Ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάστασις. Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου.

Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καθηγουμένου Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἅγιον Ὅρος 2005

Ἀνάστασιν Χριστοῦ
Θεασάμενοι

Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα

Ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάστασις

Ἐ

λεούμενοι ἀπό τόν Κύριο ἀξιωθήκαμε νά διανύσουμε τό μεγαλύτερο μέρος ἀπό τό στάδιο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής καί ἤδη εὑρισκόμαστε πρό τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτήρος Χριστοῦ.

Μέ τούς Ἀγγέλους καί ὅλους τούς Ἁγίους ψάλλομεν καί ἐμεῖς «Τόν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καί τήν Ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».

Ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάστασις, οἱ δύο πόλοι τῆς σωτηρίας μας.  Τά δύο κέντρα τῆς μυστικῆς ἀναπλάσεως τοῦ κόσμου. Οἱ βάσεις τῆς ἐν Χριστῷ ὑπάρξεώς μας. Ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνακεφαλαίωσις τοῦ ἔργου τοῦ Θεανθρώπου. Ὁ Σταυρός ἀνακεφαλαίωσις τῆς ἀφάτου κενώσεως καί τῆς ἄκρας ταπεινώσεως τοῦ Λόγου. Ἐνῶς ἡ Ἀνάστασις ἀνακεφαλείωσις τῆς δόξης καί τοῦ κράτους τῆς θέοτητος καί τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ κατά τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου.

Δέν ἠμπορεῖς νά ζήσῃς ἀληθινά τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἐάν μείνῃς μόνο στόν Σταυρό ἤ μόνο στήν Ἀνάστασι.

Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, ζῆ καί κηρύττει ἁρμονικά καί ἰσόρροπα τά δύο αὐτά Μυστήρια.  Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί συγχρόνως τῆς Ἀναστάσεως.

Μέσα στήν ἁγία μας Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καί ἐμεῖς τά ἁμαρτωλά καί συγχρόνως ἐλεημένα μέλη της, παιδαγωγούμεθα νά ζοῦμε εὐαγγελικά καί ἀποστολικά τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασι. Ἄν δέν συσταυρωθοῦμε μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ, δέν ἔχουμε ἐλπίδα νά συναναστηθοῦμε.

Πρέπει νά σταυρώσουμε τήν σάρκα, δηλαδή τά ἁμαρτωλά μας πάθη καί θελήματα. Ὅπως διδάσκει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς «Τοῦτο οὖν ἐστι τό σταυρῶσαι τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις, τό ἀπαρέσκον Θεῷ» (Ὁμιλία εἰς τόν Τίμιον καί Ζωοποιόν Σταυρόν).

Τό Μυστήριον τοῦ Σταυροῦ, κατά τόν ἴδιο τόν ἅγιο καί θεοφόρο Πατέρα μας, εἶναι διπλοῦν.  Τό νά φύγουμε ἐμεῖς πρῶτα ἀπό τόν ἁμαρτωλό κόσμο, διακόπτοντες τίς ἐμπαθεῖς σχέσεις μαζύ του, καί ἔπειτα τό νά φύγῃ ἀπό μέσα μας ὁ κόσμος, πού ἐξακολουθεῖ καί μετά τήν ἰδική μας φυγή ἀπ’ αὐτόν νά μᾶς προσβάλλῃ μέ τίς ἀναμνήσεις, τίς ἐπιθυμίες καί τούς λογισμούς του.

Αὐτή ἡ διπλῆ φυγή, ἡ ἰδική μας ἀπό τόν κόσμο καί τοῦ κόσμου ἀπό ἐμᾶς, γίνεται διά πράξεως καί θεωρίας.  Πρᾶξις εἶναι ὁ καθημερινός ἀγών τοῦ χριστιανοῦ νά ἐφαρμόζῃ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶς θεωρία εἶναι ἡ ἔλλαμψις, ὁ φωτισμός καί ἡ θέα τοῦ Θεοῦ, πού ἀξιώνεται ὁ καθαρισμένος ἀπό τά πάθη ἄνθρωπος.

Στήν πρᾶξι καί τήν θεωρία ἐνεργεῖ τό Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.  Γίνονται ἰδικά μας μυστήρια. Ἡ δύναμις καί ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως ζωοποιεῖ καί τά ἰδικά μας νεκρά μέλη. Ὁ ἀγωνιζόμνεος ἔχει πάντα προσωπική ἐμπειρία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ θάνατος δέν τόν φοβίζει. Ἕχει ἤδη πεθάνει καί ἀναστηθῇ.  Μετά τήν θεία Κοινωνία ὁ Ὀρθόδξος χριστιανός διαβάζει τήν εὐχαριστία, πού τελειώνει μέ τό «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον Σου Δέσποτα», τούς λόγους τοῦ δικαίου Συμενών τοῦ Θεοδόχου ὅταν ἐδέχθη στά χέρια του τόν ἀναμενόμενον Ἰησοῦν ὡς τεσσαρακονθήμερον βρέφος.  Εἶχε στά χέρια του τήν Ἀνάστασι καί γι’ αὐτό δέν φοβόταν νά πεθάνῃ.

Ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάστασις τά ὑπέρλογα Μυστήρια τοῦ Λόγου, μᾶς ἐξάγουν ἀπό τό παράλογο τοῦ κόσμου.  Μᾶς δίνουν τήν δυνατότητα νά ζοῦμε, κατά τό μέτρο πού συμμετέχουμε σ’ αὐτά, τήν νίκη τοῦ Λόγου κατά τοῦ παραλόγου, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου.

