Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 2'. «Το παράδειγµα µιλάει »

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η γεννιά της αδιαφορίας

Το παράδειγµα µιλάει  (σελ. 47-50)

  - Γέροντα, οι άνθρωποι πού ζουν πνευµατικά στον κόσµο πρέπει να δείχνουν στους κοσµικούς ότι νηστεύουν;
   - Όταν πρόκειται για διατεταγµένες νηστείες της Εκκλησίας µας, Τετάρτη, Παρασκευή, Σαρακοστές κ.λπ., τότε πρέπει, γιατί αυτό είναι οµολογία πίστεως.
Οι άλλες όµως νηστείες, δηλαδή αυτές πού γίνονται από άσκηση, για την αγάπη τού Χριστού ή για να εισακουσθεί ή προσευχή µας σε ένα αίτηµα µας, πρέπει να γίνονται κρυφά.
Σκοπός είναι να ζούµε ορθόδοξα, όχι απλώς να µιλούµε ή να γράφουµε ορθόδοξα. αυτό, βλέπεις, ένα κήρυγµα δεν πληροφορεί, δεν αλλοιώνει τον άλλον, όσο καλό και αν είναι, αν ό ιεροκήρυκας δεν έχει βίωµα.
   -Αν, Γέροντα, ό ακροατής ή ό αναγνώστης έχει καλή διάθεση;
  - Έ, τότε αυτός έχει ήδη την θεία Χάρη, γι’ αυτό και Τελείται. Ένας όµως πού δεν έχει καλή διάθεση θα πάρει και θα εξέταση αυτά πού λέει ό ιεροκήρυκας και δεν θα /η καµµιά ωφέλεια. Το να σκεφτόµαστε ορθόδοξα είναι εύκολο· το να ζούµε όµως ορθόδοξα θέλει κόπο.
Μια φορά ένας θεολόγος είχε κάνει µια οµιλία και είχε πει να πάνε να δώσουν αίµα, γιατί υπήρχε ανάγκη. Και πράγµατι πολλοί παρακινήθηκαν και έδωσαν πολύ αίµα. Εκείνος όµως δεν έδωσε ούτε µία σταγόνα, αν και είχε... µπόλικο.
Οι άλλοι τότε σκανδαλίσθηκαν. «Εγώ, τους είπε εκείνος, µε την οµιλία πού έκανα και παρακίνησα τον κόσµο να δώσει αίµα, είναι σαν να έδωσα το περισσότερο αίµα»! Έτσι ανέπαυε τον λογισµό του. Καλύτερα ήταν να µην έκανε την οµιλία και αθόρυβα να πήγαινε να δώσει λίγο αίµα. Ή ζωή µετράει. «Εγώ είµαι δεξιός», µού είπε ένας πού δεν είχε καµµιά σχέση µε την Εκκλησία. «Άµα δεν κάνης σταυρό, τι ωφελεί; τού είπα. Το χέρι πού δεν κάνει σταυρό τι ωφελεί πού είναι δεξί; Σε τι διαφέρει από
το αριστερό πού δεν κάνει σταυρό; Εκείνο έτσι και αλλιώς δεν κάνει σταυρό». Αν εσύ είσαι δεξιός και δεν κάνης σταυρό, σε τι διαφέρεις από τους αριστερούς; Ό σκοπός είναι να είσαι άνθρωπος πνευµατικός, να ζεις κοντά στον Χριστό, τότε βοηθάς και τους άλλους.
Όταν ό άνθρωπος έχει ζωή σωστή, το έργο του πληροφορεί.

