Η σπουδαιότητα του Ορθοδόξου Μοναχισμού του π. Γεωργίου Μεταλληνού

Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη δυτικοποίηση της Ορθοδοξίας υπήρξε, τόσο στη Δύση, όσο καί στην Ανατολή, ο Μοναχισμός. Διότι, όπως εύστοχα παρατηρεί ο π. Ι. Ρωμανίδης, «εις αυτόν διεσώζετο η βιβλική παράδοσις των Προφητών καί Αποστόλων, οίτινες απετέλουν την καρδίαν της πατερικής παραδόσεως».

Δεν είναι, συνεπώς, περίεργη η επικέντρωση του πολέμου κατά της Ορθοδοξίας στο χώρο του Μοναχισμού. Οι Βαυαροί, ως Ευρωπαίοι, εγνώριζαν, ότι ο ησυχασμός διέσωζε το γένος καί την ταυτότητά του σ' όλες τις περιόδους της δουλείας του (αραβοκρατία, φραγκοκρατία, τουρκοκρατία), αλλά παράλληλα καί τη «θεραπευτική αγωγή του φωτισμού καί της θεώσεως», καί μέσα στον κόσμο, με την επιρροή των Μοναχών στο λαό καί τη διακράτηση ενιαίας πνευματικότητας στο χώρο τόσο της μοναστικής, όσο καί της κοσμικής Ενορίας...

Αυτό τον ισχυρό σύνδεσμο Ορθοδόξου Μοναχισμού καί Ελληνικού Έθνους έπρεπε πρώτιστα να διαλύσει η Ευρώπη, για να επιτύχει τα σχέδιά της στην Ελλάδα του 19ου αιώνα. Καί αυτό θα ήταν δυνατόν με την ολοκληρωτική αποδυνάμωση του Μοναχισμού καί την αλλοτρίωσή του…
Τις επιδιώξεις αυτές διέγνωσε, με την πνευματική διαύγειά του, ο Κοσμάς Φλαμιάτος, κυρίως εν αναφορά προς το Άγιον Όρος, για το οποίο η δυτική «επιβουλή» ήταν ακόμη σφοδρότερη, λόγω της σημασίας του για τον ορθόδοξο Μοναχισμό γενικά καί το Ελληνικό Έθνος.
. . . Κατά τον Κ. Φλαμιάτο το Άγιον Όρος είναι «ο επισημότερος τόπος του μοναδικού τάγματος καί
βίου», διότι διασώζει «το πλέον ιερόν παράδειγμα της ορθοδόξου διαγωγής». Είναι δε «το μόνον ορθόδοξον μέρος το οποίον διέμεινεν ανόθευτον και αμίαντον» από την την επιβουλήν της Ευρώπης». Αυτά γράφονταν στα μέσα του 19ου αιώνος καί σήμαιναν στη γλώσσα του Φλαμιάτου, ότι το Άγιον Όρος, καί φυσικά κάθε μοναστικός χώρος, πού διακρατεί τήν ίδια παράδοση, διασώζει ένα τρόπο ζωής στους αντίποδες του «πολιτισμού» της Ευρώπης. Οι αντιμοναστικές ενέργειες της Αντιβασιλείας (βαυαροκρατία) καί των ευρωπαϊζόντων Ελλήνων υλοποίησαν την αντιπαραδοσιακή νοοτροπία καί καθιέρωσαν ανάλογες συμπεριφορές, τις οποίες θα ενσαρκώνει στη συνέχεια, με όλες τις περιστασιακές εκρήξεις της, η συνεχώς αλλάζουσα μορφές, αλλ' όχι καί ουσία, Πολιτειοκρατία. Τα γεγονότα του 1833 είχαν αποφασιστική σημασία, διότι δημιούργησαν ένα πολύ κακό προηγούμενο και επέβαλαν μια στρεβλή πορεία. Δεν θεωρούμε γι' αυτό καθόλου υπερβολική την ακόλουθη τοποθέτηση του π. Ι. Ρωμανίδη, «Η εκρίζωσις του μοναχισμού επί της βασιλείας του Όθωνος δεν ήτο τυχαία. Οι Φράγκοι ευγενείς καί βασιλείς, οι ανήκοντες εις το παπικόν δόγμα, ως ο Όθων, δεν είναι απλοί πιστοί, αλλά στενοί συνεργάται. Προσέτι δε ο Όθων εύρεν ενθουσιώδεις συνεργάτας εις το έργον του οπαδούς του Κοραή, οίτινες εγύρισαν το Έθνος οπίσω εις την φιλοσοφίαν καί την
μεταφυσικήν της φραγκολατινικής παραδόσεως, αι οποίαι είχον ήδη εισέλθει εις τον δρόμον της χρεωκοπίας...»…


stratisandriotis.blogspot.com