Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Ένατη συνομιλία (ερωτ. 268 -270)

 Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα. Ένατη συνομιλία (ερωτ. 268 -270)

268. Τι σημαίνει αυτοεπίγνωσεις  καί πώς ωφελεί στην σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου;

Ή επίγνωσης του εαυτού μας είναι ένας βαθμός της ταπεινώσεως των λογισμών. Αυτήν είχε ό τελώνης, όταν προσευχόταν στο  Ιερό καί επέστρεψε «δεδικαιωμένος εν τω οίκω αυτού» παρά ό φαρισαίος. Ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος λέγει γι' αυτήν: «Μακάριος είναι ο άνθρωπος, πού γνωρίζει τίς αδυναμίες του, διότι ή γνώσις αυτή είναι το θεμέλιο, ή ρίζα καί ή αρχή για κάθε είδους αρετή» (Λόγος 21).

269. Ποιος από τους μοναχούς ευαρεστεί περισσότερο τον Θεό; Αυτός πού ησυχάζει στην έρημο με νηστεία καί αδιάκοπη προσευχή ή αυτός πού κηρύττει στους άλλους τον λόγο του Κυρίου για την σωτηρία τους;


Είναι περισσότερο κοντά στον Θεό ό μοναχός, πού αγωνίζεται στην έρημο με μεγάλη ταπείνωση, με σιωπή, με δάκρυα, με νηστεία, εγκράτεια καί απάρνηση όλων των βιοτικών του κόσμου φροντίδων, καθαρίζοντας την ψυχή του από τα πάθη, παρά αυτός πού κηρύττει στους άλλους τον λόγο του Κυρίου χωρίς να έχει επιτελέσει αυτά πού διδάσκει, ακόμη καί θαύματα να έκανε.
Αυτό το πράγμα μας το λέγει ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος: «Να μη συγκρίνεις αυτούς πού κάνουν σημεία, θαύματα καί δυνάμεις στον κόσμο με αυτούς πού ζουν στην ησυχία με πνευματική σύνεση καί σοφία. Αγάπα περισσότερο την απροσπάθεια της ησυχίας παρά να χορταίνεις τους πεινασμένους του κόσμου ή να επιστρέφεις πολλούς λαούς στην πίστη του Θεού» (Λόγος 23).
Συνεπώς λοιπόν, μεγαλύτερο καί ωφελιμότερο έργο είναι να καθαρίζεται κανείς από τα σωματικά καί ψυχικά του πάθη στην ησυχία καί την υπακοή, παρά να διδάσκει στους άλλους το θέλημα του Θεού, χωρίς να έχει την κατάλληλη πνευματική ηλικία γι' αυτά.
Γι' αυτό το έργο λέγει καί ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος τα έξης:«Καλόν είναι να θεολογείς για τον Θεό, αλλά καλλίτερο είναι να καθαρίζεις τον εαυτόν σου από τα πάθη σου για τον Θεό».
Ενώ ό άγιος Ισαάκ ό Σύρος λέγει: «Σου είναι ωφελιμότερο να φροντίζεις να αναστηθείς από το ψυχικό πάθος, πού συχνά σε αιχμαλωτίζει με την εξύψωση των λογισμών σου στα ουράνια, παρά να αναστήσεις νεκρούς» (ενθ' ανωτ). Κατόπιν ό ίδιος Πατήρ λέγει: «Πολλοί ετέλεσαν δυνάμεις, ανέστησαν νεκρούς, εκοπίασαν να επιστρέψουν πλανεμένους στον Χριστό καί έκαναν μεγάλα έργα... όμως μετά άπ' αυτά οι ίδιοι έπεσαν στα ακάθαρτα πάθη, θανάτωσαν τους εαυτούς των καί σκανδάλισαν πολλούς με τα κακά έργα των.
Επειδή ήταν ακόμη ασθενείς στην ψυχή καί δεν φρόντισαν πρώτα για την υγεία της, αλλά ξεχύθηκαν στην λαοθάλασσα του κόσμου για να σώσουν τίς ψυχές των άλλων, ενώ αυτοί οί ίδιοι ήταν άρρωστοι ψυχικά και χάθηκαν οί ψυχές τους, καθώς καί ή ελπίδα των προς τον Θεό»,(ενθ' άνωτ.).

