Τό λυτρωτικό πάθος καί ἡ σιωπή τοῦ Χριστοῦ. Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου.

Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἅγιον Ὅρος 2005

Ἀνάστασιν Χριστοῦ
Θεασάμενοι

Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι

Ἑ

 ορτάζοντες τά ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου μας γιά μία ἀκόμη φορά θά διαπιστώσουμε ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός διχάζει τούς ἀνθρώπους ἤ μᾶλλον οἱ ἄνθρωποι διχάζονται λαμβάνοντες διαφορετική στάσι ἀπένατί Του.

Ὅπως λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος, κατά τήν θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Κυρίου στήν ἁγία Πόλι Ἱερουσαλήμ οἱ παῖδες εὐφημοῦν καί ψάλλουν τό Ὠσαννά, ἀλλά οἱ Πρεσβύτεροι, οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι προσποιοῦνται ὅτι τόν ἀγνοοῦν καί ἐρωτοῦν΄ ποιός εἶναι αὐτός, καί προετοιμάζουν τήν θανάτωσί Του (Εἰς τά Βαΐα, P.G.59).

Τήν διαφοροποίησι τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ διαπιστώνουμε καί κατά τήν διάρκεια τοῦ θείου Πάθους.  Οἱ θεοκτόνοι τόν ὑβρίζουν, τόν βασανίζουν, τόν ἐξευτελίζουν, τόν σταυρώνουν.  Οἱ πιστοί μαθηταί καί μαθήτριαι ἀκολουθοῦν και συμμετέχουν στήν ὀδύνη τοῦ Διδασκάλου.

Ὁ Ἰούδας προδίδει, ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μέ τήν Παρθένο Μαρία, τήν Μαρία τοῦ Κλωπᾶ καί τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή στέκονται κοντά στόν Σταυρό.

Ὁ εὐγνώμων ληστής πιστεύει καί σώζεται. Ὁ ἀμετανόητος ληστής βλασφημεῖ κοντά στόν Σταυρό.

Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος παρετήρησε: «Γνωρίζω τρεῖς σταυρούς. Ἕνα σταυρό πού σώζει. Εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα σταυρό, διά τοῦ ὁποίου σώζεται ὁ ἄνθρωπος.  Εἶναι ὁ σταυρός τοῦ καλοῦ ληστοῦ, τοῦ ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ σταυρωθέντος.

Γνωρίζω κι ἕνα τρίτο σταυρό, πού σέ κάνει νά χάνεσαι γιά τήν αἰωνιότητα.  Εἶναι ὁ σταυρός τοῦ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ σταυρωθέντος ληστοῦ.  Οἱ τύποι αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τῶν δύο ληστῶν, ἀντιπροσωπεύουν ὅλη τήν ἀνθρωπότητα» (Πρωτοπρ. Δημ. Στανιλοάε, Ὁ σταυρός καί ἡ χαρά στήν  ζωή τῶν μοναχῶν, σ.16).

Τόν διχασμό τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ εἶχε ἤδη προφητεύσει ὁ δίκαιος Συμεών, ὅταν δέχθηκε στίς ἀγκάλες του τό θεῖο Βρέφος στό Ναό τοῦ Σολομῶντος «Ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ.β΄, 34).

Σήμερα, στό τέλος τοῦ 20^οῦ  αἰῶνος μ.Χ., ἠμποροῦμε νά ἰδοῦμε μέσα στά δύο χιλιάδες αὐτά χρόνια νά ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια διαφοροποιήσις καί ὁ Χριστός νά εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο.

Στήν ἴδια τήν Ὀρθόδοξο Ἑλλάδα μας βλέπουμε πολλούς νά πιστεύουν, νά λατρεύουν, νά ἀκολουθοῦν τόν Κύριο Ἰησοῦν, νά μετανοοῦν. Βλέπουμε ὅμως καί ἄλλους νά τόν ἀρνοῦνται, νά εἶναι ἀδιάφοροι ἀπένταντί Του, νά τόν πολεμοῦν, νά προσπαθοῦν νά παρασύρουν τόν λαό μας καί τά νειᾶτα μας στήν ἀθεΐα, στή πανθρησκεία τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Ὁ Κύριος πρός τοῦ Πιλάτου καί τῶν σταυρωτῶν Του σιωπᾶ.  Καί σήμερα πάσχει καί σιωπᾶ.

