Ἡ ὀργανική διάπλασις καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων.Μέρος B'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.

 Η.  Ἡ ὀργανική διάπλασις καί ἡ ζωή τῶν ἐνοργάνων ὄντων

 Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ

Ὁμοίαν πολλαπλήν λειτουργίαν καί συλλειτουργίαν, ὡς ἐπὶ τό πλεῖστον, ἐπιτελοῦν τό στόμα, τά χείλη, ἡ γλῶσσα, ὁ λάρυγξ καί ὁ φάρυγξ. Καλλιτεχνικώτατα ὄργανα καί εἰδικοὶ ἀδένες, μέ θαυμασίας ἰδιότητας, ἐξυπηρετοῦν τήν πολλαπλήν ταύτην λειτουργίαν, ἐν ἧ περιλαμβάνεται, σὺν ἄλλοις, καί ἡ αἴσθησις τῆς γεύσεως, δι' ἧς διαχωρίζομεν τό γλυκὺ ἀπό τό πικρόν, τό ἁλμυρόν, τό ὄξινον κ.ο.κ. 

Τάς ἰδιότητας ταύτας δέν θά δυνηθῶμέν ποτέ νά προσδώσωμεν εἰς τούς μηχανικούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους κατεσκευάσαμεν. 

Ἐξ ἄλλου, δέν γνωρίζει εἰσέτι ἡ Ἐπιστήμη, διατὶ τό α΄ εἶδος τό αἰσθανόμεθα γλυκὺ καί τό ἄλλο πικρόν. κλπ., ἐνῶ πρόκειται, κατά βάθος, περί τῶν αὐτῶν χημικῶν στοιχείων μέ ἐλαχίστας διαφοράς ἀναλογιῶν. 

Ὡσαύτως ἐν τῇ αὐτῇ «συλλειτουργίᾳ» περιλαμ­βάνεται ὁ «ἔναρθρος λόγος». Καί ὡς ἀπεδείχθη, διά προσφάτων σχετικῶν ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν ἐν Ἀμερικῇ, ἡ φωνή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι «ἐγγενής» καί ὄχι «ἐπίκτητος». 

Ὁ ἄνθρωπος μόνον ἐξ ὅλων τῶν ἐμψύχων ὄντων κατέχει σύστημα παραγωγῆς ἤχων ἀπολύτως μοναδικόν, δημιουργηθέν, προδήλως, διά τήν παραγωγήν τοῦ ἐνάρθρου λόγου. Ὁ φάρυγξ τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔχει προηγούμενον ἤ παράλληλον φαινόμενον εἰς τό ζωϊκόν βασίλειον. 

Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ὁμιλεῖ καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον ἀκούει τούς ἤχους αὐτοὺς εἶναι ἀπολύτως ἀλληλένδετοι. Ἡ ἀντίληψις δέ τῆς ἐπενεργείας ταύτης γίνεται εἰς τόν ἐγκέφαλον.

Εἰς τόν ἐγκέφαλον (τοῦ ὁποίου αἱ ἀπό μέρους ἶνες συνδέονται διά πολυπλόκων διακλαδώσεων κατά τρόπον κυριολεκτικῶς ἀφάνταστον - μυ­στηριώδη) καταλήγουν, δι' ὑπερόχων ἀγωγῶν, πᾶσαι αἱ ἐξωτερικαί ἀνακλαστικαί ἐπιδράσεις ἐπὶ τοῦ σώματος ἡμῶν, ὅπως καί αἱ ἐνδοοργονικαί λειτουργίαι ἤ ἐκκρίσεις τῶν διαφόρων ἀδένων, καί ἐνήμερον, οὕτως εἰπεῖν, αὐτῶν καθιστῶσαι τοῦτον, προκαλοῦν τήν δι' αὐτοῦ αὐτόματον ἀνακλαστικήν κίνησιν ἀντιστοίχων τοῦ σώματος ὀρ­γάνων ἤ συστημάτων, πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐκ τῶν ἐξωτερικῶν ἡ τῶν ἐνδοοργανικῶν ἐπιδράσεων προκαλου­μένων ἀναγκῶν. 

Πρός τοῦτο συλλειτουργοῦν ἕν τρισεκα­τομμύριον περίπου λεπτοτάτων νευριδίων καί κυτ­τάρων, σχηματιζόντων πολυειδεῖς μηχανοχημικάς ὁμάδας καί ἀναλόγους ἀλληλεξαρτωμένους συνδυασμοὺς^[1]. Ἡ ἑκάστοτε παρέμβασις τῆς ψυχῆς εἶναι ὅλως ἄσχετος. Δύναται βεβαίως ἡ ψυχή, καταλλήλως μάλιστα ἀσκουμένη, νά ἀντιδρᾷ  ἐναντίον πασῶν τῶν ἐπὶ τοῦ ἐγκεφάλου ἐπιδράσεων, διατάσσουσα μάλιστα καί ὑποχρεοῦσα αὐτόν νά ἐνεργήσῃ ἀντιθέτως ὅλως ἀπ' ὅτι αὗται ἐπιβάλλουν. 

