Ο Βάκχος ζει και βασιλεύει εις το πρόσωπον του Εωσφόρου.

Μία διαφορετικὴ προσέγγισις τῶν καρναβαλικῶν ἀθλιοτήτων

Εισήλθαμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, στὸ ἅγιο Τριώδιο, στὴν ἱερότερη ἑορτολογικὴ περίοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, κατὰ τὴν ὁποία μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν πνευματική μας ὑστέρηση, νὰ βιώσουμε τὴν σωτήρια κλήση μας γιὰ μετάνοια καὶ νίψη καὶ νὰ κάνουμε τὸν προσωπικό μας ἀγώνα γιὰ τὴν πνευματική μας ἀναγέννηση. 

Ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου εἶναι ἕνα νοητὸ στάδιο πνευματικοῦ ἀγώνα, στὸ ὁποῖο καλεῖται κάθε πιστὸς νὰ τρέξει τὸν καλὸ ἀγώνα τῶν ἀρετῶν, νὰ ἀποβάλλει κάθε παρείσακτο ἁμαρτωλὸ στοιχεῖο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὸ ὁποῖο ὑπάρχει ὡς θανατηφόρος ἰός, ποὺ δηλητηριάζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ὁδηγεῖ ἀργά, ἀλλὰ σταθερά, στὸν πνευματικὸ θάνατο. Μόνο ἔτσι θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ προσκυνήσουμε πνευματικὰ καθαροί τὸ θεῖο Πάθος τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ καὶ νὰ ἑορτάσουμε μὲ ἀγαλλίαση τὴ λαμπροφόρο Ἀνάστασή Του.

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καθόρισε κλιμακωτοὺς τρόπους καθάρσεως καὶ ἀσκήσεως τῶν πιστῶν, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴ συνειδητοποίηση τῆς τραγικῆς καταστάσεως, ποὺ προκάλεσε ἡ ἁμαρτία στὸν κόσμο. 

Καταδεικνύει μὲ θαυμαστὴ ἀκρίβεια τὴν παρεκτροπὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ θεοδημιούργητη φύση του καὶ τὴν ὑποβίβασή του σὲ ζωώδεις καταστάσεις μὲ τὴν κυριαρχία τῶν ἐνστικτωδῶν παρορμήσεων. 

Τὸ «κατὰ φύσιν ζῆν» τοῦ ἀρχαίου εἰδωλολατρικοῦ κόσμου δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν κτηνώδη ζωὴ τοῦ ξεπεσμένου πνευματικὰ ἀνθρώπου.

Κύρια μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι νὰ μᾶς ἀνασύρει κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ἀπὸ τὴ λασπώδη τάφρο τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν ἀγελαία κατάσταση καὶ νὰ μᾶς ἀποκαταστήσει στὴν πρὸ τῆς πτώσεως θεοειδῆ κατάστασή μας.
Ὅμως ἀλίμονο! Ὁ κόσμος τῆς πτώσεως, τῆς
ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς ἀνθίσταται σθεναρὰ σὲ μιὰ τέτοια ἀλλαγή. 

Ὁ διάβολος,ποὺ κινεῖ τὰ νήματα τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας ἐγείρει ἰσχυρότατες ἀντιδράσεις, ὥστε νὰ ματαιωθεῖ ἡ πνευματικὴ ἀποκατάσταση καὶ ἡ ἐν Χριστῷ μεταμόρφωση τῶν ἀνθρώπων.

Τίς ἅγιες ἡμέρες τῶν πρώτων ἑβδομάδων τοῦ Τριωδίου, μὲ τὰ ἐπὶ γῆς ὄργανά του, ὀργανώνει τὰ αἴσχιστα καρναβαλικὰ δρώμενα, τὰ ὁποῖα ἔχουν σαφέστατα χαρακτήρα
ἔκρηξης τῶν πιὸ ταπεινῶν ἀνθρωπίνων παρορμήσεων. 

Τὴ χρονικὴ περίοδο, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖ τὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα νὰ ἀποβάλουν τὴν κτηνώδη κατάντια τους, ὁ διάβολος ἐπιχειρεῖ νὰ τὰ ἀποκτηνώσει περισσότερο μὲ τὰ ἄθλια καρναβαλικὰ δρώμενα!
Στὸν παγανισμὸ ἡ ἁμαρτία καὶ κάθε ἠθικὴ ἐκτροπὴ ἦταν συνδεδεμένα μὲ τὴν εἰδωλολατρικὴ θρησκευτικὴ πίστη. 

