Γέροντος Παΐσιου του Αγιορείτου Λόγοι Β΄ Κεφάλαιο 2'. «Κοιµίζουν τον κόσµο »

Λόγοι Β΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Η γεννιά της αδιαφορίας

Κοιµίζουν τον κόσµο    (σελ. 45-47) 

   - Γέροντα, πώς θα βοηθηθούν οι άνθρωποι µε τόσα πού γίνονται στον κόσµο;
   - Εκείνος πού θέλει να βοηθηθεί, βοηθιέται µε τιποτένια πράγµατα. Π.χ. κουνιέται ένα κανδήλι ή κουνιέται ό ίδιος ολόκληρος µε έναν σεισµό και συνέρχεται. Όσοι δεν πιστεύουν, γίνονται χειρότεροι, όταν ακούν ότι θα γίνει πόλεµος ή κάποια καταστροφή.
«∆ώσ' του, σού λέει, να γλεντήσουµε, γιατί χάνουµε την ζωή», οπότε το ρίχνουν τελείως έξω. Άλλοτε ακόµη και οι αδιάφοροι, όταν άκουγαν λ.χ. ότι θα γίνει πόλεµος, συνέρχονταν και άλλαζαν ζωή.
Τώρα είναι πολύ λίγοι αυτοί. Παλιά το έθνος µας ζούσε πνευµατικά, γι' αυτό και ό Θεός το ευλογούσε και οι Άγιοι µάς βοηθούσαν µε θαυµαστό τρόπο, και νικούσαµε τους εχθρούς µας, οι όποιοι πάντοτε ήταν περισσότεροι από εµάς. Σήµερα λέµε πώς είµαστε Ορθόδοξοι, άλλα δυστυχώς συχνά µόνον το όνοµα «Ορθόδοξος» έχουµε και όχι ζωή ορθόδοξη.
Ρώτησα έναν Πνευµατικό µε κοινωνική δράση, µε ένα σωρό πνευµατικοπαίδια κ.λπ.: «Τι ξέρεις για µία βλάσφηµη ταινία;». «∆εν ξέρω τίποτε», µού είπε.
∆εν ήξερε τίποτε και είναι σε µεγάλη πόλη. Κοιµίζουν τον κόσµο. Τον αφήνουν έτσι, για να µη στενο-
χωριέται και να διασκεδάζει.

Μην τυχόν πεις ότι θα γίνει πόλεµος ή ότι θα γίνει ή ∆ευτέρα Παρουσία και γι' αυτό πρέπει να ετοιµασθούµε, µην τυχόν στενοχωρηθούν οι άνθρωποι.
Σαν µερικές γριές πού λένε «µη µιλάς για θάνατο· µόνο για χαρές και για βαφτίσια να µιλάς», σαν να µην τις περιµένει θάνατος. Έτσι νιώθουν µία ψεύτικη χαρά.

Ενώ, αν σκέφτονταν ότι το τάδε γεροντάκι πού έµενε λίγο πιο κάτω πέθανε χθες, ό άλλος είναι στα τελευταία του και θα πεθάνει, µεθαύριο θα γίνει τού τάδε το µνηµόσυνο πού ήταν και πολύ νεότερος από αυτές, θα σκέφτονταν τον θάνατο και θα έλεγαν: «Πρέπει να εξοµολογηθώ, να ετοιµασθώ πνευµατικά, γιατί µπορεί κι εµένα σε λίγο να µε καλέσει ό Χριστός για την άλλη ζωή».
∆ιαφορετικά, έρχεται ύστερα ο θάνατος και τις παίρνει ανέτοιµες.

"Άλλοι πάλι από... «καλωσύνη» λένε: «Στους αιρετικούς µη λέτε ότι είναι στην πλάνη, για να δείξουµε αγάπη».
Και έτσι τα ισοπεδώνουν όλα. Αν ζούσαν αυτοί στα πρώτα χρόνια τού Χριστιανισµού, δεν θα είχαµε ούτε έναν Άγιο.
Έλεγαν τότε στους Χριστιανούς: «Ρίξε µόνο λιβάνι στην φωτιά και µην άρνήσαι τον Χριστό».
∆εν το δέχονταν. «Κάνε µόνον πώς ρίχνεις». ∆εν το δέχονταν. «Μη µιλάς για τον Χριστό και πήγαινε ελεύθερος σε άλλο µέρος», και δεν το δέχονταν. Σήµερα βλέπεις έναν νερόβραστο κόσµο.

-Γέροντα, όταν λέει ό Απόστολος Παύλος «Ό καρπός τον Πνεύµατος εστίν αγάπη, χαρά»[1], εννοεί ότι ή χαρά είναι τεκµήριο σωστής ζωής;
- Ναι, γιατί υπάρχει κοσµική χαρά και θεϊκή χαρά. Όταν κάτι δεν είναι πνευµατικό, καθαρό, δεν µπορεί να υπάρχει αληθινή χαρά και ειρήνη στην καρδιά.
Ή χαρά πού αισθάνεται ένας πνευµατικός άνθρωπος δεν είναι ή κο- σµική χαρά πού επιζητούν πολλοί σήµερα. Να µην τα µπλέκουµε τα πράγµατα. Οι Άγιοι είχαν τέτοιου είδους χαρά πού ζητάµε εµείς;
Ή Παναγία είχε τέτοια χαρά; Ό Χριστός γελούσε; Ποιος Άγιος πέρασε από αυτήν την ζωή χωρίς πόνο; Ποιος Άγιος είχε τέτοια χαρά πού επιδιώκουν πολλοί Χριστιανοί της εποχής µας, πού δεν θέλουν να ακούσουν τίποτε δυσάρεστο, για να µη στενοχωρηθούν, να µη χάσουν την ηρεµία τους;
Αν θέλω να µη στενοχωρηθώ, για να είµαι χαρούµενος, να µη χαλάσω την ησυχία µου, για να είµαι πράος, τότε είµαι αδιάφορος!
Άλλο πραότητα πνευµατική και άλλο πραότητα από αδιαφορία. Λένε µερικοί: «Πρέπει να είµαι χαρούµενος, γιατί είµαι Χριστιανός. Να είµαι ήρεµος, γιατί είµαι Χριστιανός». Αυτοί δεν είναι Χριστιανοί. Το καταλάβατε; Αυτό είναι αδιαφορία, είναι κοσµική χαρά.
Όποιος έχει αυτά τα κοσµικά στοιχεία, δεν είναι πνευµατικός άνθρωπος. Ό πνευµατικός άνθρωπος είναι όλος ένας πόνος.
Πονάει δηλαδή για καταστάσεις, για ανθρώπους, αλλά ανταµείβεται γι' αυτόν τον πόνο µε θεία παρηγοριά. Νιώθει πόνο, αλλά νιώθει µέσα του θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις µε ευλογίες ό Θεός από τον Παράδεισο στην ψυχή και αγάλλεται ό άνθρωπος από την θεϊκή αγάπη.
Αυτή είναι ή χαρά, ή πνευµατική χαρά, πού δεν εκφράζεται και πληµµυρίζει την καρδιά.

1. Γαλ. 5,22