Ὅπως δήποτε ὅμως εἶναι τόσον λεπτή καί τόσον πολύπλοκος ἡ λει­τουργία τοῦ ἐγκεφάλου, ὥστε προκαλεῖ τόν θαυμασμόν. Εἰδικά π.χ. «κέν­τρα» καί ὄργανα προκαλοῦν τούς ἐρεθισμούς καί τήν κίνησιν τῶν ἀντιστοίχων συστημάτων καί ὀργάνων τοῦ ὅλου σώματος.

 Εἰδικόν ὄργανον, αὐτομάτως λειτουργοῦν, προκαλεῖ τόν ὕπνον καί τήν ἐκ τοῦ ὕπνου διέγερσιν, ὅταν μολυνθῇ ἡ ἀτμόσφαιρα ὑπερμέτρως καί ἐπίκειται ὁ ἐξ ἀσφυξίας θάνατος. 

Πῶς, πράγματι, λογικοὶ ἄνθρωποι - καί μάλιστα ἐπιστήμονες! - ἠδυνήθησαν νά φαντασθοῦν ὅτι πάντα ταῦτα, ἀλλά καί ἡ ὅλη διάπλασις τῶν διαφόρων συστημάτων καί ὀργάνων τοῦ σώματος ἡμῶν, διεμορφώθησαν αὐτομάτως καί τυχαίως!!!, ἤ συνεπείᾳ οἱωνδήποτε ἐξελίξεων καί ἐπιδράσεων τυφλῶν καί μηχανικῶν, φυσικῶν ἐπιλογῶν;

Καί μόνον ὅμως τό γεγονός ὅτι ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου, ἐγκεκλεισμένος, πρός μεγαλυτέραν προφύλαξιν, ὄχι μόνον ἐντός τῆς ὀστέϊνης θή­κης τοῦ κρανίου, ἀλλά καί εἰς τό ὑπέροχον καί τριπλοῦν περιτύλιγμα τῶν τριῶν μεμβρανῶν τῶν μηνίγγων, ἤτοι τῆς σκληρᾶς, τῆς ἀραχνοειδοῦς καί τῆς μαλακῆς (διά τήν ἀποφυγήν προσκρούσεων ἤ τριβῆς ἐπὶ τῶν κρανια­κῶν ὀστῶν κατά τάς διαφόρους κινήσεις, καί δή τάς ἀποτόμους, τῆς κε­φαλῆς καί τοῦ σώματος) ἐπιπλέει προσέτι, τρόπον τινά, καί ἐπὶ πυκνοτάτου ὑγροῦ, ὥστε κατά τάς διαφόρους καί βιαίας πολλάκις κινήσεις τοῦ σώματος νά μή ὑφίσταται οὐδεμίαν ἐπιβλαβῆ ἐπίδρασιν, δέν ἀποκλείει καί δέν καταδικάζει πᾶσαν ἐξελικτικήν ὑπόθεσιν οἱασδήπο­τε μορφῆς;

Διότι ἐάν καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου διεμορφοῦτο, ὡς πιστεύουν οἱ διάφοροι... «ἐξελικτικοί», ἀπό ἑρπόντων, ἀρχικῶς, καί τετραποδιζόντων ἀκολούθως ὀργανισμῶν, φυσιολογική συνέπεια θά ἦτο ἡ βαθμιαία μετατόπισις, ἐλάττωσις καί ἐξαφάνισις τοῦ ὑγροῦ τούτου εἰς τήν βάσιν τοῦ ἐγκεφάλου (ἐφ' οὗ ἐπιπλέει κυριολεκτικῶς ὁ ἐγκέφαλος) πιεζομένου ὑπό τοῦ βαρυτάτου ὄγκου τοῦ ἐγκεφάλου, μόλις ὡς ὁ ἄνθρωπος θά ἵστατο ὄρθιος. Οὕτως ἡ ἐξέλιξις!!! καί ἡ ὀρθή στάσις τοῦ ἀνθρώ­που θά ἔβλαπτε καιρίως τό σπουδαιότερον ὄργανον τοῦ σώματος αὐτοῦ.

Ἀλλ' ἄς κατέλθωμεν ἀπό τῆς κεφαλῆς εἰς τόν λαιμόν καί τά λοιπά συστήματα καί ὄργανα τοῦ σώματος ἡμῶν, ἵνα ἴδωμεν κατά πόσον θά ἦτο δυνατόν νά διαμορφωθοῦν καί ταῦτα αὐτομάτως καί τυχαίως ἤ καί δι' ἐξε­λίξεως οἱασδήποτε «μορφῆς»... 