Σὲ ὅλα τὰ εἰδωλολατρικὰ θρησκεύματα ὑπῆρχαν «θεότητες» – προστάτες τῶν
ἀνθρωπίνων παθῶν, ὅπως τῆς ἐκδίκησης, τοῦ μίσους, τοῦ φόνου, τῆς ἀπάτης, τοῦ ψεύδους, τῆς κλοπῆς, τῆς ἀτιμίας, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας, τῆς ἀχαλίνωτης ἐρωτικῆς λαγνείας, τῶν σεξουαλικῶν διαστροφῶν, τῶν ὀργίων, τῆς μέθης, τῆς κραιπάλης, κ.λπ.
Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὅλοι τους σχεδὸν οἱ «θεοὶ» ἀντιπροσώπευαν ἀνθρώπινα πάθη. Ὅμως ἀφότου «ἦρθε» στὴν Ἑλλάδα τὸν 8ο π.Χ. αἰώνα ὁ φρυγικὸς ἀγροτικὸς «θεὸς» τῆς γονιμότητας καὶ τῶν ὀργίων Σαβάζιος, μέσῳ τῆς Θράκης, ὁ ὁποῖος μετονομάστηκε Διόνυσος ἢ Βάκχος, συμπεριέλαβε στὸ πρόσωπό του τὴν προστασία ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν!

Δὲν θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ φοβερὰ ἐγκλήματα καὶ τὴ βία, ἡ ὁποία ἄγγιξε τὰ ὅρια τῆς γενοκτονίας, ποὺ ἄσκησαν οἱ λατρευτές του προκειμένου νὰ ἐπιβάλουν τὴ λατρεία του στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, καὶ ποὺ μιὰ μικρὴ γεύση παίρνουμε ἀπὸ
τὸ δράμα τοῦ Εὐριπίδη «Βάκχες».

Οὔτε θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ ἀκραῖο μυστικιστικὸ κίνημα τοῦ «ὀρφισμοῦ», ποὺ ξεπήδησε μέσα ἀπὸ τὴ διονυσιακὴ λατρεία καὶ ποὺ βύθισε τὴν Ἑλλάδα σὲ ἀπερίγραπτη κατάσταση δεισιδαιμονίας. Θὰ σταθοῦμε σὲ αὐτὴ καθʼ ἐαυτὴ τὴ διονυσιακὴ λατρεία, τῆς ὁποίας βασικὸς χαρακτήρας καὶ κύριο στοιχεῖο ἦταν τὰ ἀκατονόμαστα ὄργια, ὁ χυδαῖος ἐρωτισμός, οἱ πάσης φύσεως ἠθικὲς παρεκτροπές, ἡ παθολογικὴ ἔκσταση μέχρι τοῦ σημείου τῆς ὠμοφαγίας ζωντανῶν ζώων ἢ καὶ ἀνθρώπων!
Σύμφωνα μὲ τοὺς εἰδικούς τὸ διονυσιακὸ πνεῦμα ἦρθε, ἐπιβλήθηκε καὶ ἐκτόπισε τὸ ἀπολλώνιο πνεῦμα, δηλαδὴ τὸ μέτρο καὶ τὴ νηφαλιότητα. 

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ διονυσιακὴ λατρεία ἐπιβλήθηκε ἀπὸ ἀπολυταρχικὰ καθεστῶτα, ὅπως ἐκεῖνο τῶν Πεισιστρατιδῶν τὸν 6ο π.Χ. αἰώνα στὴν Ἀθήνα, ὡς στροφὴ τῶν λαϊκῶν μαζῶν στὸν ἡδονισμό, τὶς ἠθικὲς ἐλευθεριότητες καὶ τὴ μέθη, προκειμένου νὰ μὴ διαμαρτύρονται γιὰ τὴν πολιτικὴ καταπίεση!
        Οἱ ἀμόρφωτες καὶ δεισιδαίμονες μάζες συμμετεῖχαν μὲ πάθος σὲ αὐτὲς τὶς αἰσχρὲς ἑορτές, διότι οἱ ἰθύνοντες προνόησαν νὰ προσδώσουν σὲ αὐτὲς ἀφάνταστη ἐλευθερία ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ ταπεινὰ ὁρμέμφυτα τῶν θρησκευτῶν. 