Σήμερα ζοῦμε ὅλοι τό δρᾶμα τοῦ ἀνθρώπου τῶν ‘‘πολιτισμένων’’ κοινωνιῶν μας, πού μέσα στήν ἀφθονία καί τήν αὐτάρκειά του βασανίζεται ἀπό τήν ἔλλειψι τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς του.   Θέλει τήν χαρά ἀλλά δέν τήν βρίσκει, γιατί ἀπορρίπτει τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασι, τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα.  Αὐτή ἡ κοινωνία ὁδηγεῖ τούς ἀπελπισμένους νέους της στά ναρκωτικά, στά ψυχιατρεῖα καί στόν ἀναρχισμό.

Ἔτσι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι σταυρωμένος μέ τό ἄγχος τήν πλῆξι, τόν μηδενισμό, τήν ἀπελπισία, τήν μοναξιά.  Αὐτή ἡ σταύρωσις δέν εἶναι στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ,  γι’  αὐτό εἶναι χωρίς ἐλπίδα, χωρίς ἀνάστασι, χωρίς χαρά.

Τό σταύρωμα τοῦ ἀπίστου φέρνει θάνατο.

Τό σταύρωμα τοῦ πιστοῦ σύν τῷ Χριστῷ φέρνει ζωή καί ἀάστασι.

***

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου. Ἡ Ἐκκλησία σταυρώνεται μέσα στούς αἰῶνες ἀπό τίς ἁμαρτίες τῶν μελῶν της καί τίς ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν της.  Δέν πεθαίνει ὅμως, γιατί ἡ κεφαλή της, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ἐνίκησε τόν θάνατο.  Ὁ κόσμος μέ τούς ἄρχοντές του, τήν κοσμική ἐξουσία, τήν κάποτε συμβιβασμένη ἐκκλησιαστική ἠγεσία, τόν τύπο καί ἄλλα μέσα θέλει νά ἐνταφιάσῃ καί πάλι τόΣῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ’ αὐτό εἶναι ἀδύνατο.  Διότι ὁ Ἀναστάς δέν ἠμπορεῖ νά περιορισθῇ σέ κανένα τάφο.

Οἱ πιστοί χριστιανοί γνωρίζουν ὅτι ἔχουν κεφαλή ἀθάνατο καί γι’ αὐτό δέν ἀγωνιοῦν μέ ἀπελπισία.  Γνωρίζουν ὅτι ὁ Χριστός πάντα νικᾶ δία τῶν μελῶν του τόν θάνατο, ἔστω καί ἐάν τά μέλη του χρειάζεται νά δεχθοῦν νέες σταυρώσεις ἀπό τούς συγχρόνους σταυρωτάς.  Γνωρίζουν ἐπισης ὅτι αὐτοί πού κτυποῦν τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα εἶναι ἐκεῖνοι πού περισσότερο ἀπό ὅλους τόν χρειάζονται.

Ἄς προσευχώμεθα γιά τόν π. Δημήτριο Ντοῦτκο καί τούς ἄλλους μάρτυρας χριστιανούς πού, ὅπως πληροφορούμεθα ἀπό τόν τύπο, θανατώνονται καί φυλακίζονται πρόσφατα στήν Ρωσία γιά τήν πίστι τους πρός τό Ἀρνίον τό «ἐσφαγμένον» (Ὀρθοδ. Τύπος 21-3-1980).

Εἶναι μακάριοι, διότι στήν γενεά μας φέρουν τήν μαρτυρία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

***

Σταύρωσι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προκαλοῦν σήμερα, ἴσως ἀκούσια, καί οἱ ἑτερόδοξοι χριστιανοί καί μάλιστα οἱ Παπικοί, πού ἐκμεταλλευόμενοι πολιτικές περιστάσεις καί συνθῆκες εὐνοϊκές γι’ αὐτούς καί δυσμενεῖς γιά τήν Ὀρθοδοξία ἐπιχειροῦν μέ πολύ ‘‘εὐγενικό’’  τρόπο νά τήν ἀναγκάσουν νά ὑποκύψῃ στόν ‘‘ἀλάθητο’’ ποντίφηκα τῆς Ρώμης. Καρφιά στό σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ Οὐνία, τό Κογκορδᾶτο μέ τό Ἑλληνικό κράτος καί οἱ ἄλλες διπλωματικές ἐνέργειες τοῦ ἀμετανόητου Βατικανοῦ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας.

Πονᾶμε ἀλλά δέν πτοοῦμεθα, γιατί γνωρίζουμε ὅτι ἡ πλάνη ποτέ δέν ἠμπορεῖ νά κατασχύσῃ τελεσίδικα στήν Ἀλήθεια.  Οὔτε οἱ στερημένες ἀπό τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ ‘‘ἐκκλησίες’’ τῆς Δύσεως νά θάψουν στόν συγκρητισμό καί τόν οὐμανισμό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, τό Σῶμα τοῦ Σταυρωθένος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ.

***

Ἔχουμε ἀγκυρωβολήσει, ὡς ὀρθόδοξος χριστιανοί, στόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Κύριον Ἰησοῦν.

Γι’ αὐτό παρά τήν ἁμαρτωλότητά μας, παρά τήν κρίσι τῆς κοινωνίας καί τοῦ συμβατικοῦ χριστιανισμοῦ, ἠμποροῦμε τελικά νά ἐλπίζουμε καί νά χαιρώμεθα, «εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει» (Ρωμ. στ΄,9).

Ἅγιον Πάσχα 1980.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι».
Μηνύματα ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πάσχα Ἔκδοση της Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους 
Ἔτος 2005
σελίδες 14 - 16

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας στο  Ἀνάστασιν Χριστοῦ  Θεασάμενοι

________________________

Ψηφιοποίηση κειμένου Κατερίνα