270. Σήμερα, όπου δεν ζουν πλέον πολλοί μοναχοί στην έρημο καί οί περισσότεροι πιστοί έρχονται στα μοναστήρια για να προσευχηθούν, για να αναπαυθούν πνευματικά καί να διδαχθούν, δεν είναι πιο ωφέλιμο να προσευχώμεθα γι` αυτούς καί να τους συμβουλεύουμε με λόγια καί συμβουλές παρηγορητικές; Τι να προτιμάμε περισσότερο, την ησυχία ή την ευαγγελική αγάπη;

Να τα εφαρμόζουμε καί τα δύο, για να μη αντιτίθενται μεταξύ των, όμως με πολλή προσοχή καί ταπείνωση. Το καλό έργο πού κάνουμε σήμερα να μη γίνεται καί πάντοτε. Δηλαδή να μη αφήνουμε την μοναχική μας ταξί καί ζωή, την προσευχή, δηλ. την σιωπή την υπακοή, την εγκράτεια των αισθήσεων, την καθαρότητα καί πτώχεια για την αγάπη του Χριστού, διότι όλα αυτά μας βοηθούν στην κάθαρση, στην πνευματική πρόοδο καί την ωριμότητα, ώστε να γίνουμε ωφέλιμοι γι' αυτούς πού έρχονται στο μοναστήρι.
 Έτσι λοιπόν, οί νέοι μοναχοί, οί αρχάριοι, οι ποθούντες την ησυχία, οί μεγαλόσχημοι οί γέροντες πατέρες καί οί ασθενείς πρέπει να προτιμούν την σιωπή περισσότερο, την υπακοή, την εκκλησία, το κελί καί την ησυχία.
Ενώ οί Πνευματικοί, οί διορισμένοι να αναπαύουν τους λαϊκούς πατέρες, οί λειτουργοί ιερείς, πού έχουν μία ενάρετη ζωή καί το χάρισμα του λόγου, είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τους πιστούς με πολλή αγάπη, να άκούουν τίς στενοχώριες των, να τους συμβουλεύουν, να προσεύχονται γι' αυτούς καί να τους παρηγορούν πνευματικά, διότι αυτός είναι ό σκοπός των μοναστηριών μας καί μόνο έτσι διατηρήθηκε καθαρή ή πίστης προς τον Χριστό καί ή ένότης στο έθνος μας. Έτσι έκαναν καί οί παλαιοί πατέρες μας. όμως ή προσευχή, ή εκκλησία καί το διακόνημα να μη σταματούν καί τότε ό Θεός της αγάπης θα είναι πάντοτε μαζί μας.
Έρχεται όμως καί ό σατανάς, σ' αυτούς τους διδασκάλους καί παρηγορητές του λαού, οί όποιοι δεν έχουν πολύ χρόνο για προσευχή καί αρκετή ησυχία, καί τους πολεμά με σκληρούς πειρασμούς, όπως καί τους άλλους μοναχούς, προπαντός με την περίσπασι του νου, με τους ακάθαρτους λογισμούς, με την κενοδοξία, την γαστριμαργία καί την φιλοχρηματία. Καί εάν δεν εξομολογούνται καθαρά καί συχνά, καί δεν προσέχουν καί αυτοί, αλλά ηδονίζονται με τους κακούς λογισμούς τους, είναι κατόπιν εύκολο να πέσουν σε θανάσιμη αμαρτία.
Γι' αυτό ακριβώς χρειάζεται πολλή προσοχή όσον άφορα αυτά εκ μέρους των εργαζομένων πνευματικά για τον λαό του Θεού. Καί μάλιστα να μη δέχονται επαίνους καί ευχαριστίες, ούτε τρόφιμα καί περιουσίες, διότι πολλοί ποιμένες των ψυχών υποτάχθηκαν σ' αυτά καί κολάσθηκαν. Ο Απόστολος Παύλος επειδή ήξερε τι θεμέλια χρειάζονται γι` αυτούς, που κηρύττουν το λόγο , του θεού στους άλλους, έλεγε στον εαυτό του
«αλλά υποπιάζω μου το σώμα καί δουλαγωγώ, μήπως άλλοις κηρυξας αυτός αδόκιμος γένωμαι» (Ρωμ. 14, 27). Αυτός βασάνιζε το σώμα του με νηστεία, με ολονύκτια αγρυπνία, με εργόχειρο καί με προσευχή, για να μη πέση καί σκανδαλίσει τους επιστρέφοντας στον Χριστό.
Το ίδιο έκανε καί ό Μωυσης. Αυτός πρώτα προσευχόταν καί κατόπιν δίδασκε τον λαό. Ό Θεός διέταξε στον Μωϋσή ότι ή λυχνία με τα επτά καντήλια να είναι εξ ολοκλήρου χυτή καί κτυπημένη με σφυρί, για να φανεί  ότι, αυτός πού θέλει να είναι φως στους άλλους να είναι τέλειος καί να έχει δοκιμαστή με τα σφυροκτυπήματα των πειρασμών. Μόνο έτσι αυτός πού διδάσκει τους άλλους «δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι», όπως λέγει ό Απόστολος Παύλος.

Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη 1980

Πηγή στο διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου   Αναβάσεις

________________________________________________

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Διαβάστε τα υπόλοιπα πατώντας  Πνευματικοί Διάλογοι με τον Ρουμάνο ησυχαστή π. Ηλίε Κλεόπα