Παραιτήθηκε ο Ηγούμενος π. Αθανάσιος του Μεγάλου Μετεώρου.

Παραιτήθηκε ο Ηγούμενος του Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου γνωστός για τους αγώνες του κατά του οικουμενισμού και τις εκδόσεις του περιοδικού "Εν Συνειδήσει". Η παραίτηση γίνεται με προσωπική πρωτοβουλία του π. Αθανασίου, καθώς επιθυμεί μετά από την πολυετή διακονία του στην ηγουμενία της Μονης να ασχοληθεί περισσότερο με τα θέματα της ορθοδόξου πίστεως και ομολογίας, χωρίς το βάρος των διοικητικών καθηκόντων της ηγουμενίας. Όπως αναφέρει η τοπική εφημερίδα των Τρικάλων ΕΡΕΥΝΑ: "Η επιστολή παραιτήσεως που ακολουθεί είναι πραγματικά ένα κείμενο που θα μείνει στην ιστορία της σύγχρονης μετεωρίτικης παρουσίας και διαδρομής. Είναι ένα κείμενο που αντανακλά τον ηρωισμό, την αποφασιστικότητα, την ψυχική δύναμη και την αυταπάρνηση του γράφοντος.
Απεικονίζει δηλαδή αυτόν τον ίδιο, τον π. Αθανάσιο που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε όλοι μας, τον π. Αθανάσιο που με την πλούσια δραστηριότητά του, την διορατικότητά του και την θυσιαστική προσφορά του αναμόρφωσε τον μετεωρίτικο χώρο, αλλά και την ευρύτερη περιοχή με πλούσια οφέλη για την πόλη και τους κατοίκους της.
Είναι αυτός που η διορατικότητά του τον οδήγησε, επίσης, στην γνώση των ορίων του και την ολοκλήρωση ενός κύκλου στην πλούσια προσφορά του. Είναι αυτός που ξέρει να πρωτοπορεί, αλλά ξέρει και να προσφέρει και στους νεώτερους έδαφος και ευκαιρίες για πρωτοβουλίες και προσφορά.
Και αυτό έκανε με την παραίτησή του".

Παραθέτουμε την επιστολή παραιτήσεως του π. Αθανασίου στον Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων:

Ἅγια Μετέωρα, 25 Ἰουλίου 2010

Κοίμησις τῆς Ἁγίας Ἄννης καί μνήμη Ὁσίας Εὐπραξίας

Ἀριθ. πρωτ. 55

Πρός τόν

Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην

Σταγῶν καί Μετεώρων

κ.κ. Σεραφείμ

Ἱεράν Μητρόπολιν-Καλαμπάκα

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε πά­τερ καί Δέ­σπο­τα,

Δό­ξα τῇ Ἁ­γί­ᾳ καί Ὁ­μο­ου­σί­ῳ καί Ζω­ο­ποι­ῷ καί Ἀ­δι­αι­ρέ­τῳ Τριά­δι τῇ κα­τα­στη­σά­σῃ ἡ­μᾶς Πα­τέ­ρα καί Κα­θη­γού­με­νον τῶν ἐν τῇ Ἱ­ε­ρᾷ καί Σε­βα­σμί­ᾳ Μο­νῇ Με­τα­μορ­φώ­σε­ως – Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου ἐ­να­σκου­μέ­νων ἀ­δελ­φῶν ἀ­πό τoῦ ἔ­τους 1984 ἄ­χρι τοῦ νῦν.

Πι­στεύ­ομεν, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, ὅ­τι χά­ρι­τι καί εὐ­λο­γί­ᾳ τοῦ ἐν Τριά­δι Θε­οῦ ἡ­μῶν, πρε­σβεί­αις δέ καί εὐ­χαῖς τῆς Πα­να­γί­ας τῆς Με­τε­ω­ρι­τίσ­σης καί τῶν ἁ­γί­ων Κτι­τό­ρων τῆς Ἱ­ε­ρᾶς ἡ­μῶν Μο­νῆς, Ὁ­σί­ων Ἀ­θα­να­σί­ου τοῦ Με­τε­ω­ρί­του καί Ἰ­ω­ά­σαφ (Ἰ­ω­άν­νου) τοῦ βα­σι­λέ­ως καί μο­να­χοῦ, τῶν ὁ­σι­ο­μαρ­τύ­ρων Πα­τέ­ρων αὐ­τῆς Νι­κο­δή­μου καί Δα­νι­ήλ καί πάν­των τῶν ἐν αὐ­τῇ ἐν ἀ­σκή­σει καί σε­μνῇ πο­λι­τεί­ᾳ ὁ­σί­ως τε­λει­ω­σάν­των τόν ἐν γῇ βί­ον αὐ­τῶν Πα­τέ­ρων καί Ἀ­δελ­φῶν, ὡς καί πάν­των τῶν ἐν ἀ­σκή­σει δι­α­λαμ­ψάν­των ἐν Με­τε­ώ­ροις Ἁ­γί­ων, «κλη­θείς κλή­σει ἁ­γί­ᾳ κατά χά­ρι­ν τήν δο­θεῖ­σαν μοι ἐν Χρι­στῷ Ἰ­η­σοῦ» (Β΄ Τιμ. α, 9), δι­η­κο­νή­σα­μεν καί ἐκ τῆς θέ­σε­ως τοῦ Ἡ­γου­μέ­νου, ἐ­πί τρι­α­κον­τα­πεν­τα­ε­τί­αν ὅ­λην, τήν Ἱ­ε­ράν Μο­νήν ἡ­μῶν πά­σῃ δυ­νά­μει καί ψυ­χι­κῇ ἀν­το­χῇ, διά παν­τοί­ων προ­σπα­θει­ῶν, κό­πων, θυ­σι­ῶν, ἀ­γώ­νων καί ἀ­γω­νι­ῶν, ἐν μέ­σῳ πλή­θους ἐμ­πο­δί­ων, συ­κο­φαν­τι­ῶν, πα­γί­δων, δο­κι­μα­σι­ῶν, τάς ὁ­ποί­ας ἐ­πέ­τρε­ψεν ἡ παν­σο­φί­α τοῦ Θε­οῦ καί διά τάς ὁ­ποί­ας εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν Αὐ­τόν ἐκ βά­θους ψυ­χῆς καί καρ­δί­ας. Σᾶς δι­α­βε­βαι­οῦ­μεν, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, ὅ­τι αὐ­ταί ὑ­πῆρ­ξαν ἀ­πό τάς πλέ­ον ση­μαν­τι­κάς αἰ­τί­ας πνευ­μα­τι­κῆς ὡ­ρι­μό­τη­τος καί πο­λυ­πλεύ­ρου ὠ­φε­λεί­ας. Αὐ­τός μό­νος, ὁ ἐ­τά­ζων καρ­δί­ας καί νε­φρούς Θε­ός, καί οἱ Ὅ­σιοι Κτί­το­ρες τῶν Ἱ­ε­ρῶν Μο­νῶν τῶν Ἁ­γί­ων Με­τε­ώ­ρων γνω­ρί­ζουν τά τῆς ἡ­μῶν καρ­δί­ας καί ψυ­χῆς. Δό­ξα σοι ὁ Θε­ός πάν­των ἔ­νε­κεν!

Ὅ­μως, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, κα­τό­πιν ὡ­ρί­μου σκέ­ψε­ως καί ἐ­σω­τε­ρι­κῆς πλη­ρο­φο­ρί­ας, πού ἐ­νι­σχύ­θη­σαν καί ἐ­στε­ρε­ώ­θη­σαν καί διά τῆς θαυ­μα­στῆς ἐ­πεμ­βά­σε­ως καί ἀ­προσ­δο­κή­του πα­ρεμ­βά­σε­ως τοῦ τά πάν­τα ποι­οῦν­τος κα­λά λί­αν ὑ­πέρ τῶν ψυ­χῶν ἡ­μῶν Θε­οῦ ἡ­μῶν, ὁ Ὁ­ποί­ος φι­λαν­θρώ­πως οἰ­κο­νό­μη­σε τήν ἐν τῇ κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾷ Μο­νῇ -ὅν τρό­πον Ἐ­κεῖ­νος γνω­ρί­ζει καί πα­ρα­χω­ρεῖ- ἔ­λευ­σιν τοῦ πα­νο­σι­ο­λο­γι­ω­τά­του Ἀρ­χι­μαν­δρί­του π. Νή­φω­νος Κα­ψά­λη, ἀν­δρός τι­μί­ου, ἐ­να­ρέ­του, φι­λα­γί­ου, φι­λα­κο­λού­θου, εὐ­λα­βε­στά­του Λει­τουρ­γοῦ, Ὑ­πη­ρέ­του καί πι­στοῦ οἰ­κο­νό­μου τῶν Ἁ­γί­ων Μυ­στη­ρί­ων, ἀλ­λά κυ­ρί­ως καί προ­πάν­των κλη­ρι­κοῦ πε­ρί τήν Ὀρ­θό­δο­ξον πί­στιν τῶν Πα­τέ­ρων ἡ­μῶν ὑ­γι­αί­νον­τος καί δι­α­κρα­τοῦν­τος τά ἱ­ε­ρά δόγ­μα­τα αὐ­τῆς ὡς θη­σαυ­ρόν ἀ­νε­κτί­μη­τον, ὁ­δη­γού­με­θα, χά­ρι­τι Θε­οῦ, εἰς τήν στε­ρρ­άν ἀ­πό­φα­σίν μας νά ἀ­πο­δε­σμευ­θοῦ­με ἀ­πό τό βά­ρος τῶν δι­οι­κη­τι­κῶν μας κα­θη­κόν­των, πού ἐ­πί σει­ρά ἐ­τῶν μᾶς ἐ­πεσώ­ρευ­σαν πε­ρισ­σήν ψυ­χι­κήν, πνευ­μα­τι­κήν καί σω­μα­τι­κήν κό­πω­σιν.

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Διά τῆς με­τά χεῖ­ρας ἐ­πι­στο­λῆς ἡ­μῶν ταύ­της, ἐν ἐ­σω­τε­ρι­κῇ ἀ­γαλ­λιά­σει, ψυ­χι­κῇ ἀ­να­τά­σει καί ἐγ­καρ­δί­ῳ δο­ξο­λο­γί­ᾳ τοῦ Ὀ­νό­μα­τος τοῦ Θε­οῦ, σή­με­ρον τήν 25^ην τοῦ μη­νός Ἰ­ου­λί­ου 2010, ἑ­ορ­τήν τῆς κοι­μή­σε­ως τῆς Ἁ­γί­ας Ἄν­νης καί τῆς Ὁ­σί­ας Εὐ­πρα­ξί­ας, ὑ­πο­βάλ­λο­μεν τήν ἐκ τῆς Ἡ­γου­με­νί­ας τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως-Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου πα­ραί­τη­σιν ἡ­μῶν, οἰ­κεί­ᾳ βου­λή­σει καί ἡ­με­τέ­ρᾳ γνώ­μῃ καί οὐ­χί λόγῳ ἔ­ξω­θεν κα­τα­ναγ­κα­σμοῦ ἤ βί­ας τι­νός.

Πι­στεύ­ο­μεν ὅτι, χά­ρι­τι καί δυ­νά­μει καί φι­λαν­θρω­πί­ᾳ τοῦ ἐ­λε­ή­μο­νος Θε­οῦ ἡ­μῶν, πα­ρά τάς κα­τ’ ἄν­θρω­πον ἐλ­λεί­ψεις καί ἀ­τε­λεί­ας ἡ­μῶν, με­τά τήν πα­ρέ­λευ­σιν τριάκοντα πέντε ἐ­τῶν μο­να­χι­κῆς βι­ο­τῆς ἐκ τῶν ὁ­ποί­ων τά εἴκοσι τέσσαρα διετέλεσα ἡ­γού­με­νος καί μά­λι­στα εἰς μί­αν Μο­νήν τῶν Ἁ­γί­ων Με­τε­ώ­ρων μέ πλεῖστα ὅ­σα πνευ­μα­τι­κά, δι­οι­κη­τι­κά, δι­α­χει­ρι­στι­κά καί κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα καί ὑ­πο­χρε­ώ­σεις, ἔ­χο­μεν συμ­πλη­ρώ­σει τόν κύ­κλον τῆς δι­α­κο­νί­ας μας εἰς τόν συγ­κε­κρι­μέ­νον το­μέ­α ἔ­χον­τας πρά­ξει, χά­ρι­τι Θε­οῦ, τό κα­τά δύ­να­μιν διά τήν βί­ω­σιν καί δι­α­φύ­λα­ξιν τοῦ ἀ­πο­στο­λο­πα­ρα­δό­του ὀρ­θο­δό­ξου μο­να­χι­σμοῦ καί τήν πα­ρά­δο­σίν του ἀ­νο­θεύ­του καί ἀ­ναλ­λοι­ώ­του εἰς τήν ἐ­περ­χο­μέ­νην γε­νε­άν, κα­θώς καί διά τήν δι­α­σφά­λι­σιν ἀ­λω­βή­του καί ἀ­πα­ρα­βιά­στου τοῦ ἱ­ε­ροῦ μας χώ­ρου τῶν Ἁ­γί­ων Με­τε­ώ­ρων.

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Δι’ ὅ­λους τούς ἀ­νω­τέ­ρω λό­γους πα­ρα­κα­λοῦ­μεν ἵ­να εὐ­λο­γή­ση­τε τήν, κα­τά τόν Ἐ­σω­τε­ρι­κόν Κα­νο­νι­σμόν τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς ἡ­μῶν, ἐ­κλο­γήν νέ­ου Κα­θη­γου­μέ­νου ἐν αὐ­τῇ.

Πα­ραι­τού­με­νοι τῆς ἡ­γου­με­νί­ας δέν ἀ­πο­χω­ροῦ­μεν ἐκ τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς τῆς με­τα­νοί­ας ἡ­μῶν, μή γέ­νοι­το, ἥν ὡς μο­να­χός, ἱ­ε­ρο­μό­να­χος καί Κα­θη­γού­με­νος αὐ­τῆς δι­η­κο­νή­σα­μεν. Θά ἐ­ξα­κο­λου­θή­σομεν καί ὡς Προ­η­γού­με­νος καί ἁ­πλοῦς ἀ­δελ­φός αὐ­τῆς νά τήν δι­α­κο­νοῦ­μεν, ὅ­ση ἡ­μῖν δύ­να­μις, καί ὅ­σο ἡ ὑ­γεί­α μας ἐ­πι­τρέ­πει, δι­ό­τι γνω­ρί­ζο­μεν ὅ­τι ζῶ­μεν εἰς και­ρούς χα­λε­πούς καί δυ­σχει­μέ­ρους, κα­τά τούς ὁ­ποί­ους οἱ ἄν­θρω­ποι –καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας ἀ­κό­μη– «οὐκ ἀ­νέ­χον­ται τῆς ὑ­γι­αι­νού­σης δι­δα­σκα­λί­ας (τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Πί­στε­ως), ἀλ­λά κα­τά τάς ἐ­πι­θυ­μί­ας τάς ἰ­δί­ας ἑ­αυ­τοῖς ἐ­πι­σω­ρεύ­ου­σι δι­δα­σκά­λους, κνη­θό­με­νοι τήν ἀ­κο­ήν καί ἀ­πό μέν τῆς ἀ­λη­θεί­ας τήν ἀ­κο­ήν ἀ­πο­στρέ­φου­σι, ἐ­πί δέ τούς μύ­θους ἐ­κτρέ­πον­ται» (Β΄ Τιμ. δ, 3-4).

Εὐ­χη­θῆ­τε, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, εἰς τόν ἀ­να­δει­χθη­σό­με­νον νέ­ον Ἡ­γού­με­νον καί τούς ἀ­δελ­φούς τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς μας νά δι­ά­γω­μεν ἐν εἰ­ρή­νῃ καί ὁ­μο­νοί­ᾳ καί «σύ­νε­σιν ἐν πᾶ­σι» καί νά μνη­μο­νεύ­ω­μεν καί ὁ­μο­λο­γοῦ­μεν πάν­το­τε «Κύ­ριον Ἰ­η­σοῦν Χρι­στόν ἐ­γη­γερ­μέ­νον ἐκ νε­κρῶν» (Β΄ Τιμ. β, 7-10).

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Εὐ­λο­γη­τός ὁ Θε­ός ὁ ἐ­λε­ή­σας ἡ­μᾶς καί δε­δο­ξα­σμέ­νον τό Ὄ­νο­μα Αὐ­τοῦ εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Πα­ρα­δί­δο­μεν τήν Ἡ­γου­με­νί­αν τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως-Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου ὡς αὐ­τήν ἀ­νε­λά­βα­μεν: μη­δέν ἔ­χον­τες, μη­δέν κα­τέ­χον­τες, μη­δέν δι­α­κρα­τοῦν­τες τῶν ἐν τῇ Ἱ­ε­ρᾷ Μο­νῇ ἀ­νη­κόν­των, μη­δέ πο­λύ­τι­μον, μη­δέ λε­πτόν νο­μί­σμα­τος. Πα­ρα­κα­λοῦ­με μό­νον τόν Κύ­ριον ἡ­μῶν ἵ­να δώ­σῃ «τόν ὑ­πό­λοι­πον χρό­νον τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν ἐν εἰ­ρή­νῃ καί με­τα­νοί­ᾳ ἐ­κτε­λέ­σαι» καί, ὅ­ταν Ἐ­κεῖ­νος εὐ­δο­κή­σει, νά εἶ­ναι διά τῶν εὐ­χῶν Σας «χρι­στια­νά τά τέ­λη τῆς ζω­ῆς ἡ­μῶν, ἀ­νώ­δυ­να, ἀ­νε­παί­σχυν­τα, εἰ­ρη­νι­κά καί κα­λήν ἀ­πο­λο­γί­αν ἐ­νώ­πιον Αὐ­τοῦ» νά ἔ­χω­μεν.

Συγ­χω­ροῦ­μεν ἐκ βά­θους ψυ­χῆς καί καρ­δί­ας πάν­τας τούς κα­θ’ οἱ­ον­δή­πο­τε τρό­πον μᾶς ἠ­δί­κη­σαν ἤ ἐ­συ­κο­φάν­τη­σαν ἤ ἐ­πί­κρα­ναν ἤ ἐ­λύ­πη­σαν καί ἐ­ξαι­τού­με­θα τήν συγ­χώ­ρη­σιν πα­ρ’ ἐ­κεί­νων οἱ ὁ­ποῖ­οι ἐξ αἰ­τί­ας μας ἐ­θλί­βη­σαν ἤ ἐ­πι­κράν­θη­σαν ἤ ἠ­δι­κή­θη­σαν κα­τά τήν πο­λυ­ε­τῆ δι­α­κο­νί­αν ἡ­μῶν εἴ­τε ἐν γνώ­σει εἴ­τε ἐν ἀ­γνοί­ᾳ μας. Ὁ Θε­ός ὡς φι­λάν­θρω­πος νά εὐ­λο­γῇ καί νά ἁ­γιά­ζῃ ὅ­λους καί νά τούς χα­ρί­ζῃ τά ἀ­γα­θά τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καί τῆς γῆς.

Δό­ξα τῷ Θε­ῷ καί Πα­τρί!  

Δό­ξα τῷ Κυ­ρί­ῳ ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στῷ!

Δό­ξα τῷ Ἁ­γί­ῳ Πνεύ­μα­τι τῷ φω­τί­σαν­τι τόν ἄ­χρι τοῦ νῦν βί­ον ἡ­μῶν!

Δό­ξα τῇ Ὑ­πε­ρα­γί­ᾳ Θε­ο­τό­κῳ τῇ Με­τε­ω­ρι­τίσ­σῃ καί προ­στα­σί­ᾳ ἡ­μῶν!

Δό­ξα τοῖς ἁ­γί­οις πα­τρά­σι τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς, τοῖς ἡ­με­τέ­ροις ὁ­δη­γοῖς, συ­νο­δί­ταις καί συμ­πο­ρευ­ταῖς!

Δό­ξα τῷ ἐν Τριά­δι Θε­ῷ ἡ­μῶν πάν­των ἔ­νε­κεν!

Αὐ­τῷ ἡ δό­ξα καί τό κρά­τος εἰς τούς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων. Ἀ­μήν.

Με­τά βα­θυ­τά­του σε­βα­σμοῦ καί εὐ­λα­βεί­ας πολ­λῆς

Ὁ Κα­θη­γού­με­νος

τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μο­νῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως-

Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου

Ἀρ­χιμ. Ἀ­θα­νά­σιος Ἀ­να­στα­σί­ου

orthodoxia-pateriki.blogspot.com