Τό πολυτιμότερο « δῶρο » τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο.

 Κωνσταντίνου Μαυρομουστακάκη Θεολόγου

 

Ὁ Κτίστης καί Δημιουργός τῶν πάντων, ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός, μᾶς ἔκανε τό πιό πολύτιμο δῶρο, τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Του. Δέν μᾶς ἔστειλε κάποιον ἐκπρόσωπό Του ἤ κάτι ἄλλο ἐκτός τοῦ ἑαυτοῦ Του. Κατά τήν προφητεία τοῦ Ἡσαΐου «Οὔ πρέσβυς οὐδέ ἄγγελος, ἀλλ’ αὐτός ὁ Κύριος ἔσωσεν αὐτούς διά τό ἀγαπᾶν αὐτούς ». ( Ἡσαΐας 63,9).
    Αὐτό τό μοναδικό δῶρο τό ἔδωσε σέ ἐμᾶς, πού τόν πικράναμε καί τόν πικραίνουμε, πού ἀθετήσαμε καί περιφρονήσαμε τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἔπλασε, καί παραβήκαμε καί παραβαίνουμε τίς ἅγιες καί σωτήριες ἐντολές Του.
       Ἡ ἀνθρώπινη μωρία τῆς ὑπερηφανείας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ ὁδήγησε τούς πολλούς, ἀκόμη καί τόν ὑπερούσιο λαό Του, τούς Ἰουδαίους, ὄχι μόνο νά μή δεχτοῦν τό δῶρο Του, τόν ἴδιο τόν ὁμοούσιο Υἱό Του, ἀλλά νά τόν ἀποκρούσουν καί νά τόν ἐκβάλουν ἔξω ἀπό τόν ἀμπελώνα καί νά τόν φονεύσουν. «Ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς» (Ἰωάν. γ΄ 19).
Ὁ Ἅγιος Θεός καί ὅταν ἐμεῖς ἐγίναμε ἀπό υἱοί, ἐχθροί Του δέν μᾶς ἀποστράφηκε, δέν ἔγινε κι’ Αὐτός  ἐχθρός μας ἀλλά ἔμεινε καί φέρθηκε ὡς εὔσπλαχνος πατέρας.

  Γιά μᾶς τά ἁμαρτωλά παιδιά Του ἔφερε τά ἄνω κάτω, ὥστε νά ἀναβιβάσει τά κάτω ἄνω.
Καί ὅπως θεολογεῖ στό λόγο του ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος: «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησε, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶ-μεν» (Περί τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, κεφ. 54). Αὐτό εἶναι τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον: «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. γ΄ 16).

Κατά δέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τό Δαμασκηνό: «Θεός ὤν τέλειος, ἄνθρωπος τέλειος γίνεται καί ἐπιτελεῖται τό πάντων καινόν καινό-τατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον, δι’ οὗ ἡ ἄπειρος τοῦ Θεοῦ ἐμφανίζεται δύναμις. Τί γάρ μεῖζον τοῦ γενέσθαι τόν Θεόν  ἄνθρωπον;» (Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, κεφ.46).
Ὁ οὐράνιος πατέρας μας ἔκανε ὅ,τι ἡ ἀγάπη Του ἐπέβαλε. Τώρα ἀναμένει τή δική μας ἀνταπόκριση, τό δικό μας δῶρο, ἀντίδωρο τῆς ἀγάπης Του.    
Μᾶς ἄνοιξε τό δρόμο καί μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Μᾶς θέλει κοντά Του γιά νά μᾶς ἀναπαύσει. Ὅ,τι καί νά κάνουμε μακριά Του  δέν μᾶς πληρώνει. Τά ἐπιτεύγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέν μποροῦν νά μᾶς δώσουν τό πλήρωμα πού λαχταρᾶ ἡ ψυχή μας.
Εἴμαστε πλασμένοι γιά τή θέωση καί χωρίς αὐτήν δέν θά ἀναπαυθοῦμε ὅ,τι ἄλλο καί ἄν ἐπιτύχουμε σ’ αὐτό τόν κόσμο.  Ὁ δρόμος γιά τή Θέωση τώρα μετά τόν Χριστό εἶναι ἀνοικτός. Εἶναι δική μας εὐθύνη νά τόν βαδίσουμε.
Ὅσοι πιστοί χριστιανοί ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγῶνα τῆς μετανοίας, τῆς προσευχῆς καί τῆς τηρήσεως τῶν ἁγίων ἑντολῶν τοῦ Χριστοῦ, μιμοῦνται τούς ἐξ ἀνατολῶν μάγους, πού προσέφεραν στό νεογέννητο Κύριο τά δῶρα τους, χρυσόν, λίβανον καί σμύρναν. Μιμοῦνται ἀκόμη τούς θείους ἀγγέλους πού Τόν δοξολογοῦσαν, τούς ταπεινούς ποιμένας πού Τόν προσκύνησαν μέ πίστη, καί πρό πάντων τήν Κυρία Θεοτόκο καί τόν δίκαιο Ἰωσήφ, πού ὑπηρέτησαν καί συνήργησαν στό μυστήριο τῆς Σαρκώσεως τοῦ Κυρίου.
   Ὑπάρχουν ὅμως καί αὐτοί πού δέν προσκυνοῦν καί δέν δέχονται τόν Χριστό.  Ὅταν ὁ Χριστός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, γίνει δε-κτός ἀπό τούς ἀνθρώπους, τούς ἐλευθερώνει ἀπό τήν ἀλογία τῶν παθῶν.

Ὅπου δέν βασιλεύει ὁ Χριστός, τά πάθη κυριεύουν καί βασανίζουν τούς ἀνθρώπους. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν κρίνει κανένα, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε (Ἰωαν. ιβ΄ 47). Ὁ κόσμος ὅμως κρίνεται ἀπό τή στάση πού θά τηρήσει ἀπέναντί Του.
      Καί ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι κρινόμαστε, ὅταν δέν  ἀξιοποιοῦμε τήν ἀτίμητη δωρεά τοῦ Θεοῦ. Δέν ἑορτάζουμε ἀληθινά Χριστούγεννα, ἐάν τά ἑορτάζουμε  μέ αὐτάρκεια, αὐταρέσκεια καί φιλαυτία. Ὁ ταπεινός Ἰησοῦς περιμένει τά δῶρα μας.
Τή μετάνοια μας, τήν ταπείνωσή μας, τήν συντετριμμένη καρδιά μας, τόν πόθο καί τόν ἀγῶνα μας νά καθαρισθοῦμε ἀπό τά πάθη μας καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του.

Καί ὅποιος ἑνωθεῖ μαζί Του σ’ αὐτή τή ζωή, ἄς χαίρεται, γιατί θά εἶναι αἰώνια ἑνωμένος μαζί Του. Ἔτσι θά συμμετάσχουμε στήν χαρά τῆς Παναγίας, τῶν Ἀγγέλων, τῶν Ποιμένων, τῶν Μάγων.
«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ , Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ καί Θεέ, χωρίς Ἐσένα ἡ ζωή μας δέν ἔχει νόημα.
Σύ εἶσαι τό Φῶς, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ὁδός, ἡ Εἰρήνη, ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάστασή μας. 
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἐν σπηλαίω γεννηθείς καί ἐν φάτνη ἀνακλιθείς διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν, ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου.  Ἀμήν».