Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ὁ ρόλος τοῦ πονηροῦ καί οἱ «λεγόμενοι» ψυχίατροι. Γέροντας Πορφύριος


«Κύριον αἴτιον εἰς τήν κατάθλιψη» ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος «καί σέ ὅλα αὐτά πού τά λένε πειρασμικά, σατανικά, ὅπως εἶναι ἡ νωθρότης, ἡ ἀκηδία, ἡ τεμπελιά, πού μαζί μ’αὐτά εἶναι τόσα ἄλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλον ἐγωισμό μέσα σου»[1]
Κάνει ἐντύπωση, πού ὁ Γέροντας Πορφύριος ὅλα τά ἀνωτέρω «ψυχολογικά» τά ἀποκαλεῖ πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά. Διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀποτελέσματα δαιμονικῶν ἐνεργειῶν, δαιμονικῶν ἐπηρρειῶν, τίς ὁποῖες βέβαια «ἐγκολπώνεται» ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου του.

Ἔλεγε, πάλι ὁ μακαριστός Γέροντας, ἀναφερόμενος σέ μία γυναίκα πού εἶχε κατάθλιψη: «Αὐτή τυλιγµένη στό πάπλωµα - σοῦ λέω, ὅπως µοῦ τά ἔλεγε - νηστική, ζοῦσε, ἄς πούµε, τήν κατάθλιψη.
Εἶναι ἕνα αἴσθηµα δυσάρεστο, τό ὁποῖο σέ καταλαµβάνει, καί σέ καθηλώνει.
Οὔτε νά σκεφθεῖς, οὔτε... Σκέφτεσαι αὐτό. Νοµίζεις ὅτι ἐσύ σκέφτεσαι σοβαρά πράγµατα. Ἐνῶ ἐσύ εἶσαι αἰχµάλωτος µιᾶς ἰδέας[2].
Ἔχω πολλά νά σᾶς πῶ πάνω σ’ αὐτά πού ἔχω ἰδεῖ στή ζωή µου, ἀπό ἀνθρώπους, πού κατείχοντο ἀπό τέτοια συναισθήµατα, δηλαδή σατανικά συναισθήµατα. Δηλαδή ὁ διάβολος, ὁ κακός ἑαυτός µας, κατορθώνει καί παίρνει ἀπό τή µπαταρία τῆς ψυχῆς µας, πού ἔχει τή δύναµη γιά νά κάνοµε τό καλό, τήν προσευχή, τήν ἀγάπη, τή χαρά, τήν εἰρήνη, τήν ἕνωση µας µέ τό Θεό.



Αὐτός κατορθώνει καί µᾶς παίρνει αὐτή τήν ἐνέργεια καί τήν κάνει θλίψη, κατάθλιψη, καί ξέρω κι ἐγώ, πῶς τά λένε οἱ λεγόµενοι ψυχίατροι. Ἐµεῖς δέν τά λέµε ἔτσι, τά λέµε σατανική ἐνέργεια.
Λέµε ἀκηδία, λέµε λογισµοί, καί λέµε ὁ διάβολος τῆς ἀκηδίας, ὁ διάβολος τῆς πορνείας, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος. Διάφοροι διάβολοι, γιά κάθε σατανική ἐνέργεια πού µᾶς δηµιουργοῦν»[3].