Μοιχοί, πόρνοι, ὁμοφυλόφιλοι καὶ κάθε λογὶς ἀνώμαλοι, κρυμμένοι πίσω ἀπὸ τὰ εἰδεχθῆ προσωπεῖα, μποροῦσαν νὰ ἱκανοποιήσουν τὰ αἰσχρὰ πάθη τους «νόμιμα», ἐκτελώντας τὰ θρησκευτικά τους καθήκοντα! 

Τὸ χειρότερο ἀπʼ ὅλα εἶναι ὅτι ἀναγκάζονταν μὲ τὸ ζόρι οἱ γυναῖκες, ποὺ ἦταν κλεισμένες στοὺς γυναικωνίτες νὰ βγαίνουν τὶς ἡμέρες τῶν «ἑορτῶν» στοὺς θορυβώδεις δρόμους καὶ νὰ παίρνουν μέρος στὶς τελετές, ὑποκύπτοντας στὶς βρωμερὲς ὀρέξεις τοῦ κάθε ἀνώμαλου καὶ αἰσχροῦ ἄνδρα θρησκευτῆ, ὡς δῆθεν ὑποταγὴ στὸ θέλημα τοῦ Διόνυσου!

Ἡ σεξουαλικὴ κακοποίησή τους θεωροῦνταν θρησκευτικὴ πράξη λατρείας πρὸς τὸ «θεό»!
Ἡ βωμολοχίες, οἱ ἄσεμνες χειρονομίες, οἱ περιφορὲς τῶν φαλλῶν, δηλαδὴ τεραστίων ὁμοιωμάτων τοῦ ἀνδρικοῦ ὀργάνου, οἱ ξέφρενοι ὀργιαστικοὶ χοροί, ἡ οἰνοποσία μέχρι καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ θανάτου, οἱ ὑστερικὲς κραυγές, οἱ εἰδεχθεῖς μεταμφιέσεις, ὁ δαιμονικὸς θόρυβος καὶ ἡ ἐκκωφαντικὴ μουσική, τῶν αὐλῶν καὶ
τῶν τυμπάνων συνέθεταν ἕνα νοσηρὸ μυστικιστικὸ κλίμα. 

Ἦταν μιὰ ἀνοικτὴ τεράστια μαγικὴ τελετουργία γιὰ νὰ ξορκιστοῦν οἱ κακὲς δαιμονικὲς δυνάμεις.
Βεβαίως ὑπῆρχαν καὶ χειρότερα. Γυναῖκες – λάτρισσες τοῦ Βάκχου, οἱ διαβόητες μαινάδες, καταλαμβάνονταν ἀπὸ φοβερὴ μανία, ἔπεφταν σὲ ἀνείπωτη ἔκσταση, ἔφευγαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ περιπλανιόνταν στὶς ἐρημιὲς τὶς νύχτες οὐρλιάζοντας σὰν ἄγρια θηρία.

Ἂν τύχαινε καὶ ἔβρισκαν μπροστά τους κάποιο ζῶο τὸ ξέσκιζανκαὶ ἔτρωγαν τὶς σάρκες του ὠμές. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις κατακρεουργοῦσαν ἀνθρώπους καὶ τοὺς ἔτρωγαν, ὅπως συνέβη μὲ τὸν Πενθέα στὸν Κιθαιρώνα, ποὺ τὸν κατακρεούργησε ἡ ἴδια ἡ μητέρα του Ἀγαύη, μαζὶ μὲ τὶς ἀδερφές του! 

Σὲ ἄλλες περιπτώσεις μητέρες μέσα στὴ διονυσιακὴ παραζάλη τους κατακρεουργοῦσαν τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἔτρωγαν, ὅπως οἱ κόρες τοῦ Μινύα στὴ Βοιωτία!
Δὲν εἶναι λίγες οἱ φωνὲς διαμαρτυρίας ἀπὸ φωτισμένα μυαλὰ τῆς ἀρχαιότητας κατὰ τῶν ἐμετικῶν διονυσιακῶν ἑορτῶν, μὲ πρῶτο τὸν προσωκρατικὸ φιλόσοφο Ἠράκλειτο τὸν Ἐφέσιο (570 – 489), ὁ ὁποῖος ἀπειλοῦσε ὅσους ἔπρατταν τέτοιες φρικαλεότητες καὶ ἀσχήμιες καὶ λάβαιναν μέρος στὰ ἀπαίσια «ἱερὰ ὄργια» καὶ στοὺς αἰσχροὺς καὶ γελοίους βακχισμοὺς (Ἠρακλ. ἀπ. 90). 

