Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Εφραίμ, προηγουμένου Ι.Μ. Φιλοθέου - Κεφ.Ε' Α΄ Περί Υπακοής,

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε΄

Α΄ Περί Υπακοής, Παρακοής και Εκκοπής Θελήματος

Λόγος πρώτος   Περί Υπακοής

Και άλλοτε σας έχω διηγηθή, αλλά και για τους νεωτέρους, που δεν έχουν ακούσει, θα ήθελα να αναφερθώ και να σας δώσω κατά κάποιον τρόπον να καταλάβετε το τι είναι υπακοή.
Στα Κατουνάκια ήταν ένας Γέροντας ονόματι Κύριλλος, και είχε έναν υποτακτικό. Ο υποτακτικός αυτός εστενοχωρούσε και ελυπούσε τον Γέροντά του με τις συχνές του παρακοές. Με τον καιρόν ο υποτακτικός αυτός άρχισε να μη νοιώθη καλά από σωματικής απόψεως. Πριν ολοκληρωθή ο δαιμονισμός του, ενεργούσε σαν παράλογος άνθρωπος. Πήγαινε με τους πατέρες τους ιδικούς μας, τον πατέρα Αθανάσιο, τον πατέρα Ιωσήφ και μάζευε λεπτόκαρα, αλλά δεν ημπορούσε.
Ο άνθρωπος αυτός μύριζε σαν θειάφι, αυτό το γνωρίζω και από προσωπική μου πείρα. Είχε ανωμάλους λογισμούς μέσα του, από την όψιν του φαινόταν η όλη του κατάστασις. Ερχόταν πότε-πότε και εις τον Γέροντα τον ιδικόν μας, τον Γέροντα Ιωσήφ και έλεγε τους λογισμούς του και τον συμβουλευόταν, αλλά δεν έκαμνε υπακοήν σε τίποτε.
Πριν πεθάνη ο Γέροντάς του, ο π. Κύριλλος, του είπε: «παιδί μου, όταν πεθάνω, να με θάψης εδώ». Αυτός όμως, όταν πέθανε ο Γέροντάς του, τον έθαψε αλλού. Οι άλλοι πατέρες τον συμβούλεψαν να
μη παρακούση έστω και τώρα, και να κάνη την τελευταίαν επιθυμίαν του Γέροντός του, αλλά αυτός απαντούσε: «Όχι, εγώ θέλω εδώ να τον θάψω». Αφού τον έθαψε, τότε φάνηκε μπροστά του ο διάβολος και του λέγει: « Εγώ ρε σου τα έκανα όλα, εγώ σε έσπρωχνα να στενοχωρής τον Γέροντά σου με τις παρακοές σου», και όπως άνοιξε το στόμα του, μπήκε μέσα του ο διάβολος, έκτοτε έκανε τρέλλες… Όταν έψαλλαν το Χερουβικό κορόϊδευε, έκανε σαν λύκος, σαν θηρίο. Πήρε το τσεκούρι και έσχισε την εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, γύριζε εδώ και εκεί, πότε-πότε ερχόταν στα καλά του.
Μια ημέρα ήταν μεσημέρι, ακούγονται φωνές αλεπούς.
Μου λέγει ο πατήρ Ιωσήφ ο Κύπριος: Για κοίτα αναίδεια που έχει η αλεπού, ημέρα μεσημέρι δεν φοβάται και φωνάζει. Του λέγω: Δεν είναι η αλεπού, είναι ο δαιμονισμένος, ο πατήρ Ιωάννης. Δεν πιστεύω, μου ξαναλέγει. Τότε περίμενε και θα ιδής, του λέγω. Και πράγματι, μετά από λίγο, περνάει μπροστά από το σπίτι μας ο πατήρ Ιωάννης! Για να καταλάβετε την υπακοή και επί πλέον και για παραδειγματισμόν, σας τα λέγω όλα αυτά, γιατί θα σας χρησιμεύσουν πολύ στο μέλλον.

(Β΄ μέρος )

Μια φορά πάλι, ο πατήρ Ιωάννης, που ήταν στα καλά του, είχε έρθει να ιδή τον Γέροντά μου, τον Γέροντα Ιωσήφ. Κατά την τάξιν που είχαμε εκεί και κατά την εντολήν του Γέροντος, εγώ έπρεπε να φύγω. Μόλις έβλεπα ξένον χανόμουν. Μόλις ήρθε λοιπόν, επήγα στο διπλανό κελλάκι και κάθησα εκεί. Ο Γέρων Ιωσήφ καθόταν σ’ ένα σκαμνάκι, ήρθε ο πατήρ Ιωάννης και κάθησε κοντά του. Εγώ ήξερα από τον Γέροντά μου, ότι αυτός ήταν δαιμονισμένος, γιατί μου έλεγε συχνά ο Γέροντας περί αυτού για νουθεσία και για πείρα. Καθισμένος λοιπόν στο διπλανό κελλί, σκέφθηκα να καθήσω, να ακούσω τι θα ειπή ο πατήρ Ιωάννης και τι θα τον συμβουλεύση ο Γέροντας, από περιέργεια και για να ωφεληθώ. « Γέροντα, άρχισε να λέγη ο πατήρ Ιωάννης, όταν με πιάνη το δαιμόνιο, με σηκώνει επάνω, με χτυπάει, λέγω ασυνάρτητα λόγια, κάνω παράλογα πράγματα και εγώ βρίσκομαι θεατής των όσων κάνει το σώμα μου και όσων λέει στόμα μου! Και είμαι θεατής, και δεν μπορώ να κάνω τίποτε και τα μέλη μου όλα υπακούουν στο διάβολο!».
Όταν ήμασταν στη Ν. Σκήτη, είχαμε πολλές δουλειές και φασαρίες φτιάχνοντας το κελλί. Ο πειρασμός έβαλε τον π…. να με στενοχωρήση δια κάτι. Του έλεγα, «Μη κάνης έτσι, δεν σε συμφέρει». Τέλος πάντων, ο Θεός για να του δώση προσωπική πείρα και να δη ότι δεν πρέπει έτσι να φέρεται, μια ημέρα στο Μεγάλο Απόδειπνο ( ήταν Μ. Τεσσαρακοστή ) εκεί που διάβαζε στο αναλόγιο και εγώ καθόμουν στο Γεροντικό στασίδι, για μια στιγμή σταματάει το διάβασμα, έρχεται μπροστά μου και μου λέγει κατατρομαγμένος:
--Γέροντα, δαιμονίζομαι!
--Γιατί του λέγω;
--Να, απαντά, κάθε δάκτυλό μου γίνεται ίσα με το μπράτσο μου. Το χέρι μου πρήζεται και γίνεται τριπλάσιο, τετραπλάσιο, κατά δαιμονικήν ενέργεια! Χάνομαι, Γέροντα, σταύρωσέ με, θα δαιμονισθώ.
Τότε τον σταυρώνω και του λέγω:
-- Άντε πήγαινε τώρα να διαβάσης το Απόδειπνο και άλλη φορά να προσέχης να μην αντιλογής και να μην έχης διαφορετική γνώμη από του Γέροντος, διότι δεν σε συμφέρει.
Με το σταύρωμα λοιπόν απηλλάγη και συνήλθε, και ήλθε στον εαυτόν του και πήγε τρέμοντας και εδιάβαζε.

17 Μονές σε Αμερική Καναδά -Εφραίμ Φιλοθείτη

Από το βιβλίο ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ του Γέροντος Εφραίμ 

Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας  Αργυρακόπουλος