Διατί το μάθημα των Θρησκευτικών δεν δύναται να γίνη θρησκειολογικόν. Αναστασίου Μαρίνου

Ὑπό τοῦ κ. Ἀναστασίου Ν. Μαρίνου Δρος Νομικῆς, Ἀντιπροέδρου τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας ἐ.τ. 

Ὁ ἐπί τιμῇ ᾽Αντιπρόεδρος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κ. Ἀναστάσιος Μαρίνος, ὁ ὁποῖος πα- ρεῖχε νομικάς καί ἄλλας συμβουλάς εἰς τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν κυρόν Χριστόδουλον, εἰς ἄρθρον του εἰς τήν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» ὑπό ἡμερομηνίαν 14ην Ἰανουαρίου, μέ θέμα τό «Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν» καταθέτει στοιχεῖα, συμφώνως πρός τά ὁποῖα, τό μάθημα δέν δύναται νά μετατραπῆ εἰς θρησκειολογικόν καί νά ἀλλάξη ἡ σημερινή ταυτότης του. 

Τό ἄρθρον τοῦ κ. Μαρίνου ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἐπανέρχεται στήν ἐπικαιρότητα τό ζήτημα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.
Οἱ προσπάθειες ὅλων αὐτῶν, πού δέν δέχονται τήν διδασκαλία τοῦ μαθήματος αὐτοῦ στά σχολεῖα ἔτειναν ἀρχικῶς, καί μάλιστα μετά μεγάλης μαχητικότητος, εἰς τήν πλήρη κατάργηση τῆς διδασκαλίας του.
Ἡ προσπάθεια αὐτή ἔλαβε, ἐν συνεχείᾳ, ἄλλην μορφήν, δηλαδή περιορίσθηκαν οἱ ἐκπρόσωποι αὐτῆς τῆς ὁμάδος νά δεχθοῦν, ἀντί τῆς πλήρους καταργήσεως τῆς διδασκαλίας, τήν θρησκειολογικήν διδασκαλίαν τοῦ μαθήματος, προβάλλοντας ὡς δικαιολογίαν (παντελῶς βλακώδη), ὅτι διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ θά ἀπετρέπετο ὁ κίνδυνος τῆς παντελοῦς καταργήσεώς του.

Οἱ προσπάθειες αὐτές εἴτε ὑπό τήν μίαν, εἴτε ὑπό τήν ἄλλην τῶν δύο ὡς ἄνω μορφῶν ἄρχισαν ἀπό τήν ἐποχή ἤδη τῆς Μεταπολίτευσης, ὡς συνέχεια τῆς τότε διατυπωθείσης πρός τόν Μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Σεραφείμ ἀπειλῆς διά τῆς γνωστῆς φράσεως: “Θά χωρίσουμε τά τσανάκια μας”, τά ὁποῖα ὁ τότε ἀπειλήσας προσεπάθησε μέν νά τά “χωρίσει”, καί μάλιστα κατά τρόπον ὕπουλον, πλήν ὅμως ἀπέτυχε.


Τελικῶς τό θέμα τό ὁποῖον οὐδόλως ἔθιξε, παρά τίς ἀσκηθεῖσες ἀφόρητες πιέσεις, ἡ ἀναθεώρησις τοῦ Συντάγματος τοῦ 1986, ἔφθασεν εἰς τό Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας (ΣτΕ), τό ὁποῖον ὑπό τήν Προεδρίαν τοῦ ὑπογράφοντος τό παρόν κείμενο ἐδέχθη ὅτι τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν πρέπει νά διδάσκεται ὑποχρεωτικῶς κατά τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα, ἀπαλλασσομένων τῆς παρακολουθήσεως αὐτοῦ ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θά δηλώσουν ὅτι ἔχουν πρόβλημα συνειδήσεως διότι εἶναι ἄθεοι, ἑτερόθρησκοι ἤ ἑτερόδοξοι (βλ. τίς ἀποφάσεις ὑπ΄ ἀριθ. 3356/1995 καί 2176/1998 τοῦ Στ΄ Τμήματος τοῦ ΣτΕ).

