Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω (23 Ιανουαρίου)

 Ὁ Ὅσιος πατήρ ἡμῶν Διονύσιος εἶναι ἕνα λαμπερό ἀστέρι, ἀπό ἐκεῖνα πού λάμπουν στό νοητό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, καί μέ τήν θεϊκή τους λαμπρότητα καταυγάζουν τά σκότη τῆς γήϊνης ζωῆς μας.

        Ὑπῆρξε μία μεγάλη καί ὑπέροχη ἀσκητική φυσιογνωμία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, κατά πάντα ἐφάμιλλος καί ἰσοστάσιος τῶν μεγάλων καί θεοφόρων Πατέρων «τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων».

        Ἦταν μιά χαρισματοῦχος καί πολυτάλαντη προσωπικότητα. Ἐκ¬πλήσσεται κανείς, πῶς συνδυάζονται ἁρμονικότατα στό λαμπρό του βίο ἡ προδρομική του ἀσκητικότης μέ τόν ἀποστολικό ζῆλο καί τήν κοινωνική δράση, ὁ ἀναχωρητισμός τοῦ ἠσυχαστοῦ μέ τήν ὀργανωτικότητα καί τό διοικητικό χάρισμα τοῦ ἡγέτου, οἱ μυστικές ἀναβάσεις τοῦ θεωρητικοῦ μέ τούς αἱματηρούς ἀγώνας τοῦ πρακτικοῦ, καί τέλος ἡ προσήλωση πρός τήν «ἀκρίβεια» τῶν κανόνων μέ τήν φιλάνθρωπη συγκαταβατικότητα καί τήν οἰκονομία.

        Σπανίως βλέπει κανείς πρόσωπα μέ τόση εὐρύτητα διανοίας καί καρδίας!

        Ὁ ὀσιακός του βίος καθώς καί τά ἀναρίθμητα θαύματά του συνε¬τέλεσαν ὥστε νά καταξιωθῆ ὡς ἅγιος στήν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καί νά καταστῆ παμμακεδονική μορφή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἰδιαιτέρως δέ καύχημα καί προστάτης τῆς Πιερίας μας.

        Ὁ Ὅσιος Διονύσιος γεννήθηκε λίγο πρίν ἀπό τό 1500 μ.Χ. στό χωριό Σκλάταινα τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου τοῦ Νομοῦ Καρδίτσης, ση¬μερινή Δρακότρυπα.

        Προῆλθε ἀπό γονεῖς πτωχούς ἀλλά θεοσεβεῖς καί πιστούς. Τό πρῶτο του ὄνομα ἦταν

Δημήτριος καί ἀπό νωρίς ἔδωσε δείγματα ἀφοσιώσεως στόν Κύριο καί ἀγάπης πρός τόν μοναχισμό. Σέ ἡλικία περί¬που 18 ἐτῶν καί μετά τόν θάνατο τῶν γονέων του, πηγαίνει στά Μετεω¬ρα καί κείρεται ρασοφόρος μοναχός ὑπό τό ὄνομα Δανιήλ. Ἀργότερα, ζητώντας ἡσυχαστικώτερο τόπο, μεταβαίνει στό Ἅγιον Ὄρος, γί¬νεται μεγαλόσχημος μοναχός καί ἱερεύς, μετωνομασθείς Διονύσιος. Ἔζησε γιά ἕνα διάστημα στήν σκήτη τῆς Μονῆς Καρακάλου, μέ αὐστηρή ἄσκηση, προσευχή καί νηστεία. Ἡ ἰσάγγελη ζωή του, τόν ἐπέβαλε σέ ὅλους τούς Πατέρας
τοῦ Ἄθω, γι’αυτό καί ἀργότερα ἐξελέγη Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Φιλο¬θέου. Στήν Μονή ὅμως αὐτή, ἡ ὁποία τότε ἦταν ἀκόμη βουλγαρική, ὁ Ἅγιος συνήντησε μεγάλες ἀντιδράσεις, γι’αυτό καί ἀναγκάσθηκε νά ἐ¬γκαταλείψη τό Ἅγιον Ὄρος καί νά μεταβῆ, γύρω στό 1524, στήν πε¬ριοχή τῆς Βεροίας, στήν Μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τήν ὁποία καί ἀνεκαίνισε, καθιστώντάς την φάρο πνευματικό. Ἀλλά καί ἀπό ἐκεῖ ἀργότερα ἀνεχώρησε κρυφά, θέλοντας νά ἀποφύγη τήν ἐκλογή του ὡς ἐπισκόπου Βεροίας, ὅπως ζητοῦσε ὁ λαός ὅταν ἐχήρευσε ἡ ἐπισκοπή αὐτή.

        Ἔτσι τόν βλέπουμε νά γίνεται «οἰκιστής τοῦ Ὀλύμπου», ὅπου οἱ σπάνιες φυσικές ὀμορφιές καί τά δροσερά νερά του, φαίνεται ὅτι τόν ἀνέπαυσαν πλήρως.

        Ἐν τῷ μεταξύ ὑφίσταται πολλές ταλαιπωρίες, διωγμούς, συκοφα¬ντίες, ὅπως ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἕνεκα τῶν ὁποίων ἀναγκάζεται νά ἐγκατα¬λείψη - εὐτυχῶς προσωρινά - τόν ἀγαπημένο του Ὄλυμπο, καί νά μεταβῆ στό Πήλιο, κτίζοντας ἐκεῖ τήν Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος Σουρβίας.

        Ἀργότερα ὅμως ἐπιστρέφει θαυματουργικά στόν Ὄλυμπο, ὅταν τριετής παντελής ἀνομβρία, ἀποτέλεσμα τοῦ διωγμοῦ τοῦ Ἁγίου, ἀναγκάζει τόν διοικητή καί τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς νά τόν καλέσουν πίσω. Κτίζεται ἔτσι γύρω στό 1542 τό πρῶτο Μοναστήρι, πού σώζεται μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, πρός τιμήν καί πάλι τῆς Ἁγίας Τριάδος.

        Ἐδῶ ὁ Ἅγιος ἔζησε σάν ἐπίγειος ἄγγελος, γι΄αυτό καί γρήγορα συγ¬κέντρωσε γύρω του ἕνα πλῆθος Μοναχῶν, πού ἔκανε τήν Μονή του πραγματική Λαύρα. Ὡστόσο ὁ ἴδιος χρησιμοποιοῦσε ἀκόμη γιά προ¬σευχή καί ἡσυχία τά σπήλαια πού ὑπῆρχαν γύρω τῆς Μονῆς καί τά ὁποῖα εἶχε μετατρέψει σέ ναΐσκους. Ἐκεῖ ἔμεινε τόν περισσότερο χρό¬νο, ζώντας μέσα στό γνόφο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Κάποιες φορές, ἐρχόμενον ἀπό τά σπήλαια πρός τήν Μονή του, τόν εἶχαν δεῖ νά λάμπη ὁλόκληρος, λουσμένος στό ἀναστάσιμο φῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

        Ὁ Ἅγιος δέν παρέλειπε νά περιέρχεται, σάν ἄλλος Πρόδρομος τοῦ Πατροκοσμᾶ, τά γύρω χωριά, γιά νά κηρύξη, νά ἐξομολογήση καί νά στηρίζη τούς σκλαβωμένους Ἕλληνας. Εἶχε ἀπέραντη ἀγάπη γιά τόν λαό. Ἀγκάλιαζε τούς πάντας καί τούς βοηθοῦσε πνευματικά καί ὑλικά. Ὅταν τόν ἐπλησίαζε κανείς, εἶχε τήν αἴσθηση ὅτι πλησιάζει τόν ἴδιο τόν Χριστό.

        Ζῶντας αὐτήν τήν χριστομίμητη ζωή ὁ Ἅγιος, ἔφθασε καί στό τέρμα, σάν πρωταθλητής γενναῖος, παίρνοντας τό στεφάνι ἀπό τά χέ¬ρια τοῦ Χριστοῦ.

        Ἀφήνοντας τίς τελευταῖες του σοφές ὑποθῆκες στά πνευματικά του παιδιά, φτερούγισε σάν ἄλλος ἐρωδιός στά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ, μέσα στόν χειμῶνα, τήν 23η Ἰανουαρίου, κατά τήν ὁποία τελεῖται καί ἡ σε­πτή μνήμη του.

imado.gr/monastery

Ο Όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε περί το έτος 1500 στο χωριό Σκλάταινα της επαρχίας Φαναρίου Καρδίτσας, που σήμερα ονομάζεται Δρακότρυπα, από γονείς πτωχούς αλλά ευσεβείς, τον Νικόλαο και τη Θεοδώρα, οι οποίοι τον ανέθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Μετά τον θάνατο των γονέων του και σε νεαρή ηλικία μετέβη στα Μετέωρα, όπου και έγινε Μοναχός. Αργότερα κατέφυγε στο Άγιον Όρος και χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Διακατεχόμενος από τον πόθο τη ερημικής ζωής ίδρυσε κοντά στη Μονή Καρακάλλου ένα μικρό κελί, στο οποίο μόναζε και κοντά σε αυτό έκτισε και ένα μικρό ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα.
Στην συνέχεια επισκέφθηκε τα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων εξετίμησε τόσο πολύ την πνευματικότητα του Αγίου ασκητού, ώστε τον παρότρυνε να μείνει κοντά του για αν τον αναδείξει διάδοχό του. Παρά τις προτροπές όμως και τα δελεάσματα εκείνος επέστρεψε στο ησυχαστήριό του. Χρημάτισε δε και για λίγο ηγούμενος της Μονής Φιλοθέου Αγίου Όρους, προς ενίσχυση της οποίας δεν δίστασε να ταξιδέψει μέχρι την Κωνσταντινούπολη.
Κατά την διάρκεια της ηγουμενίας του στη Μονή Φιλοθέου άλλαξε την τάξη αυτής από βουλγαρική σε ελληνική. Το γεγονός αυτό δυσαρέστησε κάποιους, οι οποίοι ζητούσαν συνέχεια αφορμές να δημιουργούν ζητήματα και να προκαλούν σκάνδαλα. Γι΄ αυτό ο Άγιος θεώρησε καλό να απέλθει, περί το 1524, σε σκήτη που ήταν κοντά στην Βέροια, όπου και διοργάνωσε τη μοναστική ζωή. Ανακαίνισε το Ναό του Τιμίου Προδρόμου και ανέπτυξε πλούσια διδακτική και φιλανθρωπική δράση. Επισκέφθηκε ως προσκυνητής και πάλι στα Ιεροσόλυμα, με αφορμή την εκεί Σύναξη των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων και, αφού δέχθηκε τις ευλογίες και παραινέσεις τους, επέστρεψε στην Βέροια.
Κατ΄ εκείνο τον καιρό κοιμήθηκε ο Επίσκοπος Βεροίας, οι δε πρόκριτοι και κάτοικοι της περιοχής προσπάθησαν να πείσουν τον Άγιο να γίνει Επίσκοπός τους. Εκείνος όμως, ποθώντας την ησυχία και την έρημο, έφυγε και πήγε σε μια δυσπρόσιτη περιοχή του Ολύμπου, όπου ίδρυσε τη μονή της Αγίας Τριάδος. Σε κάποιο διωγμό των Τούρκων εγκατέλειψε για λίγο τη μονή και κατέφυγε στο Πήλιο, κοντά στη Ζαγορά. Εκεί έκτισε Εκκλησία και κελιά. Από εκεί, με την παράκληση του λαού για την ανομβρία, που ακολούθησε την φυγή του, ο Όσιος επέστρεψε στον Όλυμπο, περί το 1542, γενόμενος δεκτός όχι μόνο από τον λαό αλλά και τον Τούρκο άρχοντα, ο οποίος εγγράφως του έδωσε την άδεια να ανεγείρει ναό και κελιά.
Η αγιότητα του Οσίου και τα παρ΄ αυτού επιτελούμενα θαύματα, διαθρυλούμενα ευρέως σε όλη τη γύρω περιοχή και τη Μακεδονία, οδηγούσαν πολλούς μέχρι της απομακρυσμένης μονής του, για να λάβουν την ευλογία του, να ζητήσουν τη συμβουλή του, να θεραπευθούν από ασθένειες και να ωφεληθούν πνευματικά. Και ο Όσιος στήριζε την πίστη τους, κράτυνε την υπομονή τους, θέρμαινε την αγάπη τους, ανταποκρινόμενος στις απαιτήσεις της ψυχής τους αλλά και στις υλικές τους ανάγκες. Εδώ ο Άγιος έζησε σαν επίγειος άγγελος και γρήγορα συγκέντρωσε γύρω του πλήθος μοναχών, που έκανε την μονή πραγματική Λαύρα. Ωστόσο, ο ίδιος προτιμούσε να μένει στα σπήλαια της περιοχής και να ασκείται στο γνόφο της νοεράς προσευχής. Κάποιες φορές, ενώ ερχόταν από τα σπήλαια, τον είχαν δει να λάμπει ολόκληρος, λουσμένος μέσα στο αναστάσιμο φως του μέλλοντος αιώνος. Ο Θεός τον προίκισε με έκτακτα και υπερφυσικά χαρίσματα. Υπήρξε προορατικός και θαυματουργός, ενώ ήταν ακόμη στη ζωή.
Ο Άγιος δεν παρέλειπε να περιέρχεται τα γύρω χωριά, για να κηρύξει, να εξομολογήσει και να στηρίξει τους σκλαβωμένους Έλληνες.
Ο Όσιος Διονύσιος κοιμήθηκε με ειρήνη και ενταφιάσθηκε από τους μοναχούς στο κάτω μέρος της βόρειας πτέρυγας του εσωτερικού του Καθολικού της μονής. Ο τάφος του απέπνεε ευωδία και χάρη και από τότε απέβη πηγή δυνάμεως και ιαμάτων για τους πιστούς.

Απολυτίκιο. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Του Ολύμπου οικήτωρ Πιερίας αγλάισμα, και της επωνύμου Μονής σου ιερόν περιτείχισμα, εδείχθης Διονύσιε σοφέ, βιώσας ώσπερ Άγγελος εν γη, και παρέχεις την ταχείαν σου αρωγήν, τοις ευλαβώς κραυγάζουσιν δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ιάματα.

synaxarion.gr