«Δυο φωτεινοί και αλησμόνητοι Άγιοι »

 

Στο σπήλαιο του οσίου Μελετίου

Μεγάλη ήταν ή χαρά του Γέροντα, οσάκις δημιουργούσε ευκαιρίες αναστροφής μεταξύ των μοναστικών αδελφοτήτων, για να συσφίγγονται οι δεσμοί της αδελφικής εν Χριστώ αγάπης.

Έτσι, το έτος 1979, ό Παππούς, με όλη την αδελφότητα, επισκέφθηκε την παλαίφατο ιερά Μονή του Οσίου Μελετίου, για να λειτουργήσει στο σπήλαιο όπου ασκήτευε ό Όσιος. Ό π. Δαμασκηνός έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια προς τον πολιστή του Κιθαιρώνος, ό όποιος -κατά μία εκδοχή- πιθανώς είχε ιδρύσει, μεταξύ των άλλων, και την Μονή του Μακρινού.

Στην Θεία Μυσταγωγία μέσα στο ιερό σπήλαιο, ή παρουσία του Οσίου ήταν πολύ αισθητή και ή χάρις του Μυστηρίου μετέδιδε σε όλους την αγαλλίασι της Αναστάσεως. Το σκοτεινό, αποπνικτικό κρησφύγετο του Οσίου είχε μεταβληθεί σε φωτεινό και δροσερό ενδιαίτημα. Μέσα στην ασκητική παλαίστρα του, την πλημμυρισμένη ευωδία, ό όσιος Μελέτιος προεξήρχε της πανηγύρεως και σκόρπιζε την ευλογία του.

Εκείνη ή θεία Λειτουργία ήταν μία πραγματική μυσταγωγία. Ό Γέροντας μεταρσιωμένος, μετέδιδε τα κύματα τής Χάριτος γύρω του. Ή αλλοιωμένη όψις του, ή λυγμική φωνή του και τα δάκρυα που έρρεαν από τα μάτια του έδειχναν ότι είχε ενδυθεί την Χάρι… Επί πολύ καιρό μετά μιλούσε για εκείνη την θεσπέσια Θεία Λειτουργία.

Στην σύναξη που ακολούθησε, οι αδελφές είπαν με ενθουσιασμό:

-Γέροντα, τί ευλογία ήταν αυτή! Τί Ουράνια Λειτουργία!

-Πράγματι! Έτσι είναι! Τα μέρη, όπου αγωνίσθηκαν Άγιοι ασκητές, είναι αγιασμένα από τους ιδρώτες και τα δάκρυά τους. Και ή πράξις του ασκουμένου είναι μυσταγωγία!.. Έτσι είναι…

Αυτήν την μυσταγωγία απολάμβανε ό Πάππους κάθε φορά που επισκεπτόταν τα Θεια εκείνα σκηνώματα. Άλλωστε και άλλοι ιεροί δεσμοί τον συνέδεαν με τον άγιο αυτό χώρο.

«Δυο φωτεινοί και αλησμόνητοι Άγιοι »

Στην ιερά Μονή του Οσίου Μελετίου, έλαμψε με την αγιότητα του, για πολλά χρόνια (1950-1967), ένας πραγματικός φίλος του Θεού και γνήσιος Πατήρ τής Εκκλησίας, ό Ιερομόναχος Παύλος Βενεκάς, ό όποιος είχε γεννηθεί στο Κρανίδι.
Ό αφανής αυτός εργάτης του Χριστού προηγουμένως είχε διατελέσει Ηγούμενος στην τότε ανδρώα Μονή του Αγίου Χαραλάμπους (Λευκών), στο Αύλωνάρι της Ευβοίας, όπου ή φωτεινή του προσωπικότης είχε καταυγάσει όλη την γύρω περιοχή.
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι από την θεόλεκτο εκείνη αδελφότητα, της όποιας προΐστατο, ανεδείχθησαν άγιες μορφές της εποχής μας, όπως ό πατήρ Πορφύριος (Μπαϊρακτάρης), ό πατήρ Σίμων (Αρβανίτης), ό πατήρ Αντώνιος (Γκίκιζας).

Ό αοίδιμος πατήρ Πορφύριος αναφέρει ό ίδιος την επικοινωνία που είχε- εν Πνεύματι Αγίω- με τον θεόφωτο Ηγούμενο του, πατέρα Παύλος:

«Πολλοί άγιοί μας επίσης, συνεννοούντο από μακριά και συμπροσηύχοντο. Όλα γίνονται με την χάρι του Θεού. Με την χάρι του Θεού δεν υπάρχουν αποστάσεις. Να με συγχωρέσει ό Θεός που θα το πω, αλλά παλιά, μ’ έναν ιερομόναχο από’ το Μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους στην Εύβοια, τον πατέρα Παύλο, συνεννοούμεθα πολλές φορές από μακριά».

Αφού, λοιπόν, ή Μονή του Αγίου Χαραλάμπους μετετράπη σε γυναικεία, ό πατήρ Παύλος ανέλαβε την καθοδήγηση των μοναζουσών.

Αργότερα δε, όταν ή αδελφότης αύτη μεταφυτεύθηκε στην Μονή του Όσιου Μελετίου, στον Κιθαιρώνα, ό πατήρ Παύλος συνέχισε να έχει την πνευματική της πατρότητα. Εκεί τον γνώρισε ό πατήρ Δαμασκηνός και θαυμάζοντας την αγιότητα του και τις ευαγγελικές αρετές που τον κοσμούσαν -την μεγάλη απλότητα, την ταπεινοφροσύνη, την διάκριση, την ευσπλαχνία, την αγάπη και, κατ’ εξοχήν, την ενδυθεί Χριστώ ελευθερία, τον εξέλεξε για Πνευματικό του.

Μετά την κοίμηση του μακαριστού πατρός Παύλου (25 Μαρτίου 1986), ό Πάππους δεν έπαυσε να έχει πνευματικό σύνδεσμο μαζί του. Ευρισκόταν ενδυθεί Πνεύματι Άγίω κοντά του, προσευχόμενος γι’ αυτόν, ενώ συγχρόνως επικαλείτο τις άγιες ευχές του, επειδή γνώριζε ότι ό αφανής αυτός ευαγγελικός πατήρ «λάθρα βιώσας» στην γη, λάμπει τώρα μέσα στην δόξα του Θεού.

Συχνά ό Παππούς προέτρεπε: «Άς έχουμε έντονη επιθυμία να επικοινωνούμε νοερώς με εκείνους πού έζησαν βίο άγιο ανάμεσα μας και ευαρέστησαν στον Θεό. Τούς ανθρώπους αυτούς, τούς αίσθανόμεθα ως ζωντανούς και ας βρίσκονται στην απέναντι όχθη. Δύο φωτεινοί και αλησμόνητοι άγιοι: ό πατήρ Πορφύριος και ό πατήρ Παύλος!.. Να άναλογιζώμεθα την ζωή τους, να μετέχουμε στην σταυρική τους πορεία και να ζούμε μαζί τους κάθε στιγμή.

Ό πατήρ Παύλος είναι μέσα στο φως της Βασιλείας του Θεού, γιατί, όταν προσεύχομαι γι’ αυτόν, ευφραίνεται και αναπαύεται ή ψυχή μου και δέχεται την Χάρι του Θεού».

ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006
Πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/04/blog-post_14.html

vatopaidi.wordpress.com