Ὁ ρόλος τῆς μητέρας στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν.(Μέρος Β΄). Ὁμιλίες μέ τον ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη.

«Ὁ ρόλος τῆς μητέρας στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν»

Μέρος Β΄

Ὁμιλίες μέ τον ἱερομόναχο Πατέρα Σάββα Ἁγιορείτη.

(άπομαγνητοφωνημένη ομιλία που μπορείτε να ακούσετε εδώ ή εδώ)

Μέρος Α΄

4. Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ Η «ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΩΓΗ.

Ἀντίστοιχα καί τά παιδιά ἀγαποῦν τή μητέρα τους. Ἡ μητέρα κατά κανόνα ἀπολαμβάνει μεγάλη ἀγάπη ἀπ΄τά παιδιά της.  Τά παιδιά πλησιαζουν τήν μητέρα πολύ πιό εὔκολα ἀπό ὁποιοδήποτε ἄλλο πρόσωπο.
Γιά αὐτό ἡ μητέρα παίζει ἕνα κύριο ρόλο στήν  ἀγωγή. Ἀκόμα καί ὅταν ἡ μητέρα μαλώσει τά παιδιά, λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἀκόμα καί ἄν τά ξυλοφορτώσει, κατόπιν τά παιδιά θά τρέξουνε πάλι στήν ἀγκαλιά της.
Τά παιδιά προτιμοῦνε τήν μητέρα περισσότερο  ἀπό ὅλα τά ἄλλα πρόσωπα, εἴτε μέσα, εἴτε ἔξω ἀπό τήν οἰκογένεια. Τίποτα δέν εἶναι ἀσφαλέστερο καί ἀναγκαιότερο, γιά τά παιδιά, λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἀπό τήν μητρική ἀγκαλιά.  Ἐπομένως θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἡ ἀγαπητική σχέση τῆς μητέρας μέ τό παιδί, εἶναι τό καταλληλότερο πλαίσιο-περιβάλλον ἐντός τοῦ ὁποίου μπορεῖ νά γίνει ἡ ὀρθόδοξη ἀγωγή.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κατ’ ἐξοχήν ἐπηρεάζονται ἀπό τίς μητέρες τους. Πίσω ἀπό τούς λεγόμενους μεγάλους, κρύβονται συνήθως μεγάλες μητέρες.  Μητέρες δηλαδή πού ἔκανα σωστή ὀρθόδοξη, «ἐν
παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» ἀγωγή.
Ἀπ΄τήν ἄλλη μεριά καί ἡ ἀγάπη τοῦ παιδιοῦ πρός τήν μητέρα του, θά πρέπει νά ἀξιοποιηθεῖ.  Εἶναι κάτι πολύ θετικό καί πολύ βοηθητικό στήν ἀγωγή.  Θά πρέπει ἡ μητέρα νά τήν «ἐκμεταλευτεῖ», μέ τήν καλή ἔννοια, καί νά ἐμφυσήσει στό παιδί της, τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη.  Δέν πρέπει νά ἀδιαφορήσει, οὔτε νά ἀκολουθήσει αὐτές τίς λεγόμενες «μοντέρνες» ἀντιλήψεις, πού δέν εἶναι καθόλου μοντέρνες... ἀντίθετα εἶναι πολύ παλαιές...εἶναι τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, τοῦ ἀρχαίου ἐχθροῦ, ὁ ὁποῖος λέει: «ἄφησε τό παιδί νά κάνει ὅ,τι θέλει».

5. Η ΑΣΚΗΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΚΑΙ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.

Δέν πρέπει ἠ μητέρα νά ἀκολουθήσει αὐτήν τήν ὀλέθρια «συνταγή». Οὔτε πρέπει νά ρωτάει τό παιδί  γιά τό «τί θέλει» καί... «ὅ,τι θέλει τό παιδί νά τό κάνει ἡ μητέρα». Δέν πρέπει νάγίνει ὑποτακτική τοῦ παιδιοῦ ἡ μητέρα. Μέ πολλή διάκριση ἴσως κάποτε, χρειασθεῖ νά «κάνει ὑπακοή» στό παιδί της, ἀλλά δέν θά πρέπει νά γίνει αὐτό ὁ κανόνας.
Γνώρισμα τῆς μητέρας δέν εἶναι τό «τίκτειν», δηλ. ἡ γέννηση παιδιῶν, λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος. Προσέξτε...Στήν κοινωνία ἐπικρατεῖ ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ γυναῖκα εἶναι γιά νά γεννάει παιδιά. Ὄχι, λέει ὁ ἱερός Πατήρ, δέν εἶναι γι’ αὐτό.
- Ποιό εἶναι τό γνώρισμα τῆς μητέρας;
- Τό γνώρισμα τῆς μητέρας εἶναι ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν.  Τό «τίκτειν», τό νά γεννᾶ παιδιά εἶναι δῶρο τῆς φύσεως, δῶρο τοῦ Θεοῦ δηλάδή, ἀφοῦ καί τήν φύση ὁ Θεός τήν ἔκανε.  «Τό τίκτειν» εἶναι δῶρο, δέν εἶναι κᬬ¬¬τό-ρθωμα τῆς μάννας.  Τό κατόρθωμα τῆς μάννας εἶναι τό νά δώσει σωστή ἀγωγή στά παιδιά. Τότε φέρει ἐπάξια τόν τίτλο μάννα, τότε εἶναι πραγματική μητέρα.
Ἡ ἀνατροφή ἤ ὄχι , ἡ σωστή διαπαιδαγώγηση, ἡ ἐσφαλμένη, ἤ καί ἡ ἀνύπαρκτη κάποιες φορές, εἶναι κάτι πού ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἐλεύθερη προαίρεσή τῆς μητέρας (ἄν θέλει τό κάνει), ἐνῶ τό «τίκτειν» εἶναι τῆς φύσεως.
Θά γεννήσει ἀφοῦ ἔλθει εἰς γάμου κοινωνίαν, ἔτσι εἶναι ἡ φυσική τάξη.  Τώρα, θά μοῦ πεῖτε, ὅτι ὑπάρχουν καί κάποιες, οἱ ὁποῖες παρασύρονται ἀπό τόν «ἀνθρωποκτόνο» καί τά σκοτώνουν τά παιδιά τους πρίν τά γεννήσουν... Αὐτό ἄς μή τό σχολιάσουμε τώρα. Ὁμιλοῦμε γιά τήν φυσική τάξη, πού ἀκολουθεῖ τήν ἔλευση «εἰς γάμου κοινωνίαν». Ἄν ἡ μητέρα ἔχει φόβο Θεοῦ καί προσεύχεται καί εἶναι γιά τό καλό της, θά τήν εὐλογή¬σει ὁ Θεός, θά συλλάβει καί θά γεννήσει.  Αὐτό εἶναι τό κατόρθωμα τῆς φύσεως, τοῦ Θεοῦ δηλαδή...
Ἀπό ἐκεῖ καί μετά ἀρχιζει νά παίζει ἀποφασιστικό ρόλο καί ἡ ἀνθρώπινη προαίρεση...νά  φανερώνεται ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή μητέρα.  Μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή της, μέ τήν ἐλεύ¬θ嬬ρη συνεργασία τῆς μητέρας μέ τή Θεία Χάρη ἐπιτυγχάνεται ἡ σωστή ἀγωγή, τό δόσιμο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς στό παιδί. Ὄχι ἁπλῶς ἡ μετάγγιση τῆς βιολογικῆς ζωῆς, τῆς σωματικῆς συντήρησης καί αὔξησης, ἀλλά τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Ἄν θυμᾶστε ἀπό τήν Ἱστορία, οἱ ἀρχαῖοι ὁμιλοῦσαν γιά τό «εὖ ζῆν». Ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ὅτι «τό ζῆν μοῦ τό δώσανε οἱ γονεῖς μου καί τό εὖ ζῆν μοῦ τό ἔδωσε ὁ δάσκαλός μου ὁ Ἀριστοτέλης».
Σήμερα εἴμαστε βέβαιοι ὅτι «τό εὖ ζῆν» τό δίνει βεβαίως ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ Χριστός μας, ἀλλά διά μέσου τῆς μητέρας καί τοῦ πατέρα. Ὁ πατέρας, ἄς μήν τό ξεχνᾶμε, ἔχει τόν κύριο καί τόν πιό ὑπεύθυνο ρόλο στήν ἀγωγή σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο.

συνεχίζεται ...