Ὁ λαιμός ἡμῶν, θαυμαστῶς ἐπίσης ἐξυπηρετῶν πολλάς ἀνάγκας καί λειτουργίας τοῦ σώματος, ἀποτελεῖ συνάμα καί τό στερεόν βάθρον τῆς βαρυτάτης κεφαλῆς μέ ἰδιαίτερον καί μοναδικόν ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ ὀργανισμῷ ὄργανον, τήν εἰδικήν κορυφήν τῆς σπονδυλικῆς στήλης, τόν ἄτλαντα, ἵνα στρέφηται ἡ κεφαλή ἡμῶν εὐχερῶς πρός πάσας τάς κατευθύνσεις. 

Ἐάν ἦτο δυνατή ἡ τοιαύτη πρός τά ἄνῳ διάταξις τῆς σπονδυλικῆς ἡμῶν στήλης δι' ἐξελίξεως (ἐν ἀντιθέσει πρός πάντα τά λοιπά ἔμψυχα ὄντα, ὧν ἡ κεφαλή κλίνει πρός τά κάτω) πῶς θά ἐξηγηθῇ ἡ ἐλαττωματικότης τοῦ ἐλέφαντος, στερουμένου τελείως λαιμοῦ, ἀλλά καί τοῦ λύκου, μή δυναμένου νά στρέψῃ τήν κεφαλήν τοῦ δεξιά καί ἀριστερά;![2] 

Διατὶ τά ζῷα ταῦτα δέν ἠδυνήθησαν νά ἀπαλλαγοῦν τῶν ρηθεισῶν ἀτελειῶν των, ἐπίσης δέ καί τόσα ἄλλα, μέ ἀνωτέρας ὡσαύτως ψυχικάς ἰδιότητας (ὡς ὁ κύων, ἡ γαλῆ, ἡ ἀλώπηξ κ.ἄ.) δέν ἠδυνήθησαν ὁμοίως νά ἀποκτήσουν τήν ἱκανότητα τῆς στροφῆς τῆς κεφαλῆς αὐτῶν καί πρός τά ἄνῳ, παρά τήν ἀναμφισβήτητον προσπάθειαν, τήν ὁποίαν ἀπ' ἀρχῆς προδήλως καταβάλλουν; 

Μόνον λοιπόν εἰς τόν λαιμόν τοῦ ἀνθρώ­που συνεδυάσθησαν ὑπέροχα ὄργανα καί συστήματα, ὥστε, σὺν τοῖς ἄλλοις, νά δύναται οὗτος νά στρέψῃ τήν κεφαλήν του κατά βούλησιν πρός ὅλα τά σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος. 

Καί ἐν αὐτῷ ἐπίσης ἐτοποθετήθησαν θαυ­μάσιοι ἐνδοκρινεῖς ἀδένες (ὁ θυρεοειδής μετά τῶν παραθυρεοειδῶν) δι' ὧν ρυθμίζεται ἡ θρέψις τοῦ σώματος, καθαρίζεται τό αἷμα κ.ἄ. Εἰς κατάλληλον δέ θέσιν αὐτοῦ, παρά τήν «παρεγκεφαλίδα» ἐτοποθετήθη ὁ μυ­στηριώδης ἀδήν τῆς «ὑποφύσεως», ὅστις καί ἀπεκλήθη «δεύτερος ἐγκέφα­λος» διά τήν ἄκρως πολύτιμον ἀλλά καί πολύμορφον ὑπηρεσίαν, τήν ὁποίαν προσφέρει εἰς τόν ὅλον ὀργανισμόν μέ τήν αὐξητικήν σωματοτρόπον ὁρμόνην, τάς γοναδοτροπίνας ὁρμόνας καί τήν θυρεοτρόπον, ἅστινας ἐκ τῶν τριῶν λοβῶν αὐτοῦ ἐκρίνει.

Τοιουτοτρόπως δι' ἑνός ὀργάνου- καί ἐν ἐλαχίστῳ καί πάλιν χώρῳ - συνεδυάσθησαν αὖθις ὑπέροχοι, πολλαπλαὶ καί πολυειδεῖς μηχανοχημικαί λειτουργίαι καί ἐξυπηρετήσεις τοῦ ὅλου σώματος, δεδομένου μάλιστα ὅτι ἐν τῷ λαιμῷ ὑπάρχουν καί ὁ λάρυγξ ἀλλά καί ὁ φάρυγξ, ὡσαύτως δ' ἐξ αὐτοῦ διέρχονται τόσοι ἀγωγοί τοῦ αἵματος καί τῶν νεύρων, συνδέοντες τήν κεφαλήν μετά τοῦ λοιποῦ σώματος. 

Τό πλεῖστον δέ καί τῶν προμνησθέντων ὀργάνων καί συστημάτων λειτουργοῦν αὐτομάτως, ὅπως καί τό ἀναπνευστικόν ἡμῶν σύστημα, τοῦ ὁποίου τά κύρια ὄργανα ἀποτελοῦν, ὡς γνωστόν, οἱ πνεύμονες ἡμῶν.

Διά τούς πνεύμονας, ἀρκεῖ φρονοῦμεν νά σημειωθῇ ὅτι ἡ ἐξωτερική αὐτῶν ἐπιφάνεια καταλαμβάνει ἔκτασιν (80) ὀγδοήκοντα!! περίπου τε­τραγωνικῶν μέτρων. Καί εἶναι ὅλως πρόδηλον ὅτι οὔτε τυχαίως, μήτε ἐξελικτικῶς..., συνεπτύχθησαν καί οὗτοι εἰς τόσον ἐλάχιστον χῶρον, ἵνα διαμορφωθῇ οὕτως ὁ τόσον λεπτός καί τόσον ὑπέροχος αὐτῶν μηχανισμός, ὥστε, χωρὶς κἄν νά λαμβάνωμεν ἡμεῖς γνῶσιν τῆς πολυτίμου λειτουργίας του, ὁ διά τοῦ στόματος ἤ τῆς ρινός εἰσπνεόμενος ἀήρ (ὁ τόσον ἀπαραίτητος διά τήν ζωήν) νά συντελῇ καί εἰς τόν καθαρισμόν ὡς καί τήν ὀξυγόνωσιν τοῦ αἵματος, ὅπως καί εἰς τήν καῦσιν τῶν τοξινῶν κ.λπ., τάς ὁποίας συναποφέρει τοῦτο κατά τήν ἀέναον διαδρομήν του πρός τροφοδότησιν τῶν διαφόρων μερῶν τοῦ ὀργανισμοῦ. 

Πρός τούτοις καί ἡ θαυμασία αὕτη ἀλλά καί τόσον πολύπλοκος μηχανοχημική λειτουργία (καθ' ἥν εἰσπνέονται καθ' ἑκάστην καί ἀποπνέονται ἑκατοντάδες κυβικῶν μέτρων ἀέρος) ἐπιτελεῖται,  μηχανικῶς καί ὅλως αὐτομάτως τόσον ἐν ὑπνώσει ὅσον καί ἐν ἐγρηγόρσει. Αὐτομάτως δ' ἐπίσης προσαρμόζεται, μέχρις ὡρισμένων ὁρίων, καί κατά τάς διαφόρους ἐκτάκτους ἀνάγκας τοῦ ὀργανισμοῦ.

Ἀλλά καί ἡ λειτουργία τῆς καρδίας δέν εἶναι ὀλιγώτερον θαυμαστή. Ἀπαρτίζει καί αὕτη λεπτοτάτην καί τελειοτάτην ἀντλίαν ἀπορροφητικήν καί καταθλιπτικήν, ὄχι μόνον αὐτομάτως ἐπίσης λειτουργοῦσαν ἄνευ διακοπῆς ἐφ' ὅρου ζωῆς, ἀλλά καί αὐτομάτως ὡσαύτως διανέμουσαν τό αἷμα μετά ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας καί ὑπερόχου ἁρμονίας κατά τάς ἑκάστοτε ἀνάγκας τῶν διαφόρων μερῶν τοῦ ὀργανισμοῦ. Διότι δέν συγκεν­τρώνει αὐτή μόνον τό πολύτιμον διά τό σῶμα αἷμα ἐκ τῆς ἐπεξεργασίας τῶν τροφῶν ὑπό τοῦ στομάχου.

 Ἐν συνεργασίᾳ μετ' ἄλλων ἐπίσης πολυ­τίμων ὀργάνων, μεριμνᾷ, οὕτως εἰπεῖν, προσέτι, διά τοῦ θαυμασίου ἐπίσης συστήματος τῶν ἀρτηριῶν καί τῶν φλεβῶν, καί διά τήν δικαίαν διανομήν τούτου εἰς τά διάφορα μέρη τοῦ σώματος, αὐτομάτως αὐξάνουσα ἑκάστο­τε τήν ποσότητα αὐτοῦ- δι' ἀναλόγου ἐλαττώσεως ἐξ ἄλλων μερῶν - ὅταν ἔκτακτος τὶς ἀνάγκη (τραῦμα π.χ.) ὡρισμένου μέρους ἤ μέλους ἐπιβάλλει τήν τοιαύτην αὔξησιν.

 Ληγούσης δέ τῆς ἐκτάκτου ἀνάγκης, ἐπαναλαμβάνεται ἡ προτέρα τάξις καί ἡ κανονική διανομή τοῦ αἵματος, ἐπανερχομένης τῆς σχετικῆς λειτουργίας εἰς τόν κανονικόν αὐτῆς ρυθμόν. Εἰδικαί καί θαυμάσιαι ἐπίσης βαλβίδες συντελοῦν ὥστε νά εἰσέρχηται τό αἷμα εἰς τούς κόλπους τῆς καρδίας μετ' ἀφάνταστου ἀκριβείας. Ἐπειδή δέ προωρίσθη νά πάλληται διηνεκῶς, διϋφάνθη προσέτι αὐτή, ὑπό τοῦ πανσόφου δημιουργοῦ, δι' ὅλως ἐξαιρετικῶν ἰνῶν γραμμωτῶν καί σταυρωτῶν, ἀλλά καί ἐλαστικωτάτων πρός πρόληψιν τῆς συγκοπῆς εἴτε ἐκ μεγάλης χαρᾶς ἤ καί ἐν ἰσχυρῷ θυμῷ, ἐν ὑπερεντάσει σωματικῶν δυνάμεων κ.ο.κ.

Ὁ στόμαχος, ὡσαύτως, ἀποτελεῖ θαυμάσιον μηχανο­χη­μικόν σύστη­μα, μέ εἰδικόν τρόπον λειτουργίας καί εἰδικά ἐπίσης ὑποβοηθητικά ὄργανα. Ἅμα τῇ γενέσει τῆς ἀνάγκης τῆς τροφῆς (ἰδία δέ ἅμα τῇ λήψει της), εἰδικοὶ ἀδένες ἐκχύνουν αὐτομάτως τό πολύτιμον γαστρικόν ὑγρόν, ἐνῶ ἐκ παραλλήλου, καί δή κατά τήν λῆψιν τῆς τρο­φῆς, οἱ σιελογόνοι ἀδένες προσθέτουν τόν σίελον πρός πληρεστέραν ἐξυπη­ρέτησιν τῆς πέψεως. 

Αἱ τροφαὶ πολτοποιοῦνται ἀρχικῶς δι' αὐτομάτων παλμικῶν κινήσεων καί μεταβάλλονται ἐν συνεχείᾳ εἰς αἷμα καί οὐσίας περιττάς..., ἡ ... ἀπόρριψις τῶν ὁποίων γίνεται διά τῶν γνωστῶν καί ὑπερόχων ἐπίσης ἀποχετευτικῶν ἀγωγῶν^[3]. Τήν ὑπό τοῦ στομάχου δέ γινομένην ἐπεξεργασίαν τῶν τροφῶν διϋλίζουν καί συμπληροῦν προσθέτως, ἀλλά καί αὐτομάτως ἐπίσης, αἱ ὑπέροχοι καί σπουδαιόταται ὡσαύτως συνέργειαι καί λειτουργίαι τοῦ σπληνός, τοῦ ἥπατος, τοῦ παγκρέατος, τῆς σκωληκοειδοῦς ἀποφύσεως καί τῶν νεφρῶν, τῶν τε­λευταίων ἰδίᾳ χρησιμευόντων καί ὡς τιμαλφῶν ἠθμῶν πρός ἀπαλλαγήν τοῦ σώματος ἀπό ἐπιβλαβεστάτων οὐσιῶν ἐνίοτε καί θανατη­φόρων.

 Τοιουτοτρόπως ὄχι μόνον συμπληροῦται ἡ ὑπό τοῦ στομάχου γενομένη ἐπεξεργασία τῶν τροφῶν ἀλλά καί ρυθμίζονται, ἀνάλογως τῶν ἀναγκῶν τοῦ ὀργανισμοῦ, αἱ ποσότητες διαφόρων πολυτίμων οὐσιῶν (ἁλάτων, ζακχάρου κ.ἄ.), δι’ ὧν οὗτος τροφοδοτεῖται.

Εἰς πάντα δέ τά θαυμάσια ταῦτα ὑποβοητικά τοῦ στομάχου ὄργανα προσετέθησαν καί οἱ πολυτιμό­τατοι ἐπίσης ἐνδοκρινεῖς ἀδένες τῶν ἐπινεφριδίων, εὑρισκόμενοι ἐπὶ τοῦ ἥπατος καί δή ἐπὶ τῶν ἀποκληθεισῶν νησίδων τοῦ Λάγκεραντ, ἡ βλάβη τῶν ὁποίων προκαλεῖ τόν ζαχαροδιαβήτην. Ὡσαύτως πολύτιμος εἶναι ἡ λειτουργία τοῦ ἐνδοκρινοῦς ἐπίσης ἀδένος «Θύμος», εὑρισκόμενου ὄπισθεν τῆς λαβῆς τοῦ «στέρνου», διά τήν κανονικήν ἀνάπτυξιν τοῦ ὀργα­νισμοῦ. 

Ἐξαφανίζεται δέ ὁ ἀδήν οὗτος μετά τήν ἐφηβικήν ἡλικίαν, ἤτοι μετά τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ εἰδικοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ. Τί νά εἴπῃ τις διά τόν γενετικόν κώδικα, τό περίφημον DNA. Ἔχει ἀποκρυπτογραφηθῇ ὅτι περιέχονται ἐγγεγραμμέναι ἐν αὐτῷ πληροφορίαι ζωῆς ἀντιστοιχοῦσαι εἰς 10.000 τόμους βιβλίων!!!

Δὲν ὑπάρχει ἀσφαλῶς τεχνητόν μηχανοχημικόν συγκρότημα τόσον πλῆρες, τέλειον, ἁρμονικόν ἀλλά καί πολυσύνθετον, καί ἐν τόσῳ μάλιστα μικρῷ χώρῳ, δυνάμενον νά παραβληθῇ μέ τό ἀνθρώπιον σῶμα. 

Ἡ ζωτική καί μηχανοχημική κίνησις καί λειτουργία τῶν κυττάρων εἶναι ὅλως ἰδιαιτέρα καί διάφορος τῆς ἀντιστοίχου τοιαύτης τῶν ἐξ ὡρισμένου πάντοτε ἀριθμοῦ κυτ­τάρων σχηματιζομένων διαφόρων ὀργάνων, συστημάτων καί μελῶν τοῦ σώματος. 

Ἕκαστον κύτταρον (καί ἐν τῷ συνόλῳ του τό σῶμα ἀποτελεῖ «συνομοσπονδίαν» κυττάρων) τρέφεται καί συντηρεῖται ἰδιαιτέρως, ἔχει ζωήν ἰδιαιτέραν. Ὡρισμένα κύτταρα διατη­ροῦνται ἐν ζωῇ ἐπ’ ἀρκετόν καί μετά τόν θάνατον τοῦ ἀνθρώπου, ἔχοντα καί τήν ἱκανότητα τῆς καταλλαγῆς τῆς ὕλης, τήν αὐτήν δέ ἱκανότητα ἔχουν καί ὡρισμένα ἐπίσης ὄργανα τοῦ σώματος (ὡς ἡ καρδία, τά νεφρά κ.ἄ.) τροφοδοτούμενα καί συντηρούμενα καταλλήλως^[4]. Διά τοῦτο δέ καί ἐπετεύχθη ἐσχάτως καί ἡ ἀντικατάστασις αὐτῶν. Δι' ὡρισμένα μάλιστα ἐκ τῶν ὀργάνων τούτων, προορισθέντα δι' ἐπαχθεῖς ἤ ἐξαιρετικῶς λεπτάς λειτουργίας, ὑπάρχουν καί ὑποβοηθητικά τοιαῦτα, ἄλλα δέ ἐπλάσθησαν διπλᾶ (ὡς τά νεφρά, οἱ ὀφθαλμοὶ κ.ἄ.), ὥστε βλαπτομένου τοῦ ἑνός νά ἐξυπηρετῆται ἡ σχετική ἀνάγκη ἤ αἴσθησις διά τοῦ ἄλλου.

Καί δέν ὑπάρχει σημεῖον τοῦ σώματος ἐξ οὗ νά μή ἐκδηλοῦται μία πάνσοφος σκέψις, σκοπιμότης καί πρόνοια, προβλέψασα καί συνδυάσασα τά πάντα καί διά τάς πλέον ἀπιθάνους ἐκδοχάς. 

Διά τούς πόδας ἡμῶν ἀναπτύσσονται καί διαμορφοῦνται, ἐκ τῶν αὐτῶν γενε­τικῶν κυττάρων, ὡρισμένα ὀστᾶ, ὡρισμένων καί πάλιν σχημάτων, ἵνα βαδίζωμεν, τρέχωμεν, ἱστάμεθα ὄρθιοι ἤ καθήμεθα καθ' ὅλους τούς τρόπους εὐχερῶς. 

Ἄλλων διαστάσεων ὀστᾶ διαμορφοῦν καί σχηματίζουν τήν σπονδυλικήν στήλην, τόν θώρακα, τό κρανίον, τά βραχιόνια ὀστᾶ κ.ο.κ., ὑπερόχως ἐξυπηρετοῦντα τόν ἴδιον ἕκαστον προορισμόν. Καλλιτεχνικώτατοι καί αὐτομάτως ἐπίσης συστελλόμενοι καί διαστελλόμενοι μῦς (ἀνάλογως τῶν ἑκάστοτε ἀναγκῶν τοῦ σώματος) εἶναι τοποθετημένοι εἰς καταλλήλους θέσεις, ὥστε πᾶσαι αἱ κινήσεις ἡμῶν νά γίνωνται ἀνέτως καί εὐκόλως. 

Καί, τέλος, τελειότατον καί πληρέστατον ἐξωτερικόν περίβλημα, τό δέρμα, καλύπτει τό σῶμα διά τῶν τριῶν στοι­βάδων του (ἤτοι τῆς ἐπιδερμίδος, τοῦ χορίου καί τοῦ ὑποδερματίου ἤ ὑποδορίου πετάλου), προασπίζον τά εὐπαθέστατα ἐσωτερικά μέρη καί ὄργανα ἐκ τῶν ἐξωτερικῶν ἐπιδράσεων καί μεταβολῶν, παραλλήλως πρός τάς λοιπάς ὑπηρεσίας του ὡς αἰσθητήριον ὄργανον τοῦ ψύχους, τῆς θερμότητος, τῆς ἐξωτερικῆς πιέσεως, τοῦ πόνου κ.ἄ. Διά τοῦ δέρματος προσέτι ἐξασφαλίζεται ἡ κανονική θερμοκρασία τοῦ σώματος δι' αὐτομάτου συρρικνώσεως μέχρις ὡρισμένων βεβαίως ὁρίων, καί ἐξυπηρετεῖται ἐπίσης ἡ ἄδηλος ἀναπνοή, ἡ ἀποβολή ἐπιβλαβῶν ἁλάτων διά τοῦ ἱδρῶτος κ.ἄ.

Ὁ διάσημος βιολόγος Καρέλ, ἐν τῷ πολυκρότῳ συγγράμματί του «Ὁ ἄνθρωπος, αὐτό τό μυστήριον», ὁμολογεῖ, ἐκτός ἄλλων, ὅτι ἡ ὕπαρξις τῆς σκοπιμότητος εἰς τά ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι ἀναντίρρητος. Ὅλα τά μέρη τῶν ὀργάνων φαίνονται κατασκευασμένα δι’ ἕνα σκοπόν...... Ὡς ἐπὶ τό πλεῖστον, θά προσθέσωμεν, ὄχι μόνον ἕνα, ἀλλά πολλούς....

Τοιαύτη, ἐν ἄκρᾳ συνόψει, ἡ πρόνοια, ἡ σκοπιμότης, ἡ σοφία, αἱ ἐκδηλούμεναι ἐν τῇ διαπλάσει καί λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Αἱ ἐπιστημονικαί κατακτήσεις τῆς τελευταίας ἐποχῆς συνεχῶς ἀποκαλύπτουν καί νέας, ἀγνώστους μέχρι τοῦδε, ὑπερόχους μηχανοχημικάς λειτουρ­γίας καί ἀλληλεπιδράσεις τῶν διαφόρων συστημάτων καί ὀργάνων του.

 Γνωρίζομεν ἤδη ὅτι ὡρισμέναι ἀποχρώσεις τῆς ἐξωτερικῆς ἐπιφανείας τῶν βολβῶν τῶν ὀφθαλμῶν καί τῆς γλώσσης ἐκδηλοῦν ἀντιστοίχους ὁμαλάς ἤ ἀνωμάλους καταστάσεις ὡρισμένων ἐσωτερικῶν ὀργάνων ἤ συστημά­των τοῦ σώματος. 

Ὁ χρωματισμός ἐπίσης τῶν ὀνύχων τῶν δακτύλων, ἡ στερεότης, ὁ βαθμός τῆς αὐξήσεως αὐτῶν καί αἱ καλλιτεχνικαί, τέλος, λευκαί στεφάναι αἱ ἐμφανιζόμεναι ἀλλά καί ἐξαφανιζόμεναι εἰς τάς βάσεις τῶν ὀνύχων, ἰδία τῶν χειρῶν, εἶναι ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς καταστάσεως τοῦ αἵματος καί τοῦ βαθμοῦ τῆς εὐεξίας τῆς καρδίας καί τῆς ζωτικότητος τοῦ ὅλου σώματος. 

Τάς αὐτάς μαρτυρίας παρέχουν ὁ χρωματισμός τῶν χειλέων, ἡ στιλπνότης καί τό χρῶμα τοῦ δέρματος, ἐπίσης δέ ἡ στιλπνότης τῆς κόμης, ἀλλά καί τῆς γενειάδος καί τοῦ μύστακος, προκειμένου περί τῶν ἀνδρῶν.

Εἰς τάς πολυειδεῖς μηχανάς τῶν διαφόρων ἐργοστασίων καί ἄλλων πολυσυνθέτων μηχανισμῶν τάς ὁποίας καί ἡμεῖς ἐσχάτως ἰδία κατεσκευάσαμεν, ἔχομεν παραπλησίας μηχανικάς συσκευάς (μανόμετρα, βολτόμετρα, ὡρολόγια - μετρητάς ταχυτήτων, καύσεων, θερμάνσεων, δυναμικότητος κι­νητήρων κ.ἄ.), δι' ὧν δυνάμεθα, κατά τήν διάρκειαν τῆς λειτουργίας τοῦ ἐργοστασίου, νά ἔχωμεν τελείαν γνῶσιν τῆς ἐσωτερικῆς καταστάσεως καί λειτουργίας τῶν διαφόρων ὀργάνων ἤ τμημάτων αὐτῶν. 

Τά προμνησθέντα λοιπόν ὄργανα τοῦ σώματος ἡμῶν (ὅπως καί ἄλλαι βεβαίως ἐνδείξεις πολλῶν ἄλλων) ἀποτελοῦν, ἀναντιρρήτως, πλήν τοῦ εἰδικοῦ προ­ορισμοῦ των, καί θαυμασίους προσέτι δείκτας, δι' ὧν αὐτομάτως ἐκδηλοῦται καί ἀπεικονιζεται ἡ εἰδική ἤ γενική ἐσωτερική κατάστασις καί λειτουργία τῶν διαφόρων ὀργάνων ἤ συστημάτων αὐτοῦ.