Ὁ μεγάλος φιλόσοφος ἔσειε τὸ πῦρ τῆς θείας τιμωρίας κατὰ ὅλων τῶν «νυκτοπόλων, μάγων, βακχῶν, ληνῶν, μυστῶν» (Κλήμ. Ἀλεξ. Προτρεπτ.
22, 16 – 24). 

Χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, «Ὁ διονυσιακὸς μυστικισμὸς δίδασκε τὴν μέγιστη περιφρόνηση πρὸς τὸ ἀνθρώπινο λογικὸ» (P.Decharme Μυθολογία τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, μετ. Α. Καραλῆ, τόμ.2, σελ. 533) καὶ γιʼ αὐτὸ βρῆκε ἀντίπαλους τοὺς ἀρχαίους σοφούς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν χύδην ὄχλο, τοῦ ὁποίου ὑποτιμοῦσε τὸ λογικὸ καὶ τοῦ θώπευε τὰ ζωώδη πάθη!
Αὐτὰ γινόταν στὴν προχριστιανικὴ ἐποχή. Ὅμως καὶ στοὺς μετὰ τὸ Χριστὸ χρόνους οἱ ἀσχήμιες αὐτὲς δὲν ἔπαψαν ποτὲ νὰ ὑπάρχουν, ὡς ἀπόδειξη ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἀκόμη παρὼν στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία! 

Οἱ κατʼ ὄνομα χριστιανοὶ συνεχίζουν νὰ λατρεύουν τὸν ἀπαίσιο «θεὸ» τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν Βάκχο, μὲ τὰ καρναβάλια, ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ σύγχρονες διονυσιακὲς ἑορτές.
Σὲ πολλὲς περιπτώσεις μάλιστα τείνουν νὰ ξεπεράσουν τὶς ἀθλιότητες τῆς ἀρχαιότητας, ὅπως εἶναι τὸ ἐμετικὸ καρναβάλι τοῦ Τιρνάβου, ὅπου θλιβερὲς γυναῖκες ἀσπάζονται μὲ «κατάνυξη» τοὺς τεράστιους «φαλλούς», ξεδιάντροπα, μπροστὰ στὶς τηλεοπτικὲς κάμερες!

Φρόντισε ὁ διάβολος, ὡς ἄλλος Βάκχος, μὲ τὰ ἐπὶ γῆς ὄργανά του νὰ γίνονται τὰ αἴσχιστα αὐτὰ δρώμενα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου. Αὐτὸ δὲν εἶναι τυχαῖο. Ἐπιχειρεῖ μέσω αὐτῶν νὰ ἀποσπάσει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ πνευματικὸ καὶ νηπτικὸ προσκλητήριο τῆς Ἐκκλησίας γιὰ ψυχοσωματικὴ κάθαρση.

Ὕστερα ἀπὸ μιὰ κραιπάλη περίπου τεσσάρων ἑβδομάδων εἶναι δύσκολο ἕως ἀδύνατο νὰ ἐπέλθει κατάνυξη, ἠρεμία, περισυλλογὴ καὶ διάθεση γιὰ μετάνοια
στὶς ψυχὲς ὅσων ἔλαβαν μέρος στὰ διονυσιακὰ δρώμενα.

Ἡ ἰσορροπία μεταξὺ ἁμαρτίας καὶ καθάρσεως εἶναι λεπτότατη καὶ δὲ χωράει πειραματισμούς. Ἡ ἁμαρτία πωρώνει ἐπικίνδυνα τὸν ἄνθρωπο, τὸν αἰχμαλωτίζει μὲ τὰ πάθη, ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ αὐτά. 

