«...Ἵνα τί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ѱεῦδος;» Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου Μηνᾶ

«...Ἵνα τί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ѱεῦδος; » (Ѱαλμ. δ´,στ.3)

Πρεσβυτέρου Ἀθανασίου Μηνᾶ.

Ὁ Σατανάς, ψεύτης καί ἀνθρωποκτόνος ἀπ’ ἀρχῆς[1], μετασχηματίζεται καί σέ ἄγγελο φωτός. Στόχος του εἶναι νά καταστρέψει τήν δημιουργία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ὑποκριτής ἄνθρωπος, θύμα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, ἐνῶ εἶναι λύκος, παρουσιάζεται σάν δῆθεν πρόβατο, γιά νά ξεγελάσει καί νά ἐκμεταλλευθεῖ τόν συνάνθρωπο.

Ὁ σημερινός πολιτισμός, ἡ σύγχρονη τεχνολογία καί μέ ἕνα λόγο, τό φρόνημα, πού στίς ἡμέρες μας καλλιεργεῖται καί παραδίδεται ἀπό γενιά σέ γενιά, εἶναι μεταλλαγμένο καί ἀφύσικο. Τοῦ λείπει ὁ Χριστός. Καταντᾶ ἄ-Χριστο. Εἶναι δρόμος χωρίς Φῶς, Ἀλήθεια, καί Ζωή.

Βέβαια, θά πεῖ κάποιος, ὅτι τό σαπρό καί μεταλλαγμένο αὐτό σύστημα μπορεῖ πρός καιρόν μέ διάφορα χημικά μέσα νά παράξει, ἀπό πετρέλαιο ἤ καμμένο τοξικό λάδι, τυρί, γάλα ἤ ἄλλη τροφή. Ἤ ἀκόμη τό νερό, μέ τοξικό καρκινογόνο τρόπο, νά τό μεταποιήσει σέ κρασί, γιά περισσότερο ὑλικό κέρδος. Ἐν τούτοις, τίποτε ἀπό τά ἀνωτέρω δέν εἶναι ἀληθινό, γνήσιο, φυσικό, ὑγιές, ἀλλά ἀντίθετα, ὅπως εἴπαμε, εἶναι κάλπικο, μεταλλαγμένο, δηλητήριο, πού ὁ ἄφρων πολιτισμός μας καί ὅλο αὐτό τό ψευτοσύστημα τό ἀνήθικο, στηρίζει. 

 Γνησιότητα ὑπάρχει μόνον ὅπου τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ἁπλά, σάν αὔρα, ἀβίαστα, ἐργάζεται καί μυστηριακά μεταστοιχειώνει τήν ψυχή καί τήν καρδιά τοῦ ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου καί τοῦ ἐν Χριστῷ πολιτισμοῦ.

Αὐτό τό Πανάγιον Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, πού ποτέ δέν ἀναπαύεται σέ καρδιά ἄπληστη, χοντροκομμένη καί βορβορώδη, φανερώνεται σέ ψυχή πιστή στό Θεό, ἔξυπνη, εὐγενική, εὐώδη. Συν-κοινωνεῖ μ’ αὐτήν τήν ψυχή καί τῆς χαρίζει ἐς ἀεί τή γνώση τῆς Ἀληθοῦς Θεολογίας. «Μόνε μονογεννήτωρ, μονογενοῦς Υἱοῦ Πατήρ, καί μόνε μόνου, φῶς φωτός ἀπαύγασμα, καί μόνον μόνως μόνου, Θεοῦ ἅγιον Πνεῦμα, Κυρίου Κύριον ὄντως ὄν× ὦ Τριάς Μονάς ἁγία, σῶσόν με θεολογοῦντά σε»[2].

Φωτισμένος καί ἁγιασμένος, ὁ νοῦς, ἀπό τήν Ἄκτιστον Χάριν καί γνώστης αὐτῆς τῆς ἀληθοῦς θεολογίας, ἀγάλλεται καί ἁρπάζεται ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, συμψάλλει μέ τούς Ἁγίους Ἀγγέλους, προσφέροντας στόν Σωτήρα Χριστό τοῦτον τόν λόγον: «Δάκρυά μοι δός, ὁ Θεός ὡς ποτε τῇ γυναικί τῇ ἁμαρτωλῷ καί ἀξίωσόν με βρέχειν τούς πόδας σου, τούς ἐμέ ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πλάνης ἐλευθερώσαντα, καί μύρον εὐωδίας σοι προσφέρειν, βίον καθαρόν ἐν μετανοίᾳ μοι κτισθέντα× ἵνα ἀκούσω κᾀγώ τῆς εὐκταίας σου φωνῆς× ἡ πίστις σου σέσωκέ σε, πορεύου εἰς εἰρήνην»[3].

Καί ἐρωτῶ σε, γνήσιε φίλε τοῦ Χριστοῦ: Εἶναι δυνατόν, αὐτή τήν ψυχήν, αὐτόν τόν πιστόν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπον, νά τόν βλάψει  ὁποιοδήποτε ἀκραῖο φυσικό φαινόμενο, π.χ. σεισμός, τσουνάμι, πυρκαγιά, ραδιενέργεια, πλημμύρα; Ποτέ! Ποτέ! Ποτέ! Καί τοῦτο διότι εἶναι γνωστό, στούς ἀληθινά σοφούς, ὅτι ἡ Κτίσις, ὅλη ἡ Δημιουργία, ὑπακούει ἀπόλυτα κατά πάντα καί διά πάντα στό Δημιουργό Τριαδικό Θεό καί στόν Βασιλέα καί Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Τύχη, μοίρα, γιόγκα, μετεμψύχωση, ἐσωτερική ἐνέργεια, διαλογισμός, πολυθεϊσμός, εἰδωλολατρεία, θρησκεῖες ἀνθρώπινες ἤ σατανικές, ὅλα  αὐτά πού πλανοῦν τήν οἰκουμένη, δέν μποροῦν ἐδῶ οὔτε νά βοηθήσουν, οὔτε νά σώσουν. Εἶναι ἀνήμπορα, ἀδύνατα, ἔως καί ἀνύπαρκτα.