---

^[1] Διεπιστώθη ἐσχάτως ὑπὸ τῆς Ἐπιστήμης ὅτι οἱ πυρηνικοὶ σχηματισμοὶ εἰς τὸν πυθμένα καὶ τὰ τοιχώματα τῆς 3^ης κοιλίας τοῦ ἐγκεφάλου λειτουργοῦν ὡς «κέντρα», ἐφορεύοντα ἐπὶ τῆς ὑλανταλλαγῆς τῶν θρεπτικῶν οὐσιῶν, δηλαδὴ τῶν ὑδα­τανθράκων, τῶν λιπῶν καὶ τῶν λευκωμάτων, ἐπὶ τῆς οἰκονομίας τοῦ ὕδατος εἰς τὸν ὀργανισμόν, ἐπὶ τῆς θερμοκρασίας καὶ ἐπὶ τῶν λοιπῶν νευροφυτικῶν ἤ ἁπλῶς φυτι­κῶν λειτουργιῶν. 

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πυρῆνες, συνδέονται, κατὰ διαφόρους τρόπους, διὰ νευ­ρικῶν δεσμίδων ἤ συρμῶν μεταξὺ των καὶ μετὰ τοῦ τελικοῦ ἐγκεφάλου, ἰδία τοῦ ρινεγκεφάλου (ὀσφρητικῆς περιοχῆς), μετὰ τοῦ ὀπτικοῦ θαλάμου κ.ἄ. Ἐκπέμπουν δὲ κα­τιούσας φυτικάς ἶνας πρός τοὺς πυρῆνας τοῦ προμήκους καί, διὰ μέσου τοῦ μυελοῦ τοῦ αὐχένος, πρός τὸ πάγκρεας, τὰ ἐπινεφρίδια καὶ ἄλλους ἐνδοκρινεῖς ἀδένας.

[2] Κατά τήν βεβαίωσιν τῶν ποιμένων, ὁ λύκος δέν δύναται ὄχι μόνον νά στρέψῃ τήν κεφαλήν του δεξιά καί ἀριστερά, ἀλλ' οὐδέ νά ἀνοίξῃ εὐκόλως καί τάς σιαγόνας του. Διά τοῦτο δέ καί ἐπιτίθεται κατά τῶν ποιμνίων μέ ἀνοικτόν στόμα. 

Αἱ ἀτέλειαι αὗται ἐδόθησαν προδήλως εἰς αὐτόν ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ πρός περιορισμόν τῶν ἐπιβλαβῶν ἰδιοτήτων του. Ἐπίσης ὁ ἐλέφας σκοπίμως ἐστερήθη λαιμοῦ καί τραχήλου διότι, λόγῳ τοῦ μεγάλου ὄγκου καί βάρους τῆς κεφαλῆς του, θά ἐκινδύνευεν ὁσάκις θά ἔκλινε τήν κεφαλήν πρός τά κάτω διά νά φάγῃ ἤ νά πίῃ, ἔχων λαιμόν καί τράχηλον ἀνάλογον τοῦ ὕψους του. 

Ἀλλ' ἀντί τούτων ἐδόθη εἰς τόν ἐλέφαντα ἡ προβοσκίς, ἐξυπηρετοῦσα πλήρως πάσας τάς σχετικάς ἀνάγκας του.

^[3] Ὁ στόμαχος τῆς ἀγελάδος ἔχει τρεῖς θυλάκους διὰ τὴν διαδοχικὴν ἐπεξεργα­σίαν τῶν τροφῶν. Ἐκ τούτων δὲ τὸ γάλα τῆς ἀγελάδος εἶναι λεπτότερον.

^[4] Κατὰ τὴν ὁμολογίαν διασήμων συγχρόνων βιολόγων, ὡς ὁ Σπράγκερ κ.ἄ., πᾶν τὸ ὀργανικὸν κυριαρχεῖται ἀπὸ μίαν ἐσωτερικὴν πλαστουργὸν ὁρμὴν πρός ὡρισμένην λειτουργίαν καὶ διαμόρφωσιν, ἡ ὁποία δρᾷ μὲ τόσον ἰσχυρὰν ἐγγενῆ τελεολογίαν, ὡς ἂν ἐνέχει ἰδίαν ψυχήν. Ἡ λειτουργία δ' αὕτη συν­τελεῖται μὲ ἕνα πολύπλοκον μηχανισμόν, εἰς τὸν ὁποῖον συνεργάζονται φυσικοχημι­κοί, ὁρμονικοὶ καὶ νευροφυτικοὶ παράγοντες, ἀκολουθοῦντες προδιαγεγραμμένον σχέδιον ὁλοκληρωτικοῦ τρόπου διαμορφώσεως καὶ λειτουργίας τῶν καθέκαστα ὀργάνων τοῦ σώματος, τὰ ὁποῖα πάλιν, ἀναλόγως τῆς λειτουργίας των, τείνουν πρός ὡρι­σμένον σκοπὸν.

  Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας   Κόσμος-Εξέλιξις ή δημιουργία