Ιερεύς τις του 20ου αιώνος. Β' Μέρος

-Ήμασταν μια παρέα φίλοι που τελειώσαμε τη σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστόνη. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε ιερείς. Ο καλύτερος όλων μας πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας. Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να πίνω. Τέλος πάντων σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν έπινα έτρεμα. Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματά μου. Στην αρχή το έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δεν μεθούσα αλλά έπινα, ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι. Πειράχτηκε το ήπαρ μου.

     Όλο το θέμα ήταν μια πρόκληση για την ιατρική μου γνώση, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους.

-Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη μου λέει, τον είχα δάσκαλο τον Ρωμανίδη.

Στην νέα συνάντηση μας την επόμενη εβδομάδα κρατούσα στο χέρι μου το βιβλίο του Ρωμανίδη «Ρωμαίοι ή Ρωμιοί Πατέρες της Εκκλησίας». Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαο μου τον άρρωστο μου, τον βρήκα στο δωμάτιο του καθισμένο σε μια μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφαλαία. Χάρηκε σαν μικρό παιδί Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες,
βγαίνω σπάνια δεν έχω που να πάω δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες. Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε το σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας !!! 

-Ότι μας έλεγε ο γέρο Ιωσήφ αυτός το έβαλε στα πανεπιστήμια.
 

-Ποιος γέρο Ιωσήφ;

-Ο ησυχαστής, ο παππούς ο σπηλαιώτης. Τον γνώρισα το 1960 όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος στη Νέα Σκήτη με δεχόταν στο κελί του. Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτοβόλος, γλυκύς και αυστηρός. Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή μετά συζήτηση με τον λογισμό μετά συγκατάθεση!!! Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου. Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νίψη.

Αυτά που ο γέροντας τα παρέδωσε εμπειρικά ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε τα στήριξε αγιοπατερικά και

τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά εκεί στην Αμερική. Όταν έγινα ιερέας με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ, του έστειλα ράσα καλογερικά όχι κάτι ακριβό τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρι χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον επισκέφθηκα στο κελί του, όπως καθόταν είδα πίσω του στο πρεβάζι το δώρο μου ανέγγιχτο αμέσως σκούρυνε το πρόσωπο μου του λέω «Γέροντα σου έστειλα ένα δώρο μετά πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το άγγιξες!» 
μου λέγει:

-π. Νικόλαε παιδί μου δεν μου λείπει τίποτα έχω τον Χριστό.
Δεν μου λείπει τίποτα, το δώρο σου το είδα έσκισα μια άκρη και το είδα. Το άφησα εδώ χρόνια να μου λέει ο λογισμός άνοιξε το και εγώ να τον ξεχνώ αλλά να σε θυμάμαι. Θα μπορούσα να το είχα δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα έλα να βάλουμε τον πλάγιο του δευτέρου ήχο να παρηγορηθείς. 

Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο. Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το κομποσκοίνι εκτός της Θείας Λειτουργίας.

-Πάτερ απορώ πως εσείς που γνωρίσατε ένα τόσο άγιο άνθρωπο πέσατε σε αυτό το πάθος της οινοποσίας. Η προσευχή δεν σας προστάτεψε δεν σας βοήθησε να γλιτώσετε από τον πειρασμό αυτόν;

-Ευάγγελε μη ξεχνάς το αρκεί σοι η χάρις μου του Παύλου.

-Ξέρετε με σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.

-Σε σκανδάλισε ή σε φόβισε για το ευόλισθον της φύσης μας;
Είσαι αυτάρκης στην νομιζομένη σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χαλάσεις μήπως κάνεις κάποιο λάθος και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους.
Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Αδελφέ μου και φίλε μου η νεότητα του είναι κακός σύμβουλος όπως και σε μένα κάποτε. Η πείρα του βίου και η συναντίληψη της χάριτος με έπεισε ότι όποιος και αν είμαι ότι και εν κάνω είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω ελέησον με ο Θεός, ελέησον με Κύριε ως οίδας και ως θέλεις ελέησον με. Και λέω μέσα μου όλοι σώζονται, εγώ κολάζομαι. Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία. Ελπίζω στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ΄αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου.

Και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος τελείωνε. Πάτερ θέλετε να σας φέρω κάτι στην επόμενη συνάντηση μας;

 -Ναι θέλω επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξε με να βγω στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δω να δω τα ματάκια του να παρηγορηθώ.

συνεχίζεται...

ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ  

agiabarbarapatras.blogspot.com