Τόνιζε δέ ὅτι «πραγματικά ἡ θρησκεία μας, τό διάβολο ἔχει κάνει δόγμα. Ἅμα βγάλεις τόν διάβολο, πᾶνε ὅλα τῆς θρησκείας μας»[4].
Μάλιστα ἐπεσήμαινε ὁ Γέροντας ὅτι «τά ἄϋλα μικρόβια τῆς νευρασθένειας (ὑπονοόντας προφανῶς τούς δαίμονες οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν ὑλική ὑπόσταση, ἀφοῦ εἶναι πνεύματα-ἐκπεσθέντες ἄγγελοι) πετᾶνε· πετᾶνε ὅπως τά κουνούπια καί προσβάλλουν τήν ψυχή. (Ἔκανε ἀναπαράσταση τῆς πτήσεως τῶν μικροβίων αὐτῶν, κινώντας ἐκφραστικά τά δάχτυλα τοῦ χεριοῦ του)»[5].
Συμβούλευε δέ πνευματικό του παιδί πού ἐξυπηρετοῦσε ἕναν νευροπαθῆ νά προσέχει ὥστε νά μήν μολυνθεῖ καί αὐτό λέγοντας: «Καλό εἶναι νά βοηθᾶς τό νευροπαθή, ἀλλά πρέπει νά προστατεύεις καί τή δική σου ψυχή, μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ».
Τό πνευματικό παιδί του θά ἔπρεπε νά προσέχει γιά νά μήν «κολλήσει» τήν ἴδια ἀρρώστεια. Προφανῶς ὑπονοεῖ ὁ Γέροντας τή δαιμονική ἐπήρεια, πού θά μποροῦσε νά δεχτεῖ ἄν δέν ἔχει νήψη καί προσευχή·  ἄν δέν φροντίζει νά βρίσκεται σέ συνεχή κατάσταση ταπείνωσης καί ἐν Χριστῷ ἀγάπης.
Ὁμιλοῦσε ἑπομένως ὁ διακριτικότατος καί πολυχαρισματοῦχος Γέροντας γιά δαιμόνια τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν τόν νευροπαθῆ ἀλλά καί αὐτούς, πού βρίσκονται κοντά τους διεγείροντας τά πάθη καί μάλιστα τόν ἐγωισμό.
 Ἡ ὑπερηφάνεια-ἐγωισμός εἶναι ἡ νόσος τοῦ ξεπεσμένου Ἑωσφόρου. Ἐξ αἰτίας της ἔπεσε ἀπό τήν θέση του ὡς ἀρχαγγέλου, συμπαρασύροντας καί πολλούς ἄλλους ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν δαίμονες.
Αὐτήν τήν ἰδέα τῆς ὑπερηφάνειας- ἐγωισμοῦ τήν ὑποβάλλει ὁ διάβολος καί στόν ἄνθρωπο.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τήν ἀποδεχθεῖ τότε συγγενεύει μέ τόν πονηρό. Τότε δέχεται τήν δαιμονική ἐνέργεια στήν ὕπαρξή του. Γίνεται ὑπερήφανος-ἐγωιστής καί ψυχικά ἄρρωστος.
Οἱ «λεγόμενοι» ψυχίατροι ὅμως -σύμφωνα μέ τήν ὁρολογία τοῦ ἴδιου Γέροντα- παραποιοῦν τήν ἀλήθεια ἀφοῦ δέν λένε ὅτι ἡ αἰτία τῆς κατάθλιψης καί τῶν ἄλλων «ψυχολογικῶν» εἶναι: α)οἱ δαίμονες, πού παραπλανοῦν τόν ἄνθρωπο ὥστε νά κάνει κακή χρήση τῆς λύπης του καί β)τά πάθη τά ὁποῖα πάλι δημιουργοῦνται καί ἐρεθίζονται ἀπό τούς δαίμονες (οἱ ὁποῖοι συνεργάζονται μέ τήν ἀνθρώπινη θέληση).
Ὁ Γέροντας ὀρθά ὁμιλεῖ γιά «λεγόμενους» ψυχιάτρους καί ὄχι ἀληθινούς ψυχιάτρους, ἀφοῦ μόνο ὁ Χριστός καί η Ἁγία Του Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀληθινός ἰατρός τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ «ἄλλη γλώσσα» καί ὁρολογία τῶν «λεγομένων» ψυχιάτρων, ὑπάρχει διότι ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου καί τῶν ἐνεργειῶν του.
Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι κατορθώνει ὁ διάβολος νά παραπλανήσει τόν ἄνθρωπο (νά διαβάλει «τάς ὁδούς Κυρίου τάς εὐθείας») καί νά τόν ὁδηγήσει στό νά κάνει κακή διαχείρηση τῆς ψυχικῆς του ἐνέργειας.
Ὁ ἄνθρωπος «παραδίδει» ἑκουσίως τήν ψυχική του δύναμη στόν ἐχθρό. Κάνει κακή χρήση τῆς λύπης πού εἶναι δύναμη δοσμένη ἀπό τόν Θεό γιά νά μετανοήσει. Ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά τήν χρησιμοποιήσει κατά Θεόν καί νά ὁδηγηθεῖ στήν μετάνοια, κλείνεται μέ παρακίνηση τοῦ πονηροῦ στόν ἑαυτό του, τρέφοντας τόν ἐγωισμό του καί ὁδηγεῖται στήν κατάθλιψη.
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://Hristospanagia3.blogspot.com


[1] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 12.(Στό ἑξῆς Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη).
 [2] Κατάθλιψη εἶναι ἡ αἰχμαλωσία σέ μία ἰδέα, σέ ἕναν λογισμό, σέ μία δαιμονική ὑποβολή.
[3] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 10 καίΣυνομιλία με τον Γέροντα Πορφύριο, http://www.orthodox-answers.gr/synomilia-me-geronta-porfyrio.
[4] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη σελ. 16 καί http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/11/5-video.html
[5] Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον γέροντα Πορφύριο». Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι, 1995, σελ. 201.


hristospanagia3.blogspot.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για να σχολιάσετε (με ευπρέπεια) πρέπει να συνδεθείτε με τον λογαριασμό google ή wordpress που διαθέτετε. Αν δεν διαθέτετε πρέπει να δημιουργήσετε έναν λογαριασμό στο @gmail ή στο @wordpress. Μπορείτε βεβαίως πάντα να στέλνετε e-mail στο anavaseis@gmail.com
Ευχαριστούμε.