Παρά τήν ἔκδοση τῶν δύο ὡς ἄνω ἀποφάσεων τοῦ ΣτΕ, οἱ ἐπιθέσεις κατά τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέ τήν μορφήν αἰτήματος εἴτε καταργήσεως αὐτοῦ, εἴτε μετατροπῆς του εἰς θρησκειολογικόν συνεχίσθησαν ἐν ὄψει μάλιστα τῆς προαγγελθείσης δευτέρας ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος, ἀλλά ἡ Ἀναθεωρητική Βουλή τοῦ 2001 δέν ἐδέχθη νά ἱκανοποιήσει τά αἰτήματα αὐτά παρά τίς ἀσκηθεῖσες καί πάλι πιέσεις.
Παρ΄ ὅλα αὐτά, νέες κινήσεις ἐκδηλώνονται τίς τελευταῖες ἡμέρες πρός τήν κατεύθυνση καί πάλιν τῆς μετατροπῆς τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς θρησκειολογικήν.
Καί τήν προσπάθειάν τους αὐτήν ἐπιχειροῦν οἱ ἐνδιαφερόμενοι νά τήν θέσουν ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, διάφοροι δέ πληροφορίαι λέγουν ὅτι ἡ κ. Διαμαντοπούλου, πεισθεῖσα πλέον ὅτι κατάργηση τοῦ μαθήματος θά προσέκρουεν εὐθέως πρός τό Σύνταγμα, πού δέν θά ἤθελε νά τό διακινδυνεύσει, ἐρωτοτροπεῖ πρός τήν ἰδέαν τῆς μετατροπῆς τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος εἰς θρησκειολογικήν.

Ἀναγκάζομαι νά ἐπανέλθω διά μίαν ἀκόμη φοράν ἐπί τοῦ θέματος, ἐλπίζοντας μήπως τυχόν παύσουν αὐτές οἱ ἐπιθέσεις.
Τό Σύνταγμά μας ὁρίζει εἰς τό ἄρθρον 16, παρ. 2 ὅτι: “Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους καί ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνά- πτυξη τῆς Ἐθνικῆς καί Θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυ- νους πολίτες”.
Ἐφ΄ ὅσον λοιπόν τό ΣτΕ ἑρμήνευσε τήν λέξη “θρησκευτική” ὡς ἀναφερομένη εἰς τήν κατά τό ὀρθόδοξον δόγμα διαμόρφωση αὐτῆς, ἀνάλογον ἑρμηνεία πρέπει νά δώσουμε καί εἰς τήν λέξη “ἐθνική”, δηλαδή “ἑλληνική” καί ὄχι πολυεθνική.
Ἐκτός καί ἐάν “οἱ καθ᾽ ἕξιν δημοκράτες τοῦ συρμοῦ” θέλουν καί πολυεθνική συνείδηση γιά τούς Ἕλληνες μαθητές, νά τούς μάθουμε δηλαδή νά εἶναι Κινέζοι, Γιαπωνέζοι, Ἰνδοί, Τοῦρκοι, Ἱσπανοί, Γερμανοί καί οὕτω καθ᾽ ἑξῆς.
 Μήπως θέλουν πράγματι καί αὐτό καί δέν τολμοῦν ἀκόμη νά τό ὁμολογήσουν;

Τέλος, θά πρέπει νά σημειώσω καί τήν ἀπόφαση McCollum τοῦ ἔτους 1943 τοῦ Ἀνωτάτου Δικα- στηρίου τῶν ΗΠΑ, ἡ ὁποία ἐδέχθη ὅτι δέν ἐπιτρέπεται νά διδάσκονται στά δημόσια σχολεῖα διαδοχικά διάφορα θρησκεύματα (χριστιανισμός, ἰουδαϊσμός, βουδισμός κ.λπ.), διότι τό Κράτος τῶν ΗΠΑ εἶναι κοσμικό καί πρέπει νά εἶναι ἀθρησκευτικό.

Πῶς λοιπόν ζητοῦν νά θεσπισθεῖ θρησκειολογική διδασκαλία στήν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία ἔχει ἐπικρατοῦσα θρησκείαν;
Καί τέλος, ἀφοῦ διαπιστώνουν ὅτι ὁ Ἕλληνας ἀναθεωρητικός νομοθέτης ἀρνήθηκε δύο φορές, παρά τίς φορτικές πιέσεις τους, νά ἱκανοποιήσει τά αἰτήματά τους σχετικά μέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, γιατί ἐπιμένουν;
Αὐτή ἡ ἐπιμονή τους καί ἡ περιφρόνησή τους πρός τήν συντριπτική πλειονότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι σύμφωνες μέ τήν ἔννοιαν τῆς Δημοκρατίας, τήν ὁποίαν λένε ὅτι ὑπηρετοῦν;
Ἄς σταματήσουν λοιπόν καί ἄς μή ὑποκρίνονται ὅτι μέ τήν θρησκειολογική διδασκαλία θέλουν νά ἀποτρέ- ψουν τήν ὁλοκληρωτική κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Ἄς μή μᾶς περνοῦν γιά ἠλιθίους. Μή μᾶς προκαλοῦν περαιτέρω ὅλοι αὐτοί, οἱ ἐπώνυμοι καί οἱ ἀνώνυμοι. Ἀρκετά τούς ἀνεχθήκαμε». 

Ορθόδοξος Τύπος 21/1