Πάσχει,γιατί αὐτοί πού τόν ἀρνοῦνται αὐτοκαταδικάζονται νά ὑπάρχουν αἰώνια στό σκότος τό ἀπροσπέλαστο ἀπό τό Φῶς τοῦ Προσώπου Του.

Σιωπᾶ, γιατί σέβεται τήν θεοδώρητο ἐλευθερία μας.

Σιωπᾶ, ἀλλά καί περιμένει τήν μετάνοιά μας.

Τήν σιωπή Του ὁ Κύριος λύει γιά λιγο, ὅταν αἴρων τόν Σταυρό Του και ἀνερχόμενος στόν Γολγοθᾶ βλέπει νά τόν ἀκολουθοῦν «πολύ πλῆθος τοῦ λαοῦ καί γυναικῶν, αἵ καί ἐκόπτοντο καί ἐθρήνουν αὐτόν΄ στραφείς δέ πρός αὐτάς ὁ Ἰησοῦς εἶπε΄ θυγατέρες Ἱερουσαλήμ, μή κλαίετε ἐπ’  ἐμέ, πλήν ἐφ’ ἑαυτάς κλαίετε καί ἐπί τά τέκνα ὑμῶν» (Λουκ.κγ΄, 28).

***

Ἡ ἄρνησις τοῦ Κηρίου Ἰησοῦ δέν μένει χωρίς συνέπειες στή προσωπική ἱστορία τοῦ κάθε ἀνθρώπου ἀλλά καί στήν ἱστορία τῶν ἐθνῶν.

Ὁ ἅγιος καί σοφός Σέρβος ἐπίσκοπος Νικόλαος Ζίτσης ἀναφέρει παραβολικά τήν συνομιλια Χριστοῦ καί Εὐρώπης.  Ὁ Κύριος παραπονεῖται ὅτι, ἐνῶ ἐκεῖνος τῆς προσέφερε τήν Ἀλήθειά Του, τό Εὐαγγέλιό Του, ἡ  Εὐρώπη τόν ἀρνεῖται, τόν ἀπορρίπτει, τόν ἐκδιώκει ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῆς.   Μετά τό τέλος τῆς συνομιλίας αὐτῆς, πού εἶναι καί σάν δίκη, ὁ προορατικός ἐπίσκοπος ἐπιλέγει: «Ἀδελφοί μου, ἡ συζήτησις ἐτελείωσεν εἰς τάς ἡμέρας μας. 

Ὁ Χριστός ἀπεμακρύνθη ἀπό τήν Εὐρώπην, ὅπως κάποτε ἀπό τήν χώραν τῶν Γαδαρηνῶν, ὅταν οἱ Γαδρηνοί τό ἐζήτησαν.  Μόλις ὅμως αὐτός ἔφυγεν, ἦλθε πόλεμος, ὀργή, τρόμος καί φρίκη, κατάρρευσις, καταστροφή. Ἐπεστρεψεν εἰς τήν Εὐρώπην ὁ προχριστιανικός βαρβαρισμός, ἐκεῖνος τῶν Ἀβάρων, τῶν Οὕνων, τῶν Λογγοβάρδων, μόνον ὅτι ἦτο ἑκατόν φορές φρικωδέστερος. Ὁ Χριστός ἐπῆρε τόν Σταυρόν Του καί τήν εὐλογίαν Του καί ἀπεμακρύνθη. Ἔμεινε ζόφος καί δυσωδία.  Κεί σεῖς τώρα ἀπφασίστε μέ ποῖον θά ὑπάγετε, ποιόν θά ἀκολουθήσετε: τήν σκοτεινήν καί δυσώδη Εὐρώπην ἤ τόν Χριστόν» (Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Οἱκουμενισμός, ἔκδ. Ὀρθοδ. Κυψέλης 1974, σ. 252).