Φυσικά τὰ καρναβάλια αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ σκοπὸ ἐξυπηρετοῦν.
       Παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο πώς, παρʼ ὅλες τὶς ἐπισημάνσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, πολλοὶ χλιαροὶ χριστιανοὶ νὰ παίρνουν μέρος στὶς καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις. Ὀφείλουμε νὰ τοὺς κάνουμε γνωστὸ πὼς αὐτὸ ἀποτελεῖ σοβαρὸ ἀτόπημα, διότι ὅπως προαναφέραμε τὰ καρναβαλικὰ δρώμενα εἶναι οὐσιαστικὰ θρησκευτικὴ λατρεία στοὺς παγανιστικοὺς «θεοὺς» τῶν παθῶν καὶ ἐν τέλει ἀποτελοῦν
λατρεία στὸ ἴδιο τὸν σατανᾶ, ἀφοῦ «πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5). 

Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἡ θέση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων στὴν Ἐκκλησία γίνεται προβληματική, διότι «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν, ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾶ» (Ματθ. 6, 24). 

Δὲ μποροῦμε νὰ ἰσχυριζόμαστε ὅτι λατρεύουμε τὸ Θεὸ καὶ ταυτόχρονα νὰ ἀποδίδουμε λατρεία στοὺς δαιμονικοὺς θεούς. 

Οἱ καρναβαλικὲς συνεστιάσεις ἔχουν ἀσφαλῶς τὸ χαρακτήρα τῆς βρώσεως εἰδωλόθυτων τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρικῆς θρησκείας, γιὰ τὶς ὁποῖες ὁ ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει στοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀπέχουν ὁλότελα ἀπὸ αὐτές.

Τὶς χαρακτηρίζει ὡς τράπεζες δαιμονίων, τονίζοντας μὲ ἔμφαση ὅτι, «οὐ θέλω ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι» (Α΄Κορ. 10, 20).

Ἐπίσης ὁ 62ος κανόνας τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου θέτει ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας ὅσους μετέχουν σὲ μεταμφιέσεις καὶ ὀργιαστικὰ καρναβαλικὰ ὄργια! Μὲ ἄλλα λόγια: δὲ μπορεῖ χριστιανὸς νὰ μετέχει στὶς αἰσχρὲς καρναβαλικὲς φιέστες!
Καλούμαστε, λοιπόν, ὡς συνειδητοὶ πιστοί τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτὴ τὴν ἱερὴ περίοδο, νὰ ἐντάξουμε στὸν προσωπικό μας ἀγώνα καὶ τὴν ἀντίστασή μας κατὰ τῶν αἰσχροτήτων τῆς νεοδιονυσιακῆς λατρείας.

Νὰ ἀντιτάξουμε στὶς καρναβαλικὲς ἀσχήμιες καὶ αἰσχρότητες τὴν προσευχή, τὴν κάθαρση, τὴ σοβαρότητα, τὴν καλλιέργεια τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καὶ πάνω ἀπʼ ὅλα νὰ διατρανώσουμε τὴν πίστη μας στὸν μόνο ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό. 

Νὰ κάνουμε γνωστὸ σὲ ὅλο τὸν κόσμο πὼς τὰ ἐπαίσχυντα καρναβαλικὰ δρώμενα ἐντάσσονται στὸ γενικότερο σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων νὰ θέσουν στὸ περι-
θώριο τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς ἀνθρώπους σὲ μιὰ σύγχρονη τερατώδη εἰδωλολατρία, ποὺ οἰκοδομεῖται στὰ ἀπόκρυφα ἄντρα τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου».

Νὰ καταγγείλουμε μὲ παρρησία τὴ δαιμονικὴ προσπάθεια τῶν ἐπὶ γῆς ὑπηρετῶν τοῦ Ἑωσφόρου νὰ λατρευτεῖ ὁ μιαρὸς ἀφέντης τους ὡς θεός, στὸ πρόσωπο τοῦ «θεοῦ» τῆς κραιπάλης Βάκχου. 

Νὰ μὴ ἔχουμε, τέλος, καμιὰ ἀμφιβολία πὼς ὁ Βάκχος ζεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἑωσφόρου καὶ ὁ Ἑωσφόρος λατρεύεται στὸ πρόσωπο τοῦ Βάκχου, αὐτὴ εἶναι ὅλη ἡ οὐσία τῆς φρενίτιδας τοῦ ἀποκριάτικου καρνάβαλου.

Ορθόδοξος Τύπος 12/2/2010