Σε µία πόλη ήταν ένας Προτεστάντης πού όλους τους κατηγορούσε- τι κληρικούς, τι δεσποτάδες. Εκεί κοντά σε ένα µοναστήρι ασκήτευε και ένας µοναχός. Μία φορά ρώτησε τον Προτεστάντη ένας άθεος: «Καλά, όλους τους δεσποτάδες, τους παπάδες τους κατηγορείς. Γι' αυτόν τον καλόγερο τι έχεις να πεις;». «Αυτόν τον παραδέχοµαι, τού λέει, γιατί διαφέρει από τους άλλους».
Ένας πιστός, όπου και αν είναι, πόσο βοηθάει, όταν ζει σωστά! Θυµάµαι, ένας γνωστός µου αστυνοµικός υπηρετούσε στα σύνορα. Εκεί ήταν και Σέρβοι κοµµουνιστές, και µάλιστα από τους πιο άθεους, τους πιο έµπιστους τού κόµµατος. Όταν έρχονταν Σέρβοι παπάδες στα σύνορα Ελλάδος και Σερβίας, ό αστυνοµικός τους φιλούσε το χέρι. Οι κοµµουνιστές το πρόσεξαν. Έλληνας αστυνοµικός να φιλάει το χέρι των Σέρβων παπάδων! Έκανε µεγάλη εντύπωση στους κοµµουνιστές και προβληµατίσθηκαν στο θέµα της πίστεως.
Πόσο βοηθούν αυτοί πού έχουν µία θέση, όταν κρατάνε λίγο! Γι' αυτό και εγώ κοιτάω µετρικούς µεγάλους να τους δω, όταν έρχονται, για να τους βοηθήσω, γιατί αυτοί µπορεί να βοηθήσουν πολύ θετικά µε το παράδειγµα. Να, ένας στρατάρχης πού γνωρίζω, είναι παράδειγµα. Και ότι κάνει, το κάνει από µέσα του, µε την καρδιά του· δεν το κάνει εξωτερικά. Οι άλλοι πού τον βλέπουν προβληµατίζονται και βοηθιούνται. Παλιά και οι άρχοντες τού τόπου είχαν αρχές, πίστευαν. Ξέρετε τι είχε πει µία αρχόντισσα σε κάποιον βουλευτή σε µία πόλη; Είχε πάει µε τον σύζυγο της την περίοδο της νηστείας τού ∆εκαπενταύγουστου σε ένα γεύµα και είχαν εκεί ψάρια, κρέατα... Αυτή δεν έτρωγε, γιατί νήστευε. Το πρόσεξε ό βουλευτής και της είπε: «Ασθενείς και οδοιπόροι νηστεία δεν κρατούν». «Ναι, οδοιπόροι µε ρόδες!», τού απάντησε εκείνη και δεν άγγιξε τίποτε από τα αρτύσιµα. Στο γεύµα εν τω µεταξύ ήταν και ένας κληρικός πού τους προσφώνησε: «Μεγάλη µου τιµή πού βρίσκοµαι µαζί σας κ.λπ.», έλεγε- έλεγε ένα σωρό εγκώµια. Όποτε τον διέκοψε ό άνδρας της αρχόντισσας και τού είπε: «Μη πεποίθατε έπ’άρχοντας, επί υίούς ανθρώπων, οίς ουκ εστί σωτηρία!»[1]. Γιατί εκείνος πήγε να τους κολακεύσει.

Άλλοτε πάλι είχε πει αυτή ή αρχόντισσα σε έναν καθηγητή Πανεπιστηµίου τής Θεολογίας: «Μην κοιτάτε λεπτοµέρειες και κόβετε στις εξετάσεις τους παπάδες. Κοιτάξτε να τους περνάτε, γιατί οι επαρχίες δεν έχουν παπά!». Θέλω να πω ότι παλιά οι τοπικοί άρχοντες ενδιαφέρονταν για την Εκκλησία, ήταν παράδειγµα για τον λαό.
Αυτό πού θα βοηθήσει θετικά τους ανθρώπους σήµερα είναι το παράδειγµα µας το χριστιανικό και ή ζωή µας ή χριστιανική. Τους Χριστιανούς πρέπει να τους διακρίνει ή πνευµατική λεβεντιά και ή αρχοντιά, ή θυσία. Γι' αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας, και ό Χριστός θα προδώσει την αρετή σας στα µάτια των ανθρώπων». Ή αρετή έχει τυπικό να προδίδει τον άνθρωπο, οπού κι αν βρίσκεται αυτός. Ακόµη και να κρυφθεί, και να υποκριθεί µε την διά Χριστόν σαλότητα, ή αρετή θα τον προδώσει, έστω και αργότερα, και ό αποθηκευµένος του θησαυρός, πού θα ανακαλυφθεί τότε µαζεµένος, θα βοηθήσει πάλι πολλές ψυχές· ίσως τότε περισσότερο.

1 Ψαλµ. 145,3.