Μαρτυρίαι για τον μακαριστό π. Αυγουστίνο Καντιώτη. Νικόλαος Σωτηρόπουλος.

Σὲ μήνυμά μου ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς κοιμήσεως τοῦ π.Αὐγουστίνου Καντιώτη ἀνέφερα, ὅτι ὁ ἀείμνηστος ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿ΑθηνῶνΧριστόδουλος ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος μοῦ εἶπε·
«᾿Εμεῖς οἱ ἄλλοι ᾿Επίσκοποι, ὅταν πεθάνωμε, θὰ σβήσωμε. ᾿Αλλ᾿ ὁ Γέροντάς σου Αὐγουστῖνος θ᾿ ἀνακηρυχθῇ ἅγιος».
Διὰ τοῦ παρόντος ἀναφέρω ἄλλες μαρτυρίες γιὰ τὸν π. Αὐγουστῖνο. ῾Ο θαυμαστὸς Γέροντας τῶν ἡμερῶν μας π. Πορφύριος μοῦ εἶπε γιὰ τὸν π. Αὐγουστῖνο· «῾Ο Αὐγουστῖνος εἶνε ὁ μεγάλος ἀσκητής. ῞Οσα λέγει καὶ ὅσα γράφει εἶνε ὅλα διαμάντια». Καὶ σὲ ἄλλο πρόσωπο εἶπεν· «῾Ο Αὐγουστῖνος εἶνε Πατερικὴ μορφή, σὰν τοὺς Πατέρες τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου». ῾Ο ἐπίσης θαυμαστός Γέροντας τῶν ἡμερῶν μας π. ᾿Ιάκωβος, μία ἀπὸ τὶς φορές, κατὰ τὶς ὁποῖες ἐπισκέφθηκα τὸ μοναστήρι τοῦ ῾Οσίου Δαβὶδ στὴν Εὔβοια, μὲ κάλεσε κοντά του καὶ μοῦ εἶπε γιὰ τὸν π. Αὐγουστῖνο, τὸν ὁποῖο, νομίζω, προσωπικῶς δὲν γνώρισε ποτέ· «Τί κάνει, Νῖκο, ὁ δεσπότης μας, ὁ π. Αὐγουστῖνος; Αὐτὸς μᾶς κρατάει ὅλους, αὐτὸς κρατάει ὅλη τὴν ᾿Ορθοδοξία. Ξέρεις γιατὶ τὸν μισοῦν καὶ τὸν διώκουν ἄλλοι δεσποτάδες; Τὸν μισοῦν καὶ τὸν διώκουν, διότι τὸν φθονοῦν, ἐπειδὴ εἶνε ἀνώτερός τους καὶ δὲν
μποροῦν νὰ τὸν φθάσουν».
῾Ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ὁ συγγραφεὺς τοῦ περιφήμου βιβλίου «῾Ο ἅγιος Σιλουανὸς ὁ ᾿Αθωνίτης», ὅταν κάποτε βρέθηκα στὴν ᾿Αγγλία καὶ τὸν ἐπισκέφθηκα στὸ ῎Εσσεξ, μοῦ εἶπε γιὰ τὸν π. Αὐγουστῖνο· «Αὐτὸς εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ ὅλους μας. Διότι αὐτὸς ἐλέγχει τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς μὲ Προδρομικὴ παρρησία, ἐνῷ ἐμεῖς φοβούμεθα νὰ τοὺς ἐλέγξωμε».
῾Ο σοφὸς καθηγητὴς τῆς Θεολογίας καὶ ἀκαδημαϊκὸς Παναγιώτης Μπρατσιώτης, τοῦ ὁποίου εὐτύχησα νὰ εἶμαι μαθητής, ὅταν σπούδαζα Θεολογία, εἶπεν· «῾Ο π. Αὐγουστῖνος ὑπενθυμίζει Πατερικὲς μορφὲς τῆς ᾿Εκκλησίας». ῞
Ενας εὐσεβὴς χριστιανὸς μοῦ ἀποκάλυψε ἕνα θαυμαστὸ σημεῖο ἐν σχέσει πρὸς τὸν π. Αὐγουστῖνο καὶ ἐξέφρασε γνώμη ὡς πρὸς αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἀλλὰ μὲ δέσμευσε νὰ μὴ τὸ εἰπῶ σὲ κανένα, ὅσο ὁ π. Αὐγουστῖνος θὰ ζῇ. Τώρα, ποὺ δὲν ζῇ πλέον σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ἀνακοινώνω τὸ σημεῖο καὶ τὴ γνώμη τοῦ εὐσεβοῦς χριστιανοῦ. Εἶπεν ὁ ἐν λόγῳ χριστιανός· «῞Ενα ἀπόγευμα ἦλθε στὸ σπίτι μου ὁ π. Αὐγουστῖνος, γιὰ νὰ ἰδῇ τὸν ἀδελφό μου ὁ ὁποῖος ἦταν ἄρρωστος. Καὶ ἀπὸ τὸ βράδυ, ποὺ ἦλθε, μέχρι τὸ πρωὶ τὸ σπίτι πλημμύρισε ἀπὸ εὐωδία. ῾Ο π. Αὐγουστῖνος εἶνε ἅγιος, καὶ μετὰ θάνατον θ᾿ ἀνακηρυχθῇ ἅγιος, ὅπως ὁ ἅγιος Νεκτάριος». Μία φορὰ τὸν Μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστῖνο εὑρισκόμενο στὴν ᾿Αθήνα ἐπισκέφθηκαν καὶ Παπικοὶ θεολόγοι, συζήτησαν μαζί του καὶ τοῦ εἶπαν· «῾Ο δικός μας, ὁ Πάπας, ἀπὸ τοὺς ῾Ιεράρχες τῆς ᾿Ανατολῆς μόνο τὸν Φλωρίνης ὑπολογίζει».