Ὦ, Θεέ μου, γλυκύτατε Ἰησοῦ μου! Ἐάν ἤθελε πράγματι, ὁ ἀναγκεμένος ἀπό τόν πόνο καί τό ἄγχος σύγχρονος ἄνθρωπος, νά πάψει νά εἶναι βαρυκάρδιος καί νά σταματήσει νά ἀναζητᾶ τό ψεῦδος, πόσο διαφορετικός θά ἦταν καί σήμερα ὁ κόσμος μας. Διότι τότε, ἡ κοινωνία τῶν ἐθνῶν θά γνώριζε, Ἰησοῦ μου, τήν παντοδυναμία Σου, τήν ἀγάπη Σου, τήν πρόνοιά Σου, τό ἔλεός Σου καί τό σεβασμό Σου στό πλάσμα Σου, τόν ἄνθρωπο, πού ἔπλασες ἐλεύθερον καί κατ’ εἰκόνα Σου.

Ὄντως τότε καί μόνον τότε θά ἦταν δυνατόν, μέ ὅπλα πνευματικά τόν Τίμιον Σταυρόν, τή θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγίας, τά μυρόβλητα λείψανα τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγίων καί τήν ἐπίκληση τοῦ φοβεροῦ Θείου Ὀνόματός Σου, θά μποροῦσαν νά ἀποφευχθοῦν τό τσουνάμι στήν Ἰαπωνία καί οἱ πρίν ἀπό αὐτό καταστροφές πού ἔχει ὑποστεῖ ἡ ἀνθρωπότητα.

Τήν ἀλήθεια αὐτή βεβαιώνουν διαχρονικά, Κύριε, οἱ Ἅγιοί Σου, οἱ ὁποῖοι θαυματούργησαν καί θαυματουργοῦν μέ τή Χάρη Σου καί ποιοῦν θαυμαστά καί ἐξαίσια σημεῖα καί εὐεργεσίες, ὅπως καί Ἐσύ, Ἰησοῦ μου, στήν ἐπίγεια παρουσία Σου. Περπάτησες στά κύματα, ἐφίμωσες τήν τρικυμία, ἔθρεψες πεντακισχιλίους ἄνδρες μέ πέντε ἄρτους καί δύο ἰχθύες, γιάτρεψες χωλούς, τυφλούς, παραλυτικούς, σεληνιαζομένους, ἀνέστησες νεκρούς, κατέκρινες μέ τή Σταυρική Σου Θυσία τήν ἁμαρτία καί μέ τήν λαμπροφόρο καί ἔνδοξο Ἀνάστασή Σου, συνέτριψες τοῦ Ἅδου τά κλεῖθρα καί πάταξες ὁλοκληρωτικά τό θάνατο καί ἀπενεύρωσες τό Σατανά, χαρίζοντας παντοτεινά καί ἀμετάκλητα, στούς θέλοντες, στό  σύμπαντα κόσμο, τήν αἰώνια ζωή, τήν εἰρήνη, τήν ἀνάπαυση, τόν Παράδεισο.

Ἀθάνατε, Ἀναμάρτητε, Εὔσπλαχνε, Θεάνθρωπε Κύριε, εἴθε ἡ ἀνθρωπότητα νά Σέ γνωρίσει ἀληθινά καί νά μήν εἶσαι πλέον - ἐπειδή φάνηκες μέ ταπεινό σχῆμα στή Θεία Σου Ἐνανθρώπηση – γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο, σκάνδαλο ἤ μωρία, καί ὅλοι μά ὅλοι νά στραφοῦμε σέ Σένα Ἰησοῦ μέ ἀληθινή μετάνοια, τηροῦντες τίς ἐντολές Σου, γιατί ἄν αὐτή τήν ὥρα πού εἴμαστε στήν ἀρχή τῶν ὠδινῶν ὑπάρχει τόσος πόνος, τόση ἀπελπισία, τόσο δηλητήριο ἀνάμεσά μας, ὅταν αὔριο θά ‘ρθοῦν οἱ ὠδῖνες, καί θά ‘ρθοῦν, ἄν μείνουμε ἀμετανόητοι, ποιός θά δύναται νά ἀντέξει στόν φοβερό ὄλεθρο καί τήν καταστροφή;

Ἰησοῦ μου, βοήθησε σήμερα τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας, ὥστε μέ συμμάχους τούς Ἁγίους Σου, τήν Παναγία Μητέρα Σου, τόν Τίμιο Σταυρό Σου, τούς Ἀγαθούς Ἀγγέλους Σου, νά καταστοῦμε οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες παράδειγμα μετανοίας καί ἐξομολογήσεως στά ἔθνη καί τούς λαούς, πού ἀπελπισμένα ἀναζητοῦν καί ψάχνουν σανίδα σωτηρίας, ἀλλά σέ λάθος δρόμους καί ἀτραπούς. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

---

[1] «...ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ’ ἀρχῆς καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐχ ἕστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῶ· ὅταν λαλῇ τό ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστί καί ὁ πατήρ αὐτοῦ.» (Ἰω. η΄, 44)

[2] Δοξαστικό Ὄρθρου Πέμπτης, β´ἑβδομάδος, Ὠδή θ΄.

[3] Δοξαστικό Μεγάλου Ἀποδείπνου.