Ἡ προφητική φωνή τοῦ ἁγίου ἐπισκόπου ἐπαλήθευσε. Ἀκολούθησε ὁ Β΄παγκόσμιος πόλεμος, πού φανέρωσε τήν βαρβαρότητα πού ἐπικράτησες στήν Εὐρώπη, Ὁ ἴδιος συνελήφθη ἀπό τούς Ναζί μαζί μέ τόν Πατριάρχη τῶν Σέρβων Γαβριήλ καί ἐνεκλείσθη στό Νταχάου. Ἔτσι ἔλαβε καί ὁ ἴδιος προσωπική ἐμπειρία τῆς βαρβαρότητος.

Ἡ Εὐρώπη, γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ὁ μακαριστός Ἱεράρχης εἶναι ἡ Εὐρώπη τῆς ἀθεΐας, τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τῆς φιλαυτίας, τῆς ἠθικῆς ἀσυδοσίας, τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῶν πτωχῶν καί ἀδυνάτων ἀνθρώπων καί λαῶν, τῆς αὐτοθεώσεως, τῆς ἀμετανοησίας.  Παρόμοια εἶναι καί ἡ κατάστασις τῆς Ἀμερικῆς καί κάθε ἄλλης χώρας καί κοινωνίας, στήν ὁποία ἐπικρατεῖ αὐτό τό πνεῦμα.

Αὐτή ἡ Εὑρώπη καί Ἀμερική προσπαθοῦν σήμερα, προφασιζόμεναι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, νά συντρίψουν τήν Ὀρθόδοξο Σερβία. Ἡ ἀσπλαγχνία συναγωνίζεται μέ τήν ὑποκρισία.

Κάθε ἀνθρωποκτόνος εἶναι καί θεοκτόνος, γιατί καθε ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ’ εἰκόνα τῆς Εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά κάθε θεοκτόνος -ἀνθρωποκτόνος εἶναι καί αὐτοκτόνος, καθώς παρατηρεῖ ὁ ἐπίσης Σέρβος σοφός καί ἅγιος κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς.

Ὁ θεοκτόνος Ἰούδας κατήντησε αὐτοκτόνος.  Οἱ θεοκτόνοι σταυτωταί τοῦ Κυρίου ἐπλήρωσαν ἐπίσης ἀκριβά τό τίμημα τῆς θεοκτονίας τους. Ὄχι γιατί ὁ Χριστός τούς ἐτιμώρησε, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ηὔχετο γιά τήν συγχώρησί τους: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι», ἀλλά γιατί οἱ ἴδιοι προτίμησαν τό σκότος ἀπό τό φῶς.

Οἱ σημερινοί ἀνθρωποκτόνοι δέν γνωρίζουν, ὅτι κάθε βόμβα καί πύραυλος πού ἐκτοξεύουν κατά ἀνυπερασπίστων ἀνθρώπων πλήττει πρῶτα αὐτούς τούς ἴδιους, φυγαδεύει τήν ἀγάπη, καί ὁ πλασμένος γιά φιλανθρωπία ἄνθρωπος γεμίζει ἀπό μισανθρωπία.

Γιά ποιούς να πρωτοκλαύσουμε; Γι’ αὐτούς πού ἀνελέητα πλήττονται ἀπό τίς βόμβες καί τούς πυραύλους ἤ γι’ αὐτούς πού τά ἐκτοξεύουν;

Ὅλες οἱ ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων ἀνασταυρώνουν τόν Χριστό.  Μεγαλύτερη ὅμως ἁμαρτία ἀπό τόν πόλεμο δέν ὑπάρχει. Ἡ Ἀμερική καί ἡ Εὐρώπη δίνουν ἐξετάσεις καί φανερώνουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο, πού κρύβετια πίσω ἀπό τό προσωπεῖο.

Θά πρέπει να προβληματισθοῦμε πολύ οἱ Νεολέλληνες, πού ἔχουμε αναγάγει τήν πνευματικά ἀνεπιφύλακτο ἔνταξί μας στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωσι σέ σύγχρονη ‘‘μεγάλη ἰδέα’’ τοῦ Γένους.

Δέν θέλω νά καταδικάσω συνολικά τούς λαούς αὐτούς γιατί γνωρίζω ὅτι ὑπάρχουν ἀνάμεσά τους καί ψυχές εὐαίσθητες, πονετικές καί φιλάνθρωπες. Ὅμως δέν ἐπικρατοῦν αὐτοί, ἀλλά «Οἱ τούς πολέμους θέλοντες».

Οἱ ἐξουσίες τῆς μεταχριστιανικῆς Ἀμερικῆς καί Εὐρώπης φαίνεται νά μήν ἔχουν πολλή σχέσι με΄τον Πάσχοντα Χριστό.  Γι’ αὐτό ἄλλως τε οὔτε κατά τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα τους δέν διέκοψαν τούς ἀνελέητους βομβαρδισμούς.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός πάσχει. Ὁ Σερβικός λαός πάσχει. Οἱ πρόσφυγες τοῦ Κοσσυφοπεδίου, θύματα τῆς σκληρότητος τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, πάσχουν.

Συμπάσχουμε καί ἐμεῖς μαζί τους.

Ἀτενίζουμε τόν Πάσχοντα Κύριο καί τόν βλέπουμε νά σιωπᾶ.

Κύριε, γνωρίζουμε ὅτι ἡ σιωπή Σου δέν σημαίνει καί ἀδιαφορία Σου. Ὁ χρόνος θά δείξῃ ποῦ ἀποβλέπει ἡ παιδαγωγία τῆς σιωπῆς Σου καί τῆς ἀνοχῆς Σου. Ἐμεῖς ὅμως, περιωρισμένοι στόν χρόνο, βοῶμεν μετά τοῦ Προφήτου Σου καί τῆς Ἐκκλησίας Σου: Κύριε «ἐξέγειρον τήν δυναστείαν Σου καί ἐλθέ εἰς τό σῶσαι ἡμᾶς» (Ψαλμ.οθ΄, 3), τούς Ὀρθοδόξους Σέρβους, τούς πρόσφυγες Κοσσοβάρους καί κάθε διωκόμενο καί βασανιζόμενο λαό.

***

Στό βαθύ σκότος, πού μᾶς καλύπτει σήμερα λόγῳ καί αὐτῶν τῶν γεγονότων και τῶν πιθανῶς ἐπερχομένων δεινῶν, ὑπάρχει ἕνα φῶς.  Φῶς ἄκτιστο καί αἰώνιο.  Τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Τόν τελευταῖο λόγο στόν κόσμο δέν τόν ἔχει ὁ διάβολος, ἡ ἀμαρτία, ὁ θάνατος.  Οὕτε ὁ κ. Κλίτον καί οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες μέ τούς πυραύλους καί τίς βόμβες τους.   

Τόν τελευταῖο λόγο ἔχει ὁ Σταυρωθεῖς καί Ἀναστάς Κύριος, ὁ μόνος Κύριος τῆς Ἱστορίας, διά τόν ὁποῖον «ἐκτίσθη τά πάντα, τά ἐν τοῖς οὐρανοῖς καί τά ἐπί τῆς γῆς, τά ὁρατά και τά ἀόρατα... τά πάντα δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν ἔκτισται΄ άι αὐτός ἐστι πρό πάντων, καί τά πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε» (Κολας.α΄16-17).

Κύριε, ζητοῦμε τήν Χάρι Σου νά κρατήσουμε γρηγοροῦσα τήν συνείδησί μας, νά εἴμαστε πάντα μέ τό μέρος τῶν βαϊοφόρων παιδιῶν τῆς Ἱερουσαλήμ, τῶν πιστοῶν μαθητῶν Σου, τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ.

Κύριε, φύλαξέ μας ἀπό τά μεγάλα καί φρικτά ἁμαρτήματα τῆς θεοκτονίας καί τῆς ἀνθρωποκτονιίας, πού καταντοῦν σέ αὐτοκτονία.

«Σῶσον Κύριοε τόν λαόν Σου καί εὐλόγησον τήν κληρονομίαν Σου, νίκας κατά βαρβάρων δωρούμενος καί τόν σόν φυλάττων διά τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα».

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἅγιον Πάσχα 1999

Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι».
Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα 
Ἔκδοση της Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 
Ἔτος 2005
σελίδες 73 - 79

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας στο  Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι

________________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα