Κεφάλαιον Η΄ - Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας. Επιστολή 4η-5η

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄
 

Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας

4η.Επιστολή

Τους εφιάλτας του ύπνου και τας ταραχάς, λογίζου ότι είναι φουρτούνα του φθόνου του διαβόλου, θέλοντας να σε φοβίση εις την αρχήν του πνευματικού δρόμου, ίνα είπης ότι, εάν εις την αρχήν του δρόμου συναντώ τοιούτους πειρασμούς υπέρ δύναμιν, μέχρι τέλους ποίος ημπορεί να ανθέξη; Και έτσι λοιπόν ο σατανάς εμπείρως και με επιστήμην εργάζεται την κακήν του τέχνην, έχοντας αρκετόν απολογισμόν κολασμένων ψυχών με αυτόν τον τρόπον. Αλλά ημείς γνωρίζομεν τας παγίδας αυτού εκ πείρας. Κατ’ αρχάς έχει δυσκολίαν ο δρόμος, μετά ανάπαυσιν, χαράν, αγαθήν πληροφορίαν εις την μεγάλην ελπίδα της σωτηρίας μας. «Του βίου την θάλασσαν υψουμένην καθορών, των πειρασμών τω κλύδωνι» κ.λ.π.
Τρικυμία και ευδία, πόλεμος και ειρήνη, υγεία και ασθένεια, κέρδος και ζημία, ούτω χαρακτηρίζεται ο δρόμος της ζωής εκάστης ψυχής. Κατάπαυσις του τοιούτου δρόμου ο θάνατος. Λοιπόν, ψυχή ευλογημένη, μη δειλιάσης εις τον δρόμον της σωτηρίας σου. Μαζί θα βαδίσωμεν τον δρόμον βοηθούμενοι ο ένας από τον άλλον. Η χάρις του Θεού η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, αύτη έσται μεθ’ ημών, περισφίγγουσα τους χαλαρούς μας λογισμούς και προς υπομονήν αλείφουσα ημάς, έως ότου έλθη το κέλευσμα του Παντοκράτορος, ίνα το μεν σώμα αφήσωμεν εδώ, η δε ψυχή ανέλθη εις ουρανούς.



5η.Επιστολή

Μου γράφεις εις την πρώτην σου επιστολήν ότι ο Δαυϊδ γράφει: «Ου δώσω σάλον τω δικαίω» (Ψαλμ. 54,22). Εδώ εννοεί την τρικυμίαν εκείνην, η οποία δεν θα επιφέρη εις τον δίκαιον την οικτράν έκβασιν, αλλά θα είναι δοκιμασία εξ αγάπης προς αγαθήν έκβασιν και τέλος αγαθόν. Διότι δια του αγαθού
σάλου, όχι μόνον σώζονται αι των δικαίων ψυχαί, αλλά και τελειοποιούνται. Εάν έλειπαν αι τρικυμίαι, ουδείς ο σωζόμενος. Μου γράφεις εις την δευτέραν σου επιστολήν, ότι εις την Γραφήν είναι γεγραμμένον, «οι δειλοί να μη εξέρχωνται εις πόλεμον». Ναι, αυτό όμως ισχύει δια τον σωματικόν πόλεμον, διότι οι δειλοί δύνανται να προξενήσουν κακόν εις τους ανδρείους. Εις τον πνευματικόν όμως πόλεμον δεν είναι ούτως, αλλά οι δειλοί ενθαρρύνονται εκ των ανδρείων και εμπείρων. Τότε μόνον βλάπτουν άνθρωπον οι πνευματικοί, όταν μη έχοντας πείραν διδάσκουν αντίθετα, δηλαδή δίδουν φάρμακα αντίθετα προς την ασθένειαν του εξομολογουμένου. Ο δειλός εις τον πνευματικόν πόλεμον εις τούτο βλάπτεται: εις το ότι δεν προχωρεί πνευματικώς, αλλά, όταν φωνάζη το έλεος του Θεού, σώζεται. Δεν έχει την ανδρείαν δια μεγάλας μάχας, αλλά κάτι κάμνει δια να σωθή και όσον εργάζεται, τόσον μισθόν και θα λάβη. Δικαιωθέντες οι άγιοι, έτσι επειράζοντο, ή διότι υστερούντο εις κάτι, ή δια να δοξασθούν περισσότερον, καθ’ ότι είχον πολλήν υπομονήν και μη θέλοντας ο Θεός να μείνη αργή η υπόλοιπος υπομονή, άφηνε να πειράζωνται, αλλά πάντοτε εις αγαθήν έκβασιν κατέληγον οι πειρασμοί των.

17 Μονές σε Αμερική Καναδά -Εφραίμ Φιλοθείτη

Από το βιβλίο ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ του Γέροντος Εφραίμ 

Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας  Αργυρακόπουλος