Καὶ τὰ δαιμόνια, ὅπως διὰ στόματος δαιμονιζομένων κραύγαζαν καὶ ἔλεγαν στὸ Χριστό, «Οἶδά σε τίς εἶ, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. α´ 24), «Σύ εἶ ὁ Χριστός  (ὁ Μεσσίας), ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. δ´ 41), ἔτσι καὶ γιὰ τὸν πιστὸ δοῦλο τοῦ Χριστοῦ, τὸν π. Αὐγουστῖνο, ὅπως ἀναφέρουν χριστιανοί, κραύγαζαν καὶ ἔλεγαν· «῎Αχ αὐτὸς ὁ Καντιώτης, αὐτὸς ὁ Καντιώτης. Θὰ σᾶς εἴχαμε ἑνώσει μὲ τὸν Πάπα, γιὰ νὰ κοινωνᾶτε τὰ χαπάκια τοῦ Πάπα (τὶς ὄστιες). ᾿Αλλὰ δὲν μᾶς ἀφήνει αὐτὸς ὁ Καντιώτης. Τὸν πολεμοῦμε νὰ τὸν ἐξοντώσωμε. ᾿Αλλὰ τὸν σκεπάζει μὲ τὸν πέπλο της αὐτὴ ἡ Μαρία, αὐτὴ ἡ Μαρία (ἡ Παναγία), διότι εἶνε ἁγνός».
Καὶ ᾿Ορθόδοξοι λοιπὸν καὶ αἱρετικοί, ἀκόμη καὶ δαίμονες, ἀναγνωρίζουν τὸν π. Αὐγουστῖνο ὡς ἄνθρωπο πνευματικῆς δυνάμεως καὶ ὑπεροχῆς. Τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιο σὲ κάθε ἐποχὴ δημιουργεῖ ἁγίους. ῎Ετσι καὶ στὴν ἐποχή μας, ἐποχὴ μεγάλης ἀποστασίας, δημιούργησε τὸν νεώτερο ἅγιο Αὐγουστῖνο. ῾Ο ἴδιος ὅμως ὁ π. Αὐγουστῖνος δὲν εἶχε μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του. Δὲν εὐχαριστεῖτο, διότι οἱ πιστοὶ τὸν θεωροῦσαν ἅγιο, ἀλλ᾿ ἐστενοχωρεῖτο. Τὸν ἀκούσαμε νὰ λέγῃ· «Φοβοῦμαι, μήπως βρεθοῦν τίποτε ἠλίθιοι καὶ μὲ ἀνακηρύξουν μετὰ θάνατον ἅγιο». Ταπεινολογία; ῎Οχι ταπεινολογία, ἀλλὰ πραγματικὴ ταπεινοφροσύνη. ᾿
Ακούσαμε καὶ τὸν μεγάλο διορατικό, προορατικὸ καὶ ἰαματικὸ Πορφύριο νὰ λέγῃ· «Στενοχωροῦμαι, διότι ὁ κόσμος μὲ θεωρεῖ ἅγιο». Καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, ὁ πρῶτος μετὰ τὸν ῞Ενα, ὅπως χαρακτηρίσθηκε, θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του πρῶτο ἁμαρτωλό. ῎Εγραψε· «Χριστὸς ᾿Ιησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α´ Τιμ. α´ 15). Οἱ ἅγιοι βλέπουν τοὺς ἑαυτούς των μὲ μικροσκόπιο. Καὶ γιὰ τὰ μικρότερα ἐλαττώματα, σφάλματα καὶ ἁμαρτήματά τους ταράσσονται, στενάζουν καὶ ἐξουθενώνουν τοὺς ἑαυτούς των. Οἱ ψευτοάγιοι, οἱ Φαρισαῖοι, αὐτοὶ θεωροῦν τοὺς ἑαυτούς των ἁγίους. Καὶ δυστυχῶς ὑπάρχουν τέτοιοι μέσα στὴν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ πραγματικοὶ ἅγιοι δὲν ὑποπτεύονται τὴν ἁγιότητά τους. Βλέπουν ὅμως τὴν ἁγιότητά τους ἄλλοι, διότι βλέπουν τὴ ζωή τους, τὴν πίστι τους, τὴν ἀγάπη τους γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους, τὰ ἔργα τους, τοὺς ἀγῶνες τους, τὶς θυσίες τους, τὴν αὐταπάρνησί τους.
Οἱ χιλιάδες τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι τὸ τριήμερο ἀπὸ τὴν κοίμησι μέχρι τὴν ταφὴ τοῦ π. Αὐγουστίνου πέρασαν καὶ προσκύνησαν τὸ σκήνωμά του, καὶ οἱ ὅλες ἐκδηλώσεις κατὰ τὴν κηδεία του, ἡ ὁποία στοὺς γνῶστες τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ῾Ιστορίας ὑπενθύμισε, ὡς ἐλέχθη, τὴν κηδεία τοῦ μεγάλουΒασιλείου, ἔδειξαν ποίους ὁ πιστὸς λαὸς ἐγκρίνει ὡς ἁγίους καὶ ποίους πρέπει νὰ ζηλεύωμε. Νὰ ζηλεύωμε ὄχι ἄλλους, ὁσονδήποτε μεγάλα προσόντα καὶ ἀξιώματα καὶ ἂν ἔχουν, ἀλλὰ τοὺς ἁγίους, καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε.
Καὶ ὁ θάνατος τῶν ἁγίων εἶνε δόξα!

Ορθόδοξος Τύπος 8/10