένη.

Ἔτσι κατὰ τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα οἱ ἄνθρωποι δὲν χωρίζονται σὲ ἄγαμους καὶ ἔγγαμους, σὲ μοναχοὺς καὶ κοσμικούς. Διακρίνονται σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργὸ μέσα τους καὶ σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν Τὸ ἔχουν ἐνεργό.

 Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι δυνατὸν νὰ ἐφαρμόσουν- καθοδηγούμενοι ἀπὸ Πνευματικὸ Πατέρα- τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ βιώσουν τὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Δὲν ὑπάρχουν ἀριστοκράτες καὶ μή, προνομιοῦχοι καὶ μὴ στὴν ὀρθόδοξη παράδοση.

 Ὑπῆρξαν καί ὑπάρχουν πολλοὶ ἔγγαμοι ἅγιοι. Μπόρεσαν σηκώνοντας τὸ σταυρὸ τοῦ γάμου, νὰ τελειοποιηθοῦν....

Πνευματικός ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μετέχει τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν πρόκειται γιὰ μία ἀφηρημένη συναισθηματικὴ ἢ διανοητικὴ πνευματικότητα.

 Ὁ κατ’ ἐξοχὴν φορέας τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος εἶναι ὁ ἅγιος, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτεται μὲ τὴν διδαχή, μὲ τὰ ἔργα του καὶ τὰ ἅγια λείψανά του.

 Ὁ μὴ πνευματικός, ὁ στερημένος τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λέγεται ψυχικὸς ἢ σαρκικὸς ἄνθρωπος» [1].

Ἡ διαχρονική πορεία: Σαρκοποίηση τοῦ πνεύματος ἤ πνευματικοποίηση τῆς σάρκας.

  

«Οἱ ἅγιοι πατέρες λένε ὅτι μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἕνα ἀπὸ τὰ δύο γίνεται στὸν ἄνθρωπο, ἢ σαρκοποιεῖται τὸ πνεῦμα ἢ πνευματικοποιεῖται ἡ σάρκα. Στασιμότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει, αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη ἀλήθεια.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σταματάει νά ἀγωνίζεται πνευματικά δέν μένει ἐκεῖ πού ἔχει φτάσει μέ τήν ὥς τότε πνευματική του προσπάθεια, ἀλλά χάνει συνεχῶς ἔδαφος. Γίνεται ὅλο καί περισσότερο σαρκικός.

 Ἀντίθετα ὁ σαρκικός ἄνθρωπος ὅταν μετανοήσει ἀρχίζει νά γίνεται πνευματικός ἄνθρωπος. 

Ὅσο συνεχίζει νά ἀγωνίζεται τόσο ἐξαγιάζεται καί γίνεται πιό πνευματικός ἄνθρωπος.Ὁ καλὸς γίνεται καλύτερος καὶ ὁ κακὸς γίνεται χειρότερος, ὁ τσιγκούνης γίνεται χειρότερος, ὁ φιλεύσπλαχνος γίνεται πιὸ πολὺ κ.ο.κ...

Ἡ οὐσία τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος ἔγκειται στό γεγονός ὅτι εἶναι ἡ θεραπευτική τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεραπεύει τὴν ἀσθένεια τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἄτομο ἐγωκεντρικό ποὺ εἶναι ὅταν γεννιέται, γίνεται πρόσωπο. Ἐνῶ πρῶτα εἶχε σάν κέντρο τόν ἑαυτό του  τώρα ἔχει σάν κέντρο τόν Χριστό.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 

---

[1]Πρβλ. http://www.gonia.gr/gonia.php?article=1977&PHPSESSID=6529eda2f1aed42dfa90e62829132807

hristospanagia3.blogspot.com