Ενθρονίστηκε ο νέος ηγούμενος στην Μονή Μεγάλου Μετεώρου

Σε κλίμα συγκίνησης πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της πανηγυρικής λειτουργίας της εορτής της Μεταμορφώσεως η ενθρόνιση του νέου ηγουμένου της Μονής Αρχιμανδρίτη Νήφωνα Καψάλη. Προσφωνώντας τον νέο ηγούμενο ο Προηγούμενος Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου, που οικεία βουλήσει παραιτήθηκε και παρέδωσε τα σκήπτρα στον π. Νήφωνα, εξήρε το ήθος και τα χαρίσματα του νέου ηγουμένου, υποσχήθηκε να τον στηρίζει στο δύσκολο έργο του, αφού δεν εγκαταλείπει την Μονή, αλλά θα παραμείνει ως Προηγούμενος και τέλος αναφέρθηκε στην πνευματική παρακαταθήκη που του παραδίδει, την φροντίδα δηλαδή για την διαφύλαξη της ακεραιότητος της ορθοδόξου πίστεώς μας, του αποστολοπαράδοτου μοναχισμού και της ιερότητος του χώρου των Αγίων Μετεώρων.Ο Γέροντας Αθανάσιος ανέφερε, επίσης, ότι η αποδέσμευσή του από τις διοικητικές υποχρεώσεις της Μονής θα τον βοηθήσει να αχοληθεί περισσότερο με τα της πίστεως και της απαραίτητης ομολογίας

Είπε χαρακτηριστικά: "Αι­σθα­νό­μα­στε έν­το­νη την ε­σω­τε­ρι­κή ε­πι­θυ­μί­α και την α­νάγ­κη της ψυ­χής μας να

α­φι­ε­ρώ­σου­με α­πό ε­δώ και στο ε­ξής πε­ρισ­σό­τε­ρες δυ­νά­μεις και χρό­νο στην προ­σευ­χή και την με­λέ­τη των Θεί­ων Γρα­φών και των πα­τε­ρι­κών λο­γί­ων, στην ε­νί­σχυ­ση του πνευ­μα­τι­κού μας έρ­γου και της στη­ρί­ξε­ως των πνευ­μα­τι­κών μας παι­δι­ών και φί­λων μας, αλ­λά κυ­ρί­ως στην θε­ο­λο­γι­κή μας κα­τάρ­τι­ση, η ο­ποί­α, με την βο­ή­θεια του Θε­ού, συν­δυ­α­ζό­με­νη και με τις α­νά­λο­γες βι­ω­μα­τι­κές εμ­πει­ρί­ες θα μας βο­η­θή­σουν στην έκ­φρα­ση της ο­μο­λο­για­κής μαρ­τυ­ρί­ας. Μί­α ο­μο­λο­για­κή μαρ­τύ­ρια που α­πο­τε­λεί ε­πι­τα­κτι­κή α­νάγ­κη στις μέ­ρες μας, που οι νε­ο­τα­ξι­κοί και νε­ο­ε­πο­χί­τι­κοι σχε­δια­σμοί, κα­θώς και οι νε­ο­εμ­φα­νι­ζό­με­νες νε­ο­πα­τε­ρι­κές, με­τα­πα­τε­ρι­κές και συ­να­φεια­κές θε­ο­λο­γί­ες κα­τα­λύ­ουν και α­πο­συν­θέ­τουν τον κύ­ριο κορ­μό της ε­θνι­κής, εκ­κλη­σι­α­στι­κής και κοι­νω­νι­κής δο­μής. Αλ­λοι­ώ­νουν και πα­ρα­χα­ράσ­σουν α­κό­μη και αυ­τή την α­λή­θεια και την α­κρί­βεια της ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας αμ­βλύ­νον­τας τις συ­νει­δή­σεις και συμ­πα­ρα­σύ­ρον­τας σε λα­θε­μέ­νες το­πο­θε­τή­σεις ό­χι μό­νον τους α­πλούς πι­στούς, αλ­λά και μο­να­χούς, κλη­ρι­κούς και Ε­πι­σκό­πους α­κό­μη".


Ο νέος Ηγούμενος με την σειρά του ευχαρίστησε τον π. Αθανάσιο και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σταγών κ. Σεραφείμ για την υποστήριξή τους, αναφέρθηκε στο δύσκολο έργο που αναλαμβάνει και ζήτησε τις ευχές και την συμπαράσταση όλων.

Την ενθρόνιση του νέου Ηγουμένου πραγματοποίησε ο Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, ο οποίος ευχαρίστησε τον Προηγούμενο π. Αθανάσιο για το πολύ σημαντικό πολυετές έργο του και εξήρε την απόφασή του να φροντίσει για την διαδοχή του ενώ είναι ακόμη σε ηλικία και κατάσταση που μπορεί να συνεχίσει να προσφέρει, κάτι βεβαίως, που θα κάνει.

Ο Σεβασμιώτατος στάθηκε και στα προσόντα του νέου Ηγουμένου π. Νήφωνα Καψάλη και του ευχήθηκε κάθε επιτυχία στο έργο του.

Διαβάστε ολόκληρες τις ομιλίες.

Ολόκληρη η ομιλία του Γέροντα Αθανασίου:

Γέ­ρον­τος Α­θα­να­σί­ου Α­να­στα­σί­ου

ΠΡΟ­ΣΦΩ­ΝΗ­ΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝ­ΘΡΟ­ΝΙ­ΣΗ ΤΟΥ ΝΕ­ΟΥ ΚΑ­ΘΗ­ΓΟΥ­ΜΕ­ΝΟΥ

ΤΗΣ Ι­Ε­ΡΑΣ ΜΟ­ΝΗΣ ΜΕ­ΓΑ­ΛΟΥ ΜΕ­ΤΕ­Ω­ΡΟΥ

Αρ­χιμ. Νή­φω­νος Κα­ψά­λη

Πέμ­πτη, 6 Αυ­γού­στου 2010, ε­ορ­τή της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως του Σω­τή­ρος, Πα­νη­γυ­ρι­κή Θεί­α Λει­τουρ­γί­α


Α­γα­πη­τέ μου εν Χρι­στώ α­δελ­φέ και συλ­λει­τουρ­γέ και Κα­θη­γού­με­νε της Ι­ε­ράς Μο­νής του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου πά­τερ Νή­φων,


Δό­ξα τη Α­γί­α και Ο­μο­ου­σί­ω και Ζω­ο­ποι­ώ και Α­δι­αι­ρέ­τω Τριά­δι.

Α­γάλ­λε­ται σή­με­ρα και πα­νη­γυ­ρί­ζει η χο­ρεί­α α­πάν­των των Α­γί­ων Με­τε­ω­ρι­τών Πα­τέ­ρων και κυ­ρί­ως των Κτι­τό­ρων της Ι­ε­ράς Μο­νής μας, Ο­σί­ων Α­θα­να­σί­ου και Ι­ω­ά­σαφ, κα­θώς και των ο­σι­ο­μαρ­τύ­ρων Νι­κο­δή­μου και Δα­νι­ήλ και πάν­των των εν αυ­τή εν α­σκή­σει και σε­μνή πο­λι­τεί­α ο­σί­ως τε­λει­ω­σάν­των τον εν γη βί­ον αυ­τών Πα­τέ­ρων και Α­δελ­φών ε­πί τη α­να­δεί­ξει σου σε Κα­θη­γού­με­νο της πα­λαι­φά­του και ι­στο­ρι­κής Μο­νής του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου.

Εί­ναι έ­να πα­νη­γύ­ρι χα­ράς και α­γαλ­λι­ά­σε­ως. Μια πα­νευ­φρό­συ­νη ε­ορ­τή της Ι­ε­ράς Μο­νής μας, του Α­γι­ο­με­τε­ω­ρί­τι­κου ι­ε­ρού μας χώ­ρου, των συμ­μο­να­στών και συλ­λει­τουρ­γών μας και ό­λων των φι­λο­με­τε­ω­ρι­τών α­δελ­φών μας, που με έμ­πο­νες και θυ­σι­α­στι­κές προ­σπά­θει­ες στά­θη­καν οι πι­στοί φί­λοι και συμ­πο­ρευ­τές μας.

Εί­ναι η λαμ­πρή πα­νή­γυ­ρη ό­λων ό­σοι ε­πί σει­ρά ε­τών κο­πι­ά­σα­με, α­γω­νι­στή­κα­με και α­να­λω­θή­κα­με στην δι­α­κο­νί­α της Ι­ε­ράς Μο­νής μας και στην προ­σπά­θεια δι­α­φυ­λά­ξε­ως, α­να­δεί­ξε­ως και προ­βο­λής του α­γι­α­σμέ­νου α­γι­ο­με­τε­ω­ρί­τι­κου χώ­ρου, ώ­στε να α­να­κτή­σει την αί­γλη και την θέ­ση που του αρ­μό­ζει.

Αυ­τός, άλ­λω­στε, υ­πήρ­ξε έ­νας α­πό τους πρω­ταρ­χι­κούς στό­χους της μο­να­χι­κής μας πα­ρου­σί­ας και βι­ο­τής. Ή­ταν για μας ε­πι­λο­γή και στά­ση ζω­ής, το α­κρι­βό μας τά­μα και η ι­ε­ρή μας υ­πό­σχε­ση να προ­σφέ­ρου­με και την τε­λευ­ταί­α ικ­μά­δα των δυ­νά­με­ών μας για την προ­ά­σπι­ση των θε­σμί­ων και των ι­ε­ρών πα­ρα­δό­σε­ων της α­μω­μή­του ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας, του α­πο­στο­λο­πα­ρά­δο­του μο­να­χι­σμού μας και του ι­ε­ρού χώ­ρου του Μο­να­στι­κού Κέν­τρου των Α­γί­ων μας Με­τε­ώ­ρων, του προ­μα­χώ­να αυ­τού της ε­θνι­κής, εκ­κλη­σι­α­στι­κής, πνευ­μα­τι­κής, πο­λι­τι­σμι­κής, κοι­νω­νι­κής και οι­κο­νο­μι­κής υ­πο­στά­σε­ως και αυ­το­συ­νει­δη­σί­ας του Έ­θνους και του Λα­ού μας.

Ο συ­νε­χής και α­δι­ά­λει­πτος α­γώ­νας για την δι­α­φύ­λα­ξη και κα­το­χύ­ρω­ση του μο­να­χι­κού χα­ρα­κτή­ρα της πε­ρι­ο­χής υ­πήρ­ξε η ί­δια η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας, η νυ­χθη­με­ρόν κο­πι­ώ­δης, α­γω­νι­ώ­δης και ε­ξου­θε­νω­τι­κή μας μέ­ρι­μνα και φρον­τί­δα.

Έ­νας α­γώ­νας (πολ­λές φο­ρές μο­να­χι­κός) που δεν βρή­κε την προσ­δο­κώ­με­νη αν­τα­πό­κρι­ση α­πό τους οι­κεί­ους της πί­στε­ως και ο­μο­σχή­μους α­δελ­φούς.  Έ­νας α­γώ­νας για τον ο­ποί­ο δι­α­βε­βαι­ώ­νω ό­λους την ι­ε­ρή αυ­τή στιγ­μή και ε­νώ­πιον της Α­γί­ας Τρα­πέ­ζης μπρο­στά στην ο­ποί­α έ­δω­σα τις μο­να­χι­κές μου υ­πο­σχέ­σεις και έ­λα­βα την χει­ρο­το­νί­α μου σε δι­ά­κο­νο και ι­ε­ρέ­α ό­τι υ­πήρ­ξε α­γνός, α­νι­δι­ο­τε­λής, καρ­δια­κός, έν­θερ­μος, α­νυ­στε­ρό­βου­λος και θυ­σι­α­στι­κός, χω­ρίς την πα­ρα­μι­κρή προ­σπά­θεια α­πο­κο­μί­σε­ως ι­δί­ων ο­φε­λών, δι­και­ω­μά­των και δι­και­ο­δο­σι­ών, ό­πως α­δί­κως ε­πί σει­ρά ε­τών μας α­πε­δί­δε­το.

Ο Κύ­ριός μας μό­νος, ο ε­τά­ζων καρ­δί­ας και νε­φρούς και οι Ό­σιοι Κτί­το­ρες των Ι­ε­ρών Μο­νών των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων γνω­ρί­ζουν τα της η­μών καρ­δί­ας και ψυ­χής.


Ά­γι­ε Κα­θη­γού­με­νε,

Αυ­τή εί­ναι η ι­ε­ρή πα­ρα­κα­τα­θή­κη που σου πα­ρα­δί­δου­με σή­με­ρα: η α­μώ­μη­τος ορ­θό­δο­ξος πί­στη μας και ο α­γι­α­σμέ­νος ι­ε­ρός μας χώ­ρος με τον βι­ού­με­νο α­πο­στο­λο­πα­ρά­δο­το, η­συ­χα­στι­κό και νη­πτι­κό μο­να­χι­σμό. Αυ­τά τα δύ­ο να δι­α­φυ­λά­ξεις και να δι­α­κο­νή­σεις με κά­θε θυ­σί­α, με κά­θε σου δύ­να­μη, με κά­θε κό­πο και α­γώ­να, μέ­χρι τε­λευ­ταί­ας σου α­να­πνο­ής.

Αυ­τή την ι­ε­ρή πα­ρα­κα­τα­θή­κη σου την πα­ρα­δί­δου­με σή­με­ρα με ά­φα­τη ε­σω­τε­ρι­κή χα­ρά και α­γαλ­λί­α­ση. Πι­στεύ­ου­με α­κρά­δαν­τα ό­τι α­πο­τε­λείς έ­να πο­λύ­τι­μο δώ­ρο του Θε­ού για την Ι­ε­ρά Μο­νή μας και για μας προ­σω­πι­κά, που πι­στο­ποι­εί­ται και α­πό τον θαυ­μα­στό και α­προσ­δό­κη­το τρό­πο, που Αυ­τός ο Κύ­ριος ε­νήρ­γη­σε και ο­δή­γη­σε τα βή­μα­τά σου ε­δώ με την ο­λο­πρό­θυ­μη και ου­σι­α­στι­κή συ­νερ­γί­α και ευ­λο­γί­α του Σε­βα­σμι­ω­τά­του, τον ο­ποί­ο και ευ­χα­ρι­στού­με α­πό καρ­δί­ας και κα­τά την στιγ­μή αυ­τή. Στον α­γι­α­σμέ­νο αυ­τό βρά­χο, ό­που λαμ­βά­νον­τας την μο­να­χι­κή σου κου­ρά, την με­γα­λο­σχη­μί­α σου, έ­γι­νε η Μο­νή της με­τα­νοί­ας σου.

Δι­ά­πυ­ρες και ο­λό­θερ­μες ευ­χα­ρι­στί­ες και δο­ξο­λο­γί­ες α­να­πέμ­που­με στον Πα­νά­γα­θο Θε­ό μας για την πλού­σια και τρι­σευ­λο­γη­μέ­νη προ­σφο­ρά της α­γά­πης Του. Να μας χα­ρί­σει έ­ναν άν­δρα τί­μιο, ε­νά­ρε­το, φι­λά­γιο, φι­λα­κό­λου­θο, ευ­λα­βέ­στα­το Λει­τουρ­γό, Υ­πη­ρέ­τη και πι­στό οι­κο­νό­μο των Α­γί­ων Μυ­στη­ρί­ων, αλ­λά κυ­ρί­ως και προ­πάν­των κλη­ρι­κό με γνή­σια και α­νό­θευ­το την Ορ­θό­δο­ξο πί­στη των Α­γί­ων Πα­τέ­ρων μας, υ­γι­αί­νον­τα και δι­α­κρα­τούν­τα τα ι­ε­ρά δόγ­μα­τα αυ­τής ως θη­σαυ­ρό α­νε­κτί­μη­το.

 Αυ­τή εί­ναι η χα­ρά μας, η α­νά­παυ­σή μας και η ελ­πί­δα μας: η πα­ρά­δο­ση της σκυ­τά­λης σε έ­να νέ­ο και σώ­φρο­να ι­ε­ρο­μό­να­χο, που με την χά­ρη του Θε­ού και τις πρε­σβεί­ες των Με­τε­ω­ρι­τών Α­γί­ων μας θα α­να­δεί­ξει και θα λαμ­πρύ­νει α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο την πα­λαί­φα­το και ι­στο­ρι­κή Μο­νή του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου και το α­γι­ο­τό­κο Μο­να­στι­κό Κέν­τρο των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων. Γι’ αυ­τό, λοι­πόν, «μη­δείς σου της νε­ό­τη­τος κα­τα­φρο­νεί­τω, αλ­λά τύ­πος γί­νου των πι­στών εν λό­γω, εν α­να­στρο­φή, εν α­γά­πη, εν πνεύ­μα­τι, εν πί­στει, εν α­γνεί­α». (Τιμ. Α  4,11-12).


Α­γα­πη­τέ μου εν Χρι­στώ α­δελ­φέ πά­τερ Νή­φων,

Έ­χον­τας με την χά­ρη του Θε­ού συμ­πλη­ρώ­σει 35 χρό­νια μο­να­χι­κής βι­ο­τής (α­πό τα ο­ποί­α τα 24 ή­ταν έ­τη η­γου­με­νί­ας) στον ι­ε­ρό αυ­τό χώ­ρο με τις πλεί­στες ό­σες πνευ­μα­τι­κές, δι­οι­κη­τι­κές, δι­α­χει­ρι­στι­κές και κοι­νω­νι­κές υ­πο­χρε­ώ­σεις και προ­βλή­μα­τα, πα­ρά τις κα­τ’ άν­θρω­πον ελ­λεί­ψεις και α­τέ­λει­ές μας, χά­ρι­τι και δυ­νά­μει και φι­λαν­θρω­πί­α του ε­λε­ή­μο­νος Θε­ού η­μών, συμ­πλη­ρώ­σα­με τον κύ­κλο της δι­α­κο­νί­ας μας στον συγ­κε­κρι­μέ­νο το­μέ­α έ­χον­τας πρά­ξει το κα­τά δύ­να­μιν για την βί­ω­ση και δι­α­φύ­λα­ξη του α­πο­στο­λο­πα­ρα­δό­του ορ­θο­δό­ξου μο­να­χι­σμού και την πα­ρά­δο­σή του α­νο­θεύ­του και α­ναλ­λοι­ώ­του στην ε­περ­χο­μέ­νη γε­νε­ά, κα­θώς και για την δι­α­σφά­λι­ση α­λω­βή­του και α­πα­ρα­βιά­στου του ι­ε­ρού μας χώ­ρου των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων.

Αι­σθα­νό­μα­στε έν­το­νη την ε­σω­τε­ρι­κή ε­πι­θυ­μί­α και την α­νάγ­κη της ψυ­χής μας να α­φι­ε­ρώ­σου­με α­πό ε­δώ και στο ε­ξής πε­ρισ­σό­τε­ρες δυ­νά­μεις και χρό­νο στην προ­σευ­χή και την με­λέ­τη των Θεί­ων Γρα­φών και των πα­τε­ρι­κών λο­γί­ων, στην ε­νί­σχυ­ση του πνευ­μα­τι­κού μας έρ­γου και της στη­ρί­ξε­ως των πνευ­μα­τι­κών μας παι­δι­ών και φί­λων μας, αλ­λά κυ­ρί­ως στην θε­ο­λο­γι­κή μας κα­τάρ­τι­ση, η ο­ποί­α, με την βο­ή­θεια του Θε­ού, συν­δυ­α­ζό­με­νη και με τις α­νά­λο­γες βι­ω­μα­τι­κές εμ­πει­ρί­ες θα μας βο­η­θή­σουν στην έκ­φρα­ση της ο­μο­λο­για­κής μαρ­τυ­ρί­ας. Μί­α ο­μο­λο­για­κή μαρ­τύ­ρια που α­πο­τε­λεί ε­πι­τα­κτι­κή α­νάγ­κη στις μέ­ρες μας, που οι νε­ο­τα­ξι­κοί και νε­ο­ε­πο­χί­τι­κοι σχε­δια­σμοί, κα­θώς και οι νε­ο­εμ­φα­νι­ζό­με­νες νε­ο­πα­τε­ρι­κές, με­τα­πα­τε­ρι­κές και συ­να­φεια­κές θε­ο­λο­γί­ες κα­τα­λύ­ουν και α­πο­συν­θέ­τουν τον κύ­ριο κορ­μό της ε­θνι­κής, εκ­κλη­σι­α­στι­κής και κοι­νω­νι­κής δο­μής. Αλ­λοι­ώ­νουν και πα­ρα­χα­ράσ­σουν α­κό­μη και αυ­τή την α­λή­θεια και την α­κρί­βεια της ορ­θο­δό­ξου πί­στε­ώς μας αμ­βλύ­νον­τας τις συ­νει­δή­σεις και συμ­πα­ρα­σύ­ρον­τας σε λα­θε­μέ­νες το­πο­θε­τή­σεις ό­χι μό­νον τους α­πλούς πι­στούς, αλ­λά και μο­να­χούς, κλη­ρι­κούς και Ε­πι­σκό­πους α­κό­μη.

Ό­πως το­νί­σα­με και στην ε­πι­στο­λή πα­ραι­τή­σε­ώς μας προς τον Σε­βα­σμι­ώ­τα­το, πα­ραι­τού­με­νοι της η­γου­με­νί­ας, δεν α­πο­χω­ρού­με α­πό την Ι­ε­ρά Μο­νή της με­τα­νοί­ας μας, μη γέ­νοι­το, την ο­ποί­α ως μο­να­χός, ι­ε­ρο­μό­να­χος και Κα­θη­γού­με­νος αυ­τής δι­α­κο­νή­σα­με. Θα ε­ξα­κο­λου­θή­σου­με και ως Προ­η­γού­με­νος και ως α­πλός α­δελ­φός αυ­τής να την δι­α­κο­νού­με, με ό­ση δύ­να­μη δι­α­θέ­του­με, και ό­σο η υ­γεί­α μας το ε­πι­τρέ­πει. Σε κά­θε προ­σπά­θεια και σε κά­θε δυ­σκο­λί­α της κο­πι­ώ­δους πο­ρεί­ας σου, που τώ­ρα ξε­κι­νάς στην η­γου­με­νί­α της Ι­ε­ράς Μο­νής μας θα μας βρεις πάν­το­τε, συν Θε­ώ και δι’ ευ­χών ο­λο­πρό­θυ­μους συμ­πα­ρα­στά­τες και αρ­ρω­γούς. Συμ­πα­ρα­στά­τες και αρ­ρω­γούς θα έ­χεις, ε­πί­σης, τους εν Κυ­ρί­ω α­δελ­φούς, φί­λους και συ­νερ­γά­τες της Ι­ε­ράς Μο­νής μας, που πάν­το­τε με πε­ρισ­σή α­γά­πη και φρον­τί­δα στά­θη­καν δί­πλα μας και τους ο­ποί­ους θα θέ­λα­με να ευ­χα­ρι­στή­σου­με εκ καρ­δί­ας, πα­ρό­τι σε κά­ποι­α άλ­λη στιγ­μή θα α­να­φερ­θού­με δι­ε­ξο­δι­κά στην πο­λυ­σή­μαν­τη προ­σφο­ρά τους, και να τους πα­ρα­κα­λέ­σου­με να στη­ρί­ξουν και τον δι­κό σου δύ­σκο­λο α­γώ­να, που α­να­λαμ­βά­νεις σή­με­ρα.


Α­γα­πη­τέ μου α­δελ­φέ και συλ­λει­τουρ­γέ και Κα­θη­γού­με­νε της κα­θ’ η­μάς Ι­ε­ράς Μο­νής πά­τερ Νή­φων,

Ευ­λο­γη­τός ο Θε­ός ο ε­λε­ή­σας η­μάς και δε­δο­ξα­σμέ­νον το Ό­νο­μα Αυ­τού εις τους αι­ώ­νας των αι­ώ­νων. Ό­πως πο­λύ κα­λά γω­ρί­ζεις σου πα­ρα­δί­δου­με την Η­γου­με­νί­α της Ι­ε­ράς Μο­νής μας ό­πως α­κρι­βώς την α­να­λά­βα­με: μη­δέν έ­χον­τες, μη­δέν κα­τέ­χον­τες, μη­δέν δι­α­κρα­τούν­τες των εν τη Ι­ε­ρά Μο­νή α­νη­κόν­των, μη­δέ πο­λύ­τι­μον, μη­δέ λε­πτόν νο­μί­σμα­τος.

Πα­ρα­κα­λού­με μό­νον τον Κύ­ριον η­μών Ι­η­σού Χρι­στό, δι’ ευ­χών του Σε­βα­σμι­ω­τά­του Μη­τρο­πο­λί­του μας κ. Σε­ρα­φείμ, να μας χα­ρί­σει «τον υ­πό­λοι­πον χρό­νον της ζω­ής η­μών εν ει­ρή­νη και με­τα­νοί­α ε­κτε­λέ­σαι» και ό­ταν Ε­κεί­νος ευ­δο­κή­σει να εί­ναι «χρι­στια­νά τα τέ­λη της ζω­ής η­μών, α­νώ­δυ­να, α­νε­παί­σχυν­τα, ει­ρη­νι­κά και κα­λήν α­πο­λο­γί­αν ε­νώ­πιον Αυ­τού» να έ­χου­με.

Συγ­χω­ρού­με εκ βά­θους ψυ­χής και καρ­δί­ας ό­λους ό­σους κα­θ’ οι­ον­δή­πο­τε τρό­πο μας α­δί­κη­σαν η ε­συ­κο­φάν­τη­σαν η ε­πί­κρα­ναν η ε­λύ­πη­σαν και ζη­τού­με την συγ­χώ­ρη­ση α­πό ε­κεί­νους οι ο­ποί­οι εξ αι­τί­ας μας ε­θλί­βη­σαν η ε­πι­κράν­θη­σαν η η­δι­κή­θη­σαν κα­τά την πο­λυ­ε­τή δι­α­κο­νί­α η­μών εί­τε εν γνώ­σει εί­τε εν α­γνοί­α μας. Ο Θε­ός ως φι­λάν­θρω­πος να ευ­λο­γή και να α­γιά­ζη ό­λους και να τους χα­ρί­ζει τα α­γα­θά του ου­ρα­νού και της γης.

Δό­ξα τω Θε­ώ και Πα­τρί!

Δό­ξα τω Κυ­ρί­ω η­μών Ι­η­σού Χρι­στώ!

Δό­ξα τω Α­γί­ω Πνεύ­μα­τι τω φω­τί­σαν­τι τον ά­χρι του νυν βί­ον η­μών!

Δό­ξα τη Υ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κω τη Με­τε­ω­ρι­τίσ­ση και προ­στα­σί­α η­μών!

Δό­ξα τοις α­γί­οις πα­τρά­σι της κα­θ’ η­μάς Ι­ε­ράς Μο­νής, τοις η­με­τέ­ροις ο­δη­γοίς, συ­νο­δί­ταις και συμ­πο­ρευ­ταίς!

Δό­ξα τω εν Τριά­δι Θε­ώ η­μών πάν­των έ­νε­κεν!

Αυ­τώ η δό­ξα και το κρά­τος εις τους αι­ώ­νας των αι­ώ­νων. Α­μήν.


Του Κα­θη­γου­μέ­νου της Α­γί­ας και Ι­ε­ράς Μο­νής ταύ­της Νή­φω­νος ι­ε­ρο­μο­νά­χου, πολ­λά και καρ­πο­φό­ρα και θε­ο­φι­λή τα έ­τη! Τα πιο θερ­μά και εγ­κάρ­δια συγ­χα­ρη­τή­ρια!



Ολόκληρη η ομιλία του νέου Ηγουμένου π. Νήφωνα:

Αρ­χιμ. Νή­φω­νος Κα­ψά­λη

Ο­ΜΙ­ΛΙΑ

Ε­πί τη εν­θρο­νί­σει του ως Κα­θη­γου­μέ­νου

της Ι­ε­ράς Μο­νής Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου



Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε,

Σε­βα­στέ μου Γέ­ρον­τα,

Σε­βα­στοί μου Πα­τέ­ρες και Α­γα­πη­τοί μου α­δελ­φοί,


Η Εκ­κλη­σί­α μας σή­με­ρα ε­ορ­τά­ζει έ­να α­πό τα ση­μαν­τι­κό­τε­ρα γε­γο­νό­τα της ε­πι­γεί­ου πα­ρου­σί­ας του Κυ­ρί­ου μας, την έν­δο­ξο Με­τα­μόρ­φω­σή Του. Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Χρι­στού φα­νε­ρώ­νει τον βα­θύ­τε­ρο και ου­σι­α­στι­κό­τε­ρο σκο­πό της Εκ­κλη­σί­ας. Και αυ­τός δεν εί­ναι άλ­λος α­πό το να ο­δη­γή­σει τον άν­θρω­πο στην θέ­ω­ση, που εί­ναι η μέ­θε­ξη της α­κτί­στου Χά­ρι­τος του Θε­ού. Ό­λο το έρ­γο των ποι­μέ­νων α­πο­βλέ­πει σε αυ­τόν τον υ­ψη­λό στό­χο. Η θέ­ω­ση λοι­πόν δεν α­πο­τε­λεί πο­λυ­τέ­λεια για την χρι­στι­α­νι­κή ζω­ή, αλ­λά εί­ναι ο βα­θύ­τε­ρος σκο­πός της, ό­πως πο­λύ ό­μορ­φα εκ­φρά­ζε­ται α­πό την ση­με­ρι­νή ε­ορ­τή.

Αυ­τή την λαμ­πρά η­μέ­ρα ευ­δό­κη­σε ο Θε­ός να κα­τα­στα­θώ Κα­θη­γού­με­νος και Ποι­μέ­νας της ι­στο­ρι­κής Μο­νής του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου.

Η Ι­ε­ρά μας Μο­νή μέ­σα στο διά­βα της Ι­στο­ρί­ας, α­πό της ι­δρύ­σε­ώς της α­πό τον Ό­σιο Α­θα­νά­σιο, α­πο­τε­λεί έ­να πνευ­μα­τι­κό Κα­θί­δρυ­μα που α­να­παύ­ει ψυ­χές. Δι­α­δρα­μά­τι­σε βα­σι­κό ρό­λο στην Ε­θνι­κή Πα­λιγ­γε­νε­σί­α του γέ­νους μας και κα­τέ­στη πο­λι­τι­στι­κό μνη­μεί­ο παγ­κο­σμί­ου κλη­ρο­νο­μιάς. Ό­μως ο χρό­νος και η πα­ρακ­μή του 18ου αι­ώ­νος ά­φη­σαν τα ση­μά­δια τους στις κτι­ρια­κές εγ­κα­τα­στά­σεις και ό­χι μό­νο των μο­νών μας.

Α­πό την ε­πο­χή του Μα­κα­ρι­στού Γέ­ρον­τος Χα­ρί­τω­νος Σαρ­ρή άρ­χι­σε η κοι­νο­βια­κή α­να­δι­ορ­γά­νω­ση της Μο­νής και η α­να­στη­λω­τι­κή α­να­δη­μι­ουρ­γί­α της σε και­ρούς ι­δι­αί­τε­ρα δύ­σκο­λους για το Μο­να­στι­κό Κέν­τρο των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων, που τα­λα­νι­ζό­ταν α­πό την λει­ψαν­δρί­α και τις οι­κο­νο­μι­κές ε­πι­βου­λές του­ρι­στι­κής α­ξι­ο­ποι­ή­σε­ώς του.

Αυ­τό το δύ­σκο­λο και ε­πί­πο­νο έρ­γο σή­κω­σε ο σε­βα­στός μας Γέ­ρον­τας Α­θα­νά­σιος. Η ά­γρυ­πνος φρον­τί­δα, η α­γνή, α­νι­δι­ο­τε­λής και υ­περ­βάλ­λου­σα α­γά­πη του για την Μο­νή μας εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα την κτι­το­ρι­κή α­να­συγ­κρό­τη­ση και α­να­στή­λω­σή της. Με την δη­μι­ουρ­γί­α και ορ­γά­νω­ση του Ι­στο­ρι­κού και Λα­ο­γρα­φι­κού Μου­σεί­ου και της Ι­στο­ρι­κής Πι­να­κο­θή­κης α­νέ­δει­ξε την Μο­νή μας Κέν­τρο Ι­στο­ρι­κής Παι­δεί­ας του Έ­θνους μας. Ε­πί των η­με­ρών του η Μο­νή του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου κα­τέ­στη πνευ­μα­τι­κός, ι­στο­ρι­κός και πο­λι­τι­στι­κός φά­ρος, ό­χι μό­νο στην πε­ρι­ο­χή μας και τον ελ­λα­δι­κό χώ­ρο, αλ­λά και στην α­νά την Οι­κου­μέ­νη Ορ­θο­δο­ξί­α, την ο­ποί­α πάν­το­τε προ­ά­σπι­σε με ο­μο­λο­για­κό φρό­νη­μα και παρ­ρη­σί­α.

Σε­βα­στέ μου Γέ­ρον­τα, η α­γά­πη και η εμ­πι­στο­σύ­νη Σας προς το τα­πει­νό μου πρό­σω­πο έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα να νοι­ώ­θω με­γα­λύ­τε­ρο το βά­ρος της κλη­ρο­νο­μιάς. Ό­μως παίρ­νω δύ­να­μη και θάρ­ρος να συ­νε­χί­σω, δι­ό­τι γνω­ρί­ζω πως συ­νο­δοι­πό­ρο αυ­τής της δι­α­κο­νί­ας μου θα έ­χω Ε­σάς με την με­γά­λη εμ­πει­ρί­α, αλ­λά προ­πάν­των την α­γά­πη που τρέ­φε­τε ό­χι μό­νο για την Μο­νή μας, αλ­λά για ο­λό­κλη­ρο τον Ι­ε­ρό Χώ­ρο των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων. Σας ευ­χα­ρι­στώ για ο,τι έ­χε­τε κά­νει για την τα­πει­νό­τη­τά μου. Θα έ­χε­τε πάν­τα την ευ­γνω­μο­σύ­νη, την τι­μή και τον σε­βα­σμό μου.

Ο δι­κός μου α­γώ­νας, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, θα εί­ναι να στα­θώ πα­τέ­ρας στην α­δελ­φό­τη­τά μας και σε ό­σους α­δελ­φούς η Χά­ρις του Θε­ού θα φέ­ρει κον­τά μας. Μέ­ρι­μνά μου θα εί­ναι να κα­τα­στεί η Μο­νή μας κέν­τρο της λα­τρευ­τι­κής ζω­ής και της ορ­θο­δό­ξου μο­να­χι­κής α­σκή­σε­ως, έ­να πνευ­μα­τι­κό θε­ρα­πευ­τή­ριο που θα ο­δη­γεί στην θέ­ω­ση, κα­τά τα πρό­τυ­πα και τους κα­νό­νες του α­γι­ο­πα­τε­ρι­κού κοι­νο­βια­κού μο­να­χι­σμού. Δια του πνευ­μα­τι­κού α­γώ­νος η κά­θαρ­σις των πα­θών, ο φω­τι­σμός του νου και η θέ­ω­ση να γί­νει το κα­θη­με­ρι­νό μας βί­ω­μα. Α­κό­μη να στα­θού­με πα­τρι­κά στους α­δελ­φούς μας που θα προ­στρέ­χουν κον­τά μας. Να γί­νου­με συγ­κη­ρυ­ναί­οι τό­σο στην πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α προς τον α­για­σμό και την θε­ω­σή τους, ό­σο και στις κα­θη­με­ρι­νές χα­ρές, α­γω­νί­ες και κυ­ρί­ως στις δυ­σκο­λί­ες της ζω­ής. Να ευ­λο­γή­σει ο Θε­ός να κά­νου­με πρά­ξη τον λό­γο του Α­γί­ου Ι­ω­άν­νου της Κλί­μα­κος «φως μο­να­χοίς Άγ­γε­λοι, φως λα­ϊ­κοίς μο­να­χι­κή πο­λι­τεί­α».

Πε­ραί­νον­τας τον λό­γο μου, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, ε­πι­τρέψ­τε μου να α­πευ­θυν­θώ προς το σε­πτόν πρό­σω­πόν Σας.

Χω­ρίς κα­νέ­να ί­χνος κο­λα­κεί­ας θα ή­θε­λα εκ βά­θους καρ­δί­ας να Σας ευ­χα­ρι­στή­σω δι­ό­τι σ’ ό­λη μου την πνευ­μα­τι­κή πο­ρεί­α στα­θή­κα­τε στορ­γι­κός Ποι­μέ­νας και πραγ­μα­τι­κός Πα­τέ­ρας. Α­πό τα πρώ­τα βή­μα­τα της μο­να­χι­κής μου ζω­ής στα­θή­κα­τε δί­πλα μου, με το πα­ρά­δειγ­μά Σας και με τον με­στό σο­φί­ας λό­γο Σας.

Σε δύ­σκο­λες στιγ­μές η πα­τρι­κή Σας α­γά­πη ή­ταν η πη­γή της α­να­παύ­σε­ως, αλ­λά και της αν­τλή­σε­ως δυ­νά­με­ως για την συ­νέ­χι­ση του πνευ­μα­τι­κού α­γώ­νος.

Εί­μαι πε­πει­σμέ­νος, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, πως η πα­ρου­σί­α μου στην Ι­ε­ρά Μο­νή του Με­γά­λου Με­τε­ώ­ρου και κον­τά στον σε­βα­στό μου Γέ­ρον­τα Α­θα­νά­σιο εί­ναι α­παύ­γα­σμα του θεί­ου θε­λή­μα­τος, που εκ­φρά­στη­κε δια μέ­σου του σε­πτού προ­σώ­που Σας.

Θα ή­θε­λα, ε­πί­σης, να ευ­χα­ρι­στή­σω θερ­μά ό­λους τους πα­ρευ­ρι­σκο­μέ­νους κλη­ρι­κούς, μο­να­χούς και λα­ϊ­κούς, ό­λους ό­σους ποι­κι­λο­τρό­πως στή­ρι­ξαν και βο­ή­θη­σαν την Ι­ε­ρά Μο­νή μας, στους ε­κλε­κτούς και α­γα­πη­τούς φί­λους και συμ­πα­ρα­στά­τες μας και να τους πα­ρα­κα­λέ­σου­με να πα­ρα­μεί­νουν ευ­χέ­τες και συ­νο­δοι­πό­ροι του δύ­σκο­λου έρ­γου μας.

Ευ­χη­θεί­τε, Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε Πά­τερ, η δι­α­κο­νί­α που α­να­λαμ­βά­νω σή­με­ρα ως Κα­θη­γού­με­νος και Ποι­μέ­νας της Ι­στο­ρι­κής Μο­νής της του Χρι­στού Με­τα­μορ­φώ­σε­ως των Α­γί­ων Με­τε­ώ­ρων να α­πο­βεί, δια πρε­σβει­ών της Υ­πε­ρα­γί­ας Θε­ο­τό­κου της Με­τε­ω­ρι­τίσ­σης, των Ο­σί­ων Κτι­τό­ρων Α­θα­να­σί­ου και Ι­ω­ά­σαφ, των Ο­σι­ο­μαρ­τύ­ρων Νι­κο­δή­μου και Δα­νι­ήλ, και παν­των των Ο­σί­ων Με­τε­ω­ρι­τών Πα­τέ­ρων, πνευ­μα­τι­κά καρ­πο­φό­ρος. Και ό­ταν ο Πα­νά­γα­θος Θε­ός με κα­λέ­σει κον­τά Του να μην κα­τα­κρι­θώ ως ο ο­κνη­ρός δού­λος της πα­ρα­βο­λής, αλ­λά να α­κού­σω το «ευ δού­λε α­γα­θέ και πι­στέ εί­σελ­θε εις την χα­ράν του Κυ­ρί­ου σου». Α­μήν.

orthodoxia-pateriki.blogspot.com/