Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Β΄ Μέρος 5ον Κεφάλαιο 1ον.1)«Και παρεβιάσαντο αυτόν»2)«Προσευχή μέ πόνο»

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Ή προσευχή, όπλο ισχυρό

«Και παρεβιάσαντο αυτόν»[1]

- Γέροντα, μένει ψυχρή ή καρδιά μου στην προσευχή.
- Είναι γιατί ό νους δέν δίνει τηλεγράφημα στην καρδιά. Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται νά έργασθή κανείς· δέν μπορεί άπό τήν μιά στιγμή στην άλλη νά φθάση σε κατάσταση, ώστε νά μή φεύγη καθόλου ό νους του.
Θέλει υπομονή. Βλέπεις, ό άλλος χτυπάει τήν πόρτα, ξαναχτυπάει, περιμένει, καί μετά ανοίγει ή πόρτα. Έσύ θες νά χτυπήσης μιά καί νά μπής μέσα. Δέν γίνεται έτσι.
Οταν ξεκινάς νά πής τήν ευχή, δέν έχεις επιθυμία γι' αυτό;
- Αισθάνομαι τήν ανάγκη γιά βοήθεια, γιατί νιώθω αδύναμη.
- Έ, από 'κεί ξεκινάει κανείς. Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή. «Καί παρεβιάσαντο αυτόν», λέει το Ευαγγέλιο γιά τους δύο Μαθητές πού συνάντησαν τόν Χριστό στον δρόμο προς Εμμαούς.
Έμεινε ό Χριστός μαζί τους, γιατί είχαν μιά συγγένεια με τόν Χριστό καί το δικαιούνταν. Είχαν ταπείνωση, απλότητα, καλωσύνη, θάρρος μέ την καλή έννοια, όλες τις προυποθέσεις, γι' αυτό καί ό Χριστός έμεινε μαζί τους.
Πρέπει νά προσευχώμαστε μέ πίστη για κάθε ζήτημα καί νά κάνουμε υπομονή, καί ό Θεός θά μιλήση. Γιατί, οταν ό άνθρωπος προσεύχεται μέ πίστη, υποχρεώνει τόν Θεό κατά κάποιον τρόπο γιά τήν πίστη του αυτή νά του εκπλήρωση το αϊτημά του.
Γι' αυτό, όταν ζητούμε κάτι από τόν Θεό, νά μή «διακρινώμεθα» καί θά εισακουσθούμε. «Νά έχετε
πίστη χωρίς νά διακριθήτε»[2], είπε ό Κύριος.
Ό Θεός ξέρει πότε πρέπει νά μας δώση αυτό πού ζητούμε, ώστε νά μή βλαφθούμε πνευματικά. Μερικές φορές ζητούμε κάτι άπό τόν Θεό, άλλα δέν κάνουμε υπομονή καί ανησυχούμε. Αν δέν είχαμε δυνατό Θεό, τότε νά ανησυχούσαμε.
Αλλά, αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο καί έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση πού μας τρέφει καί μέ τό Αίμα Του, δέν δικαιολογούμαστε νά ανησυχούμε.
Μερικές φορές δέν αφήνουμε ένα δύσκολο θέμα μας στά χέρια τού Θεού, αλλά ενεργούμε ανθρώπινα.
Όταν ζητούμε κάτι άπό τόν Θεό καί κλονίζεται ή πίστη μας καί θέλουμε νά ενεργήσουμε ανθρωπίνως στά δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς νά περιμένουμε τήν απάντηση στο αιτημά μας άπό τόν Θεό, είναι σάν νά κάνουμε αίτηση στον Βασιλέα Θεό καί τήν παίρνουμε πίσω, τήν ώρα πού Εκείνος απλώνει τό χέρι Του, γιά νά ένεργήση.
Τόν παρακαλούμε πάλι, άλλα καί πάλι κλονίζεται ή πίστη μας καί ανησυχούμε καί επαναλαμβάνουμε τό ϊδιο. Έτσι διαιωνίζεται ή ταλαιπωρία μας. Κάνουμε δηλαδή σάν εκείνον πού κάνει μία αίτηση στο Υπουργείο καί ύστερα άπό λίγο μετανοιώνει καί τήν αποσύρει. Ξαναμετανοιώνει, τήν υποβάλλει- μετά άπό λίγο πάλι τήν αποσύρει.
Ή αίτηση όμως πρέπει νά μείνη, γιά νά παίρνη τήν σειρά της.

«Προσευχή μέ πόνο»

- Γέροντα, πώς κάνετε ευχή για ένα θέμα;
- Όλη ή βάση είναι νά πονάη ό άνθρωπος. Αν δεν πονάη, μπορεί νά κάθεται ώρες μέ το κομποσχοίνι καί ή προσευχή του νά μην έχη κανένα αποτέλεσμα.
Αν ύπάρχη πόνος γιά τό θέμα γιά το όποιο προσεύχεται, ακόμη καί μέ έναν αναστεναγμό κάνει καρδιακή προσευχή.
Πολλοί, όταν τήν στιγμή πού τους ζητούν οι άλλοι νά προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται μέ έναν ανα- στεναγμό γιά τό πρόβλημα τους.
Δεν λέω νά μήν κάνη κανείς προσευχή, άλλα, αν τυχόν δεν ύπάρχη χρόνος, ένας αναστεναγμός γιά τον πόνο τοϋ άλλου είναι μία καρδιακή προσευχή· ισοδυναμεί δηλαδή μέ ώρες προσευχής. Διαβάζεις λ.χ. ένα γράμμα, βλέπεις ένα πρόβλημα, αναστενάζεις καί μετά προσεύχεσαι.
Ου, αυτό είναι μεγάλο πράγμα! Πριν πιάσης τό ακουστικό, πριν ακόμη καλέσης, σέ ακούει ό Θεός! Καί πώς τό πληροφορείται ό άλλος!
Νά δήτε πώς οι δαιμονισμένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι' αυτούς καί φωνάζουν, όπου καί άν βρίσκωνται!
Ή πραγματική προσευχή ξεκινάει άπό έναν πόνο· δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τί πόνος είναι; Βασανίζεται μέ τήν καλή έννοια ό άνθρωπος.
Πονάει, βογγάει, υποφέρει, οταν κάνη προσευχή γιά οτιδήποτε. Ξέρετε τί θά πή υποφέρει; Ναί, υποφέρει, γιατί συμμετέχει στον γενικό πόνο τοΰ κόσμου ή στον πόνο ενός συγκεκριμένου προσώπου. Αυτήν τήν συμμετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταμείβει ό Θεός μέ τήν θεία αγαλλίαση.
Δέν ζητάει βέβαια ό άνθρωπος τήν θεία αγαλλίαση, άλλα ή θεία αγαλλίαση έρχεται ώς συνέπεια, επειδή συμμετέχει στον πόνο τού άλλου.
- Πώς θά ξεκινήση;
- Μαθαίνει κάτι, λ.χ. ότι έγινε ένα δυστύχημα, «αχ!» αναστενάζει, και τακ ό Θεός του δίνει παρηγοριά θεϊκή για τόν λίγο αναστεναγμό. Βλέπει έναν να πονάη, και τάκ συμπάσχει μαζί του και παρηγορείται από τόν Θεό με θεία παρηγοριά· δεν μένει μέ τήν πίκρα εκείνη.
Βοηθιέται τότε ό άλλος μέ τήν προσευχή του. Ή σκέφτεται: «Ό Θεός μας έδωσε τόσα· εγώ τί έκανα για τόν Θεό;». Μου έκανε εντύπωση αυτό πού μού είπε μια ψυχή: «Οι Άγγελοι, λέει, καλύπτουν τά πρόσωπα, όταν τελήται το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, καί εμείς κοινωνούμε το Σώμα του Χριστού. Εγώ τί έκανα γιά τόν Χριστό;». Υποφέρει μέ τήν καλή έννοια.
- Γέροντα, πώς καταλαβαίνει κανείς ότι βοηθήθηκε μέ τήν προσευχή του ό άλλος;
- Το πληροφορείται άπό τήν θεία παρηγοριά πού νιώθει μέσα του μετά άπό τήν πονεμένη του καρδιακή προσευχή πού έκανε.
Πρέπει όμως πρώτα τόν πόνο τού άλλου νά τόν κάνης δικό σου πόνο καί ύστερα νά κάνης καί καρδιακή προσευχή. Ή αγάπη είναι ιδιότητα θεϊκή καί πληροφορεί τόν άλλον.
Καί στά νοσοκομεία, όταν οί γιατροί καί οί νοσοκόμες πονούν πραγματικά γιά τους αρρώστους, αυτό είναι τό δραστικώτερο φάρμακο άπό όλα τά φάρμακα πού τους δίνουν.
Νιώθουν οί άρρωστοι ότι ενδιαφέρονται γι' αυτούς, καί αισθάνονται σιγουριά, ασφάλεια, παρηγοριά. Ούτε πολλές κουβέντες χρειάζεται νά πής στον άλλον πού υποφέρει, ούτε νά τοϋ κάνης διδασκαλία. Καταλαβαίνει ότι τόν πονάς καί έτσι βοηθιέται.
Ό πόνος είναι τό πάν. Αν πονέσουμε τους άλλους, ξεχνάμε τόν εαυτό μας, τά προβλήματα μας.

1. Λουκ. 24,29.
2. Βλ. Ματθ. 21,21.

Απόσπασμα από τις σελίδες  307 -310 του βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
                              ΛΟΓΟΙ  Β΄      
                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
